Οι Κριτές, οι επικριτές κι οι… Ελβετοί υπήκοοι!
Αίφνης το ελληνικό μπάσκετ αγωνιά, για το αν οι Κριτές υλοποιήσουν την απόφασή τους για αποχή από τους αγώνες του Σαββατοκύριακου. Κατάλαβαν όλοι ότι δεν έχει σημασία αν είναι κάποιοι η… τελευταία τρύπα της φλογέρας, αφού αν δεν παιχτούν σωστά οι νότες απ’ όλες τις… τρύπες, το αποτέλεσμα είναι άθλιο.
Επειδή η υποκρισία περισσεύει, επειδή οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο, επειδή κανείς (ούτε οι ίδιοι οι Κριτές) δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ας κάνουμε πάλι τον «κακό» κι ας εξηγήσουμε εμείς τι συμβαίνει. Όχι αόριστα, με ονοματεπώνυμα.
Οι ευθύνες της Μερίκας
Η πρώτη και κύρια υπεύθυνη -κατά τη γνώμη μας- είναι η Τάνια Μερίκα. Πρώτα απ’ όλα γιατί ποτέ δεν θέλησε (πραγματικά) να δημιουργηθεί Ομοσπονδία Κριτών. Προτίμησε να εκφράζεται μέσω του Συνδέσμου της Αθήνας κι επειδή οι υπόλοιποι Κριτές δεν ήταν οργανωμένοι, περνούσε πάντα το δικό της.
Αποτέλεσμα; Από εκεί που ήταν ηγέτης μιας χούφτας πρεκαριάτου, που πάλευε να εδραιώσει τη θέση του στο μπασκετικό οικοσύστημα, έγινε προνομιακή συνομιλητής του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αν κι εγώ προτιμούσα την πρώτη έκδοση της προέδρου των Κριτών της Αθήνας.
Από τον Βασιλακόπουλο πέρασε στον Βαγγέλη Λιόλιο, ως σύμβουλός του. Δεν ήξερε, δεν ρώτησε. Μόλις του αντιμίλησε, πήρε μια απάντηση με τρεις λέξεις: «Θα σας εξαφανίσω». Ή μήπως όχι, αγαπητή (κατά τα άλλα) Τάνια;
Ποτέ δεν βγήκε απέναντι στον Λιόλιο. Προτιμά το κυνήγι – φαντασμάτων, δια του πολέμου με τον Λευτέρη Αυγενάκη, ο οποίος απλά ακολούθησε την προτροπή του φίλου του, και προέδρου της ΕΟΚ. Δεν είχε (ή είχε;) υποχρέωση να ξέρει τον χώρο, από τη στιγμή που ο Λιόλιος του έλεγε κάτι, που έμοιαζε λογικό, γιατί να ασχοληθεί περισσότερο;
Απομονωμένη, χωρίς συμμάχους
Τόσο καιρό, θεωρώντας η προσέγγιση της μπασκετικής εξουσίας θα εξυπηρετούσε τους Κριτές, η προνομιακή συνομιλήτρια Μερίκα τα έβρισκε όλα καλά. Κάποιοι την κατηγορούν για «έπαρση». Προσωπικά θεωρώ ότι άλλαξε. Όπως και να ‘χει, κανείς σήμερα δεν στέκεται ανοιχτά δίπλα στους Κριτές, κανείς δεν στέκεται δίπλα της, από εκείνους που κατά καιρούς τίμησε στις εκδηλώσεις της.
Απομονωμένη, χωρίς συμμάχους, ψάχνει να βρει τη… φόρμα της, για να κάνει επαναστατική γυμναστική. Μόνο που ο… δρόμος, ο αγώνας, δεν γίνεται με… βραδιές ποίησης. Όταν για καιρό (χρόνια) συμφωνείς με την Κεντρική Εξουσία, είναι δύσκολο να πάρεις τα… άρματα. Βιώνει τη μοναξιά του σχοινοβάτη. Κάπως έτσι ξεκίνησε, αλλά στην πορεία ξέχασε τα πρώτα βήματα.
Ελβετοί υπήκοοι, γεννημένοι στην Ελλάδα
Σημείο αναφοράς (και ντροπής) είναι οι ανακοινώσεις, που κυκλοφόρησαν, ένεκα της επικείμενης αποχής των «βοηθών διαιτητών». Πρώτος και καλύτερος ο Παντελής Ελευθεριάδης της ΟΔΚΕ (δείτε εδώ). Και με τον χωροφύλακα, και με τον αγροφύλακα. Αγαπάμε τους «βοηθούς μας», αλλά στηρίζουμε τον πρόεδρό μας. Προτείνω ανεπιφύλακτα να ανακηρυχθεί Ελβετός πολίτης.
Ακολούθησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης κι ο ΣΕΠΚ (δείτε εδώ). «Βρείτε τα παιδιά, δεν είναι ώρα να μπλέκουμε» είπε, ο άνθρωπος, που κάποιοι -όχι ο ίδιος, μην τον αδικήσουμε- θέλουν να μπει μπροστά για την επόμενη μέρα στην ΕΟΚ. Με απέραντο σεβασμό στο πρόσωπό του, ΠΟΤΕ δεν θέλησε να σπάσει αυγά, θα το έκανε για του Κριτές; Ποτέ δεν ξεκίνησε καυγά, ποτέ δεν πλησίασε στη φωτιά. Σταθερός στον τρόπο, που έχει επιλέξει να πορεύεται, δεν είπε κουβέντα για την ταμπακέρα.
Αμ ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης (εντάξει, καταλαβαίνω, είναι κι η καταγωγή από την Κρήτη), κι ο ΠΣΑΚ (δείτε εδώ); Αγχώθηκε μην βγουν οι παίκτες από το πρόγραμμά τους. Όχι τίποτ’ άλλο, έχουν να πουν και τα κάλαντα, στον Σύνδεσμο, ο οποίος κανονικά πρέπει να αποφασίσει τη δια βίου διαγραφή του πρώην προέδρου Λάζαρου Παπαδόπουλου. Ο σημερινός ΠΣΑΚ είναι ύβρις για τον Λάζο, δεν του αξίζει.
Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη
Αυτά είναι για το φιλοθέαμον κοινό. Πίσω από τις κουρτίνες, στα υπόγεια, πέφτει ξύλο στους Κριτές κι όσους κάνουν το λάθος να τους στηρίξουν. Ο ΣΕΔΚΑ (αυτά, ούτε η Μερίκα τολμά να τα καταγγείλει δημόσια) έστειλε «Αυστηρή Σύσταση» προς τα μέλη του.
«Παρακαλούμε όπως τηρήσετε στάση ευπρεπή, δίχως έκφραση προσωπικών απόψεων (πώς είπατε;), αναφορικά με το θέμα αποχής των Κριτών. Οι Σύνδεσμοι Κριτών είναι αυτοτελείς οργανισμοί κι έχουν δικαίωμα να κάνουν ό,τι πιστεύουν. Εμείς πηγαίνουμε κανονικά στους αγώνες, όπως είμαστε ορισμένοι κι εκτελούμε κανονικά τα καθήκοντά μας. Για οτιδήποτε άλλο θα ενημερωθείτε».
Το διάβαζα κι απορούσα αφενός με το ανορθόγραφο του μηνύματος (θεούλης όποιος το έγραψε) κι αφετέρου με το θράσος. «Μην βγάλετε άχνα» είναι το νόημα της ιστορίας. Τσιμουδιά. Κάποιοι ήδη αντέδρασαν. Κι οι εμπνευστές του μηνύματος υπαναχώρησαν.
Στην υπηρεσία του «βασιλιά»
Είτε απευθείας (ΣΕΔΚΑ), είτε μέσω… Ελβετίας, άπαντες προσκυνούν τον βασιλιά Λιόλιο, αφενός γιατί οι Κριτές είναι «ασήμαντοι» γι’ αυτούς, αφετέρου γιατί η Μερίκα δεν τους τρομάζει. Βεβαίως, αυτό που σήμερα συμβαίνει με τους Κριτές, αύριο θα χτυπήσει την πόρτα των διαιτητών, των προπονητών, των παικτών.
Μαθημένοι χρόνια (δεκαετίες) σ’ έναν άθλιο ραγιαδισμό, μιλούν και δεν λένε τίποτα. Δαγκώνουν τη γλώσσα τους και σκύβουν το κεφάλι, γιατί έτσι έμαθαν. Να προσκυνούν την εξουσία, ανεξαρτήτως προσώπου. Στο μόνο που είχε δίκιο ο Λιόλιος: Ο «θεσμός».
Ένα κουνουπίδι να βάλεις στη θέση του προέδρου, το μισό ελληνικό μπάσκετ θα προσκυνά και θα φοβάται. Γέμισε ο χώρος από κυρ Παντελήδες, που φωνάζουν μόνο όταν τους πατήσεις τον κάλο. Κι αφού πρώτα ανέχονται να τους ξενυχιάζεις ώρες. Παίρνουν αυτό που τους αξίζει.
