«Η Εθνική ενώνει» λέει με στόμφο ο Βαγγέλης Λιόλιος.
Ανακάλυψε την Αμερική ο πρόεδρος της ΕΟΚ. Λες και πριν εμφανιστεί ο Πατρινός παράγοντας, η Εθνική δίχαζε. Λες και δεν κλαίγαμε (από χαρά και λύπη) τα προηγούμενα χρόνια. Αν κι επί των ημερών του, περισσότερο προβληματίζει και λιγότερο «ενώνει», αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Επένδυσε, όπως κι ο προκάτοχός του, Γιώργος Βασιλακόπουλος, πολλά σε ενδεχόμενη διάκριση στο Ευρωμπάσκετ και δεν του βγήκε. Προδήλως και δεν ευθύνεται, ούτε ο ίδιος προσωπικά, ούτε η Ομοσπονδία, για την αποτυχία. Ο αθλητισμός (άρα και το μπάσκετ) έχει και κακές στιγμές. Κι από τη λεωφόρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, βρεθήκαμε στα στενά σοκάκια των «παραθύρων». Εδώ φαίνεται η έλλειψη σχεδιασμού, εμπειρίας, τεχνογνωσίας, γι’ αυτό κι η Εθνική βρέθηκε σε συμπληγάδες.
Η… Εθνική μας μοναξιά
Η Ελλάδα (έπρεπε να) είναι leader του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ως εκ τούτου έπρεπε με βροντώδη φωνή να θέσει θέμα «παραθύρων». Να πάει ο πρόεδρος στη FIBA και στην Ευρωλίγκα και να τους πει ότι οι δικές τους κόντρες, καταστρέφουν το σπορ. Αλλά ποιος θα τον ακούσει;
Σκεφτείτε να ήταν στη θέση του ο Νίκος Γκάλης (ως επίτιμος πρόεδρος) κι ο Παναγιώτης Φασούλας (ως πρόεδρος). Θα είχαν παρασύρει κι άλλους, που επίσης ταλανίζονται με τα «παράθυρα», για να προκύπτουν εκπλήξεις με ομάδες της σειράς, που βρίσκουν απέναντί τους υποκατάστατα και μη αντιπροσωπευτικά σχήματα. Αλλοιώνεται πλήρως η δυναμική κι ο ευρωπαϊκός χάρτης.
Ο Ιτούδης, η πτήση κι οι συνεργάτες του
ΟΚ, αυτό μπορούσε, αυτό (δεν) έκανε ο Βαγγέλης Λιόλιος. Στα διεθνή φόρουμ είναι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Έστειλε, όμως, με ιδιωτική πτήση τον Δημήτρη Ιτούδη (και τον Νικ Καλάθη) στην Κρήτη. Γιατί άραγε;
Σε μια εποχή, που η ελληνική κοινωνία χειμάζεται, που και στο μπάσκετ η ροή των χρημάτων γίνεται με το σταγονόμετρο και τα σωματεία (όπως κι οι γονείς) πληρώνουν για πράγματα, που προεκλογικά ο Λιόλιος έταζε ότι δεν θα πληρώνουν, ποιος ο λόγος γι’ αυτό το έξοδο; Οι συνεργάτες του Ιτούδη έκαναν την όποια προετοιμασία, θα μπορούσε να κοουτσάρει ο Σωτήρης Μανωλόπουλος.
Αν δεν μπορεί, γιατί είναι στο τεχνικό τιμ; Αν μπορεί, ποιος ο λόγος εξόδων και ταλαιπωρίας; Ο Καλάθης δεν έπαιξε (λογικόήταν), ο δε Ιτούδης δεν είχε προλάβει να αλλάξει πίστα κι από την Ευρωλίγκα να βρεθεί στον ελληνικό πάγκο.
Οι άνευ αιτίας κόντρες για την Εθνική
Πάμε και στο χειρότερο. Με στόμφο κινήθηκε η ΕΟΚ κατά της Παρτιζάν, γιατί δεν άφησε τον Ιωάννη Παπαπέτρου να παίξει στην Εθνική. Τραγικός χειρισμός κι είναι τυχερός ο Λιόλιος, που δεν δείχνουν γελώντας οι Σέρβοι τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Δηλαδή, σε τι διαφέρει ο Παπαπέτρου από τον Παπαγιάννη και τον Σλούκα; Απλά, να δημιουργήσουμε μια αναίτια κι επιζήμια κόντρα.
Ακόμα πιο τραγική είναι η χρησιμοποίηση του Μιχάλη Λούντζη, μια μέρα μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με την Παρτιζάν. Αλήθεια, γιατί έπαιξε ο Λούντζης κι όχι ο Καλάθης; Ο ένας είναι αναλώσιμος κι ο άλλος όχι; Κι αν τραυματίζονταν (χτύπα ξύλο) ο μικρός, δεν θα ήταν έκθετοι κι η ΕΟΚ, κι ο Ιτούδης, ακόμα κι ο Ολυμπιακός;
Η τεχνογνωσία και η γνώση
Ο Λιόλιος έκανε σημαία τη λέξη «τεχνογνωσία», αλλά είναι εμφανές ότι δεν έχει την απαιτούμενη γνώση. Και δεν έχει και συνεργάτες, ή δεν τους ακούει. Κι αλήθεια, αδυνατώ να αντιληφθώ τον ρόλο ανθρώπων με τεράστια μπασκετική διαδρομή, όπως ο Ρεντζιάς, ο Ντικούδης, ο Ζήσης.
Τα βλέπουν και δεν μιλάνε, ή ξέχασαν το μπάσκετ; Φαντάζομαι το πρώτο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί. Η συναίνεση στους τραγικούς χειρισμούς της διοίκησης, στην απουσία πλάνου (το έγραψε πολύ εύγλωττα ο καλός φίλος Γιάννης Ψαράκης), δείχνει ραγιάδικη αντίληψη και δεν συνάδει με το «όνομα» και την ιστορία τους.
Αντί επιλόγου: Καλά τα επικοινωνιακά τρυκ και τα μεγάλα λόγια, καλή η χρησιμοποίηση συγκεκριμένων τσιτάτων, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πράξης, φαίνεται η αδυναμία διαχείρισης. Η Εθνική έχει εξαιρετικό υλικό, για να τη διαχειρίζονται (και δεν αναφέρομαι φυσικά στο προπονητικό σταφ) μαθητευόμενοι μάγοι.
