Μια χαρά είναι ο Τόμας Ουόκαπ. Εμείς πάλι όχι…
Όταν σε οπαδούς (ενίοτε και παράγοντες), που με το ζόρι μπορούν να λύσουν ασκήσεις προπαίδειας, δίνεις εξισώσεις με διψήφιο διαιρέτη, δεν μπορεί να περιμένεις να αριστεύσουν στο διαγώνισμα. Ως εκ τούτου, οι απλές απαντήσεις αναφορικά με την περίπτωση του Τόμας Ουόκαπ είναι εξ ορισμού λανθασμένες, καθώς το ζήτημα είναι σύνθετο.
Μια απλή παραδοχή είναι πως πρόκειται για καταπληκτικό τύπο. Ο Ουόκαπ έχει όλο το… πακέτο, πέραν της αδιαμφισβήτητης μπασκετικής του αξίας, για να σε κάνει να τον λατρέψεις. Αν, όμως, καθέναν που λατρεύαμε τον κάναμε Έλληνα, θα ήμασταν μια από τις μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη.
Κεφάλαιο Εθνική ομάδα
Στη θολή κι ακατάληπτη ιδεολογία του Γιώργου Βασιλακόπουλου, μπορούσαν να συνυπάρξουν ο Τόμιτς με τον Σοκ, ο Τάρλατς με τον Κούουσμα, οι Γιάριτς και Γκούροβιτς ως Έλληνες, αλλά ουδείς περνούσε το κατώφλι της Εθνικής. Έβγαζες άκρη με τον τέως πρόεδρο; ΟΧΙ, δίχως δεύτερη σκέψη.
Του δίνω, όμως, ότι κράτησε απολύτως ελληνική την Εθνική, παρότι υπήρχαν χρονιές που με μια ενίσχυση, όπως έκαναν όλοι οι αντίπαλοί μας, θα είχαμε εξασφαλισμένο μετάλλιο. Εκεί (στην Εθνική) έμεινε πιστός στις απόψεις του, που παραδόξως πώς άλλαζαν στις εγχώριες διοργανώσεις μας.
Από τον άνθρωπο, που αντιδρούσε στο να παίξει ως Έλληνας ο Νίκος Γκάλης (αλήθεια τώρα;), που κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου και χάθηκε ο Σάσα Βεζένκοφ (αλήθεια τώρα;), που ανάθεμα κι αν ήξερε τι ήθελε να κάνει με τους Αντετοκούμπρος, περάσαμε στον Βαγγέλη Λιόλιο, που συναινεί να γίνει Έλληνας ο Ουόκαπ.
Πέραν του ότι ο Θωμάς είναι αξιολάτρευτος, πέραν του ότι αξίζει να τον δείχνεις στα παιδιά σου και να τους εξηγείς τι σημαίνει αθλητής, έχει κάνει κάτι, που να δικαιολογεί αυτή την κίνηση; Κι η Εθνική αντί να παράγει Έλληνες παίκτες, αντί να είναι το σημείο αναφοράς τους, θα έχει σήμερα έναν Αμερικανό, αύριο έναν Ιταλό και πάει λέγοντας;
Κεφάλαιο «αιώνιοι»
Ενδεχόμενη συμμετοχή του Ουόκαπ ως Έλληνα, δυναμώνει ξεκάθαρα τον Ολυμπιακό και βγάζει τον Παναθηναϊκό στα κεραμίδια. Λογικό. Θα ψάξουν οι «πράσινοι» τον δικό τους «Ουόκαπ». Οι έξι ξένοι που έγιναν 7-1, ενδεχομένως γίνουν επτά, σε λίγο καιρό θα παίζουν 12 ξένοι κι όλα καλά.
Αν δεν ενοχλείται ο ΠΣΑΚ εμείς είμαστε εντάξει. Είναι προφανές ότι οι «αιώνιοι» έχουν χάντικαπ απέναντι στις άλλες ομάδες της Ευρωλίγκας, όπως προφανές είναι ότι αύριο κανείς δεν θα παλέψει για να κάνει παίκτη τον Λαρεντζάκη, τον Μαντζούκα, ή τον Λούντζη, όταν μπορεί να πάρει έτοιμο από το εξωτερικό. Και κάπως έτσι η Εθνική θα υποτιμηθεί, με μαθηματική ακρίβεια.
Η κατάφορη αδικία
Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Αν για παράδειγμα, ήμουν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, κι είχα περάσει τόσα για να πάρω ένα ελληνικό διαβατήριο, που δικαιωματικά έπρεπε να έχω στα χέρια μου, τώρα θα έλεγα «ξεχάστε με».
Αν ήμουν ο Τόνι Γούντς, ο οποίος από τα 33 του χρόνια έχει ζήσει οκτώ στην Ελλάδα, έχει παίξει σε Πανιώνιο, Απόλλων Πάτρας κι ΑΕΝ Κηφισιάς, έχει παντρευτεί Ελληνίδα, έχει κάνει δύο παιδιά (ένα αγόρι, ένα κορίτσι), ζει μόνιμα στη Λαμία κι έπαιξε φέτος ως Αμερικανός στο Μαρούσι, γιατί δεν του δίνουν διαβατήριο, θα ήμουν καθολικά διαμαρτυρόμενος.
Βλέπετε είναι πιο σύνθετο το ζήτημα, απ’ ότι αρχικά δείχνει. Πρέπει να συμφωνήσουμε στο «ποια Εθνική θέλουμε». Θα είναι με όρους σωματείου («βάλτε ένα γκολ, να γίνει της πουτάνας»), ή με όρους «επίσημης αγαπημένης»; Πρέπει να συμφωνήσουμε αν εντέλει θέλουμε το «μισό μισό» (6/6 Έλληνες / Ξένοι) ή όχι, γιατί αυτό που γίνεται οδηγεί σε φαρσοκωμωδία εποχών Βασιλακόπουλου).
Εικόνα από το μέλλον: Ο Ουόκαπ με τη «γαλανόλευκη» αγκαλιάζει τον Βεζένκοφ με την εμφάνιση της Βουλγαρίας. Βρες το λάθος…
Αντί επιλόγου: Ανεξαρτήτως τι και πώς, είναι τιμητικό να θέλει ένας αθλητής όπως ο Ουόκαπ να αγωνιστεί στην Εθνική Ελλάδας.
