Οι διαφορές στη συμπεριφορά κάνουν τη… διαφορά.
Αέναη η «μάχη» στη χώρα, για το ποιο άθλημα είναι το πιο πετυχημένο. Για χρόνια το μπάσκετ ήταν μπροστά από το πόλο, ή έτσι θέλαμε να πιστεύουμε. Κάποια στιγμή οι διαφορές ήταν μικρές, τώρα οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το άθλημα της υδατοσφαίρισης είναι πολύ μπροστά σε σχέση με μας και πολύ πιο συνεπές.
Τεράστιο μπράβο και σεβασμός στον Θοδωρή Βλάχο και τους παίκτες του, ακόμα μεγαλύτερος σεβασμός για τον Κυριάκο Γιαννόπουλο. Μια ζωή στις πισίνες, ως αθλητής υψηλών επιδόσεων και πλέον ως πρόεδρος της ΚΟΕ. Όπως κι ο Βαγγέλης Λιόλιος, ήρθε να διαδεχθεί τον Δημήτρη Διαθεσόπουλο, έναν παράγοντα καθεστωτικό όπως κι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Βρείτε τις διαφορές…
Είδαμε τον Βλάχο να μιλά βουρκωμένος στην κάμερα. Είδαμε τον αντιπρόεδρο της ΚΟΕ και παλιά δόξα του πόλο, Γιώργο Αφρουδάκη, να κάνει δηλώσεις. Είδατε πουθενά τον Γιαννόπουλο; Τον είδατε να τρέχει, να αγκαλιάζει τους παίκτες, να φωτογραφίζεται μαζί τους, να επιχειρεί να πάρει λάμψη από τη λάμψη τους; Όχι, γιατί είναι χορτάτος. Σκεφτείτε τις διαφορές με την εικόνα τού προέδρου της ΕΟΚ…
Όπου γάμος και χαρά
Δεν υπάρχει προπόνηση, που να μην είναι μέσα στο φωτογραφικό κάδρο. Θέλει να πάει να τη δει (αν και δεν είναι δουλειά του); Γιατί πρέπει να είναι σε όλες τις φωτογραφίες. Αφήστε, που όταν υπάρχει ο Γιάννης στον χώρο, δεν θα βρούμε φωτογραφία του δίχως τον Λιόλιο.
Αν η Εθνική είχε πετύχει αντίστοιχο κατόρθωμα, ακόμα θα παρακαλούσαν οι υπεύθυνοι του γηπέδου τον Λιόλιο να βγει από την πισίνα. Σκέφτομαι πως αν πάρουμε κάποιο χρυσό, θα ανεβεί πρώτος να κόψει το διχτάκι. Κι αν θεωρείτε υπερβολικά όσα γράφω, θυμηθείτε τα μπουγέλα και τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, για μια αδιάφορη νίκη στην Τουρκία. Και λέω «αδιάφορη», γιατί η Εθνική έχει πετύχει πολύ πιο σημαντικές νίκες, για να εστιάζουμε σ’ εκείνη. Αλλά ήταν η πρώτη τού Λιόλιου!
Οι διαφορές των… χορτασμένων και των… αφανών
Είναι απλά τα πράγματα. Ο Κυριάκος Γιαννόπουλος ΔΕΝ έχει ανάγκη προβολής. Έχει χορτάσει, χρόνια τώρα στις πισίνες. Γι’ αυτό και δεν έχει πρόβλημα να βγει μπροστά ο Αφρουδάκης, που ήταν αρχηγός αποστολής. Όπως θα συνέβαινε κι αντίστροφα, αν ήταν πρόεδρος ο Αφρουδάκης κι αντιπρόεδρος ο Γιαννόπουλος. Δεν υπάρχουν διαφορές, ανάμεσα σε πρωτοκλασάτους παίκτες.
Ο Λιόλιος επιζητεί τη δημοσιότητα. Κι αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Θα είχε μικρή αξία, αν δεν το έβλεπαν οι παίκτες, αν δεν σχολιάζονταν μέσα στους κόλπους της Εθνικής, αν δεν ήταν η συνέχεια στο γαϊτανάκι των άγνωστων γερόντων, που στριμώχνονταν στις φωτογραφίες, που έκοβαν βόλτες πίσω από τον πάγκο, που έκαναν κριτική, που πλακώνονταν για το ποιος θα δώσει το κύπελλο.
Τουλάχιστον σε αυτό, ο Βασιλακόπουλος… υπερείχε. Όχι γιατί δεν ήθελε προβολή, αλλά γιατί δεν ήθελα να ακούσει γιούχα, θεωρούσε εαυτόν πολύ σημαντικό για να αφεθεί στη διάθεση του κοινού.
Θέλουμε η Εθνική να επιστρέψει στις επιτυχίες. Χρειάζονται πολλά, μα πάνω απ’ όλα να πάψει να είναι ΚΑΕ συμφερόντων του εκάστοτε προέδρου της ΕΟΚ. Δεν θα κάνει αυτό τη διαφορά, αλλά θα είναι η απαρχή μιας σειράς αλλαγών. Για να τη δούμε εκεί που την ονειρευόμαστε…
Αντί επιλόγου: Οι διαφορές δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους πανηγυρισμούς, αλλά με τους ρόλους. Ποιος κάνει τι. Κι όταν έχεις δίπλα σου Ζήση, Ντικούδη, Διαμαντίδη, απαγορεύεται να βγαίνεις μπροστά. Κάθεσαι από μακριά και χαίρεσαι το δημιούργημά σου.
Υ.Γ.: Για το φιλικό προς τιμήν τού Γκάλη, έχουν μοιραστεί προσκλήσεις στους ανθρώπους, που διαχρονικά τίμησαν τη φανέλα με το εθνόσημο;
