Γιάννης Ιωαννίδης, ο άνθρωπος που άλλαξε το μπάσκετ.
Είναι φορές που το μέγεθος κάποιων ανθρώπων καθιστά απαγορευτικό το να επιχειρήσεις να γράψεις γι’ αυτούς, όταν φεύγουν. Ειλικρινά, έχω πολλές (και προσωπικές) ιστορίες να παραθέσω, αλλά ο Ιωαννίδης ήταν τόσο επιδραστικός στα πράγματα, που είναι αποτρεπτικό να επιχειρήσω να σκιαγραφήσω έστω και μικρό κομμάτι της προσωπικότητάς του.
Κλασική του ατάκα: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Έτσι ξεκινούσε και μιλούσε για ώρες, αλλά κάθε λέξη του είχε αξία. Ο Ιωαννίδης το είχε αυτό. Αγαπούσε με πάθος τον Θεό και τον έβριζε ταυτόχρονα. Ήταν πρωτοπόρος στη σκέψη και συνάμα άκρατα προληπτικός. Ακόμα κι ο θάνατος ήταν λυτρωτικός, όταν η ζωή του γύρισε τούμπα.
Άλλαξε την πορεία τού μπάσκετ
Είπαμε, τα λίγα λόγια ζάχαρη. Ο Ιωαννίδης (προδήλως όχι μόνος) κατόρθωσε κάτι που καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει: Να αδειάζει τις πόλεις. Δεν μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη, όπου δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος. Σε όλη την Ελλάδα οι Πέμπτες ανήκαν στον Άρη.
Θυμάμαι στο ξεκίνημα της δημοσιογραφικής μου διαδρομής, στα τέλη του ’80, η Τσικνοπέμπτη ήταν σημαντική για τους νέους τής εποχής. Αφορμή για γλέντι, από το οποίο υποχρεωτικά και ταυτόχρονα συνειδητά απείχα, καθώς έπαιζε ο Άρης.
Θυμάμαι ακόμα έναν αγώνα στο κλειστό των Ιλισίων, που όχι μόνο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αλλά κόσμος είχε ανεβεί και σε σκαλωσιές, για να δει τον «Αυτοκράτορα». Αυτό μπορεί (σπάνια) να συμβεί μια φορά στη ζωή ενός ανθρώπου. Ο Ιωαννίδης κατόρθωσε να το επαναλάβει. Όχι με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Αφού πρώτα έκανε όλη την Ελλάδα να είναι Άρης, κατέβηκε στο λιμάνι.
Οι μεγάλες ομάδες, θέλουν μεγάλα γήπεδα
Πήρε τον Ολυμπιακό στο ναδίρ, ύστερα από μια πολύ κακή σεζόν. Είχε συμφωνήσει ο Σπύρος Φώσκολος (γιος του σκηνοθέτη Νίκου Φώσκολου), ο οποίος στην πορεία ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, αλλά ο Σωκράτης Κόκκαλης έδωσε λίγες μέρες μετά τα ηνία στον «ξανθό».
Το ότι πήγε σε δύο συνεχόμενα φάιναλ φορ (Τελ Αβίβ και Σαραγόσα) είναι ταυτόχρονα εξόχως σημαντικό κι αδιάφορο. «Οι μεγάλες ομάδες θέλουν μεγάλα γήπεδα» είπε κι ο Ολυμπιακός βρέθηκε από το Παπαστράτειο στο ΣΕΦ. Ο Ιωαννίδης άλλαξε τη ροή, οδηγώντας και τους υπόλοιπους να αναζητήσουν μεγαλύτερους χώρους. Έτσι μεγάλωσε το μπάσκετ.
Είχε πάντα ένα… δίπολο (Άρης / ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός / Παναθηναϊκός) για να κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον. Κι εκείνος ήταν πάντα στο κέντρο της κόντρας, άλλοτε δίνοντας το σακάκι, άλλοτε καπνίζοντας το τσιγάρο του, εκρηκτικός κι ανταγωνιστικός στο έπακρο.
Ο Ιωαννίδης κι οι επιλογές του
Αν κάποιος προπονητής μπορέσει να πάρει 1-2 καλούς παίκτες, θεωρείται πετυχημένος. Ο Ιωαννίδης δημιούργησε το κορυφαίο δίδυμο περιφερειακών στη σύγχρονη ελληνική ιστορία του αθλήματος (Γκάλης – Γιαννάκης). Έκανε τον Πάσπαλι (ίσως) τον κορυφαίο ξένο, που πέρασε από την Ελλάδα. Ήταν εκείνος, που κατάλαβε ότι η μετακίνηση του Φασούλα στο λιμάνι θα άλλαζε τις ισορροπίες, αλλά κι εκείνος που ελληνοποίησε Τάρλατς και Τόμιτς. Για τον Γιάννη, ο σκοπός αγίαζε τα μέσα.
Ο Ιωαννίδης ήταν από εκείνους, που είτε τους λατρεύεις, είτε τους μισείς. Δεν αδιαφορείς. Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι κάπου και να περάσει απαρατήρητος. Σημάδευε, «κλείδωνε» τον στόχο και τον πετύχαινε, δεν είχε δεύτερες σκέψεις.
Ο Ιωαννίδης κι ο Μπόμπαν
Θα μπορούσα, είπα και στην αρχή, να γράψω πολλές βιωματικές εμπειρίες. Θα περιοριστώ σε μία. Ήμασταν όλοι στους διαδρόμους του «Γεννηματάς», όταν ο Μπόμπαν είχε σοκάρει με τον αυτοτραυματισμό του την Ελλάδα. Όχι για το ρεπορτάζ, αλλά από ενδιαφέρον για τον άνθρωπο.
Μουδιασμένοι, σαστισμένοι, κανείς δεν ήξερε τι να κάνει. Εμφανίστηκε ο Ιωαννίδης. Ενημερώθηκε κι άρχισε μονότονα να λέει ένα όνομα. «Παπαδάκης, Παπαδάκης». Τον θυμάμαι σαν τώρα να παίρνει από το τηλέφωνο του διαδρόμου στο σπίτι του γιατρού, που έλειπε στο εξωτερικό.
Ο Παπαδάκης (μαζί με τον καρδιολόγοι Σπύρου, οι δύο κορυφαίοι ιατροί, που είχε επαναπατρίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου) ανέλαβε τον Μπόμπαν. Είπε να γίνει αμέσως επέμβαση, αλλά οι υπόλοιποι γιατροί διαφωνούσαν. Και για να μην τον χάσουν στην εγχείρηση, αλλά κι επειδή δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο στο ΚΑΤ κι η μεταφορά ήταν στα όρια τού απαγορευτικού.
Ο Παπαδάκης πήρε την ευθύνη, ο Μπόμπαν σώθηκε. Διαφορετικά θα είχε πεθάνει σε ώρες ή λίγες ημέρες. Ο Ιωαννίδης είχε κάνει το… θαύμα του.
