Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή όσα έγραψε ο επικεφαλής του αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΟΚ, Κώστας Τσαρτσαρής (δείτε εδώ). Αγαπημένος μου, εξαιρετικός χαρακτήρας, σπουδαίο μυαλό (κι ως παίκτης). Ειδικά επειδή τον Κώστα τον έχω πολύ ψηλά, θα πω με λύπη μου ότι με απογοήτευσε. Όχι γιατί όσα εξαγγέλλει δεν έχουν αξία. Επειδή δείχνει ότι δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει.
Ο Κώστας Τσαρτσαρής, λοιπόν, μίλησε για το νέο πλάνο της ΕΟΚ. Δεν έκανε κανέναν απολογισμό για όλη την προηγούμενη χρονιά. Πώς πας σε «νέο πλάνο», δίχως να πεις τι συνέβη με το… παλιό. Δεν μας έδειξε καμία έκθεση κι απολογισμό από τους προπονητές και τη διοίκηση. Δηλαδή, αν χθες αναλάμβανε ο Κώστας, τι διαφορετικό θα παρουσίαζε; Και πώς θα διορθώσουμε τα όποια λάθη, ή αδυναμίες, αν δεν μπούμε καν στον κόπο να τα απαριθμήσουμε;
Εκθέτουν τον Ιτούδη
Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν η επίκλησή στον κόουτς Ιτούδη. Υποστηρίζει ο Τσαρτσαρής ότι θα γίνονται όλα «υπό την επίβλεψή του». Έλα, πλάκα κάνετε. Ο Ιτούδης θα έχει 2-3 παιχνίδια την εβδομάδα. Πώς θα επιβλέπει; Την ώρα που θα παίζει με τη Φενέρμπαχτσε στο απαιτητικό τουρκικό πρωτάθλημα, ή όταν θα αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα;
Δηλαδή, αν αποτύχουν, όπως απέτυχαν φέτος ΟΛΕΣ οι αναπτυξιακές Εθνικές, θα το χρεωθεί ο έχων την επιμέλεια, δηλαδή ο Ιτούδης, Κώστα μου; Στην Ελλάδα του 2022, με αυτή την μπασκετική κουλτούρα κι ιστορία, θα υπάρξει καθετοποίηση του συστήματος με εξ αποστάσεως διαχείριση. Ούτε στα παραμύθια…
Ιταλία – Ισπανία, ένα τσιγάρο δρόμος
Έγραψε επίσης ο Κώστας Τσαρτσαρής ότι πάμε για «καθετοποίηση, όπως η Ισπανία». Μάλιστα! Αφού μας ζάλισαν με το «ιταλικό μοντέλο», το οποίο ο Βαγγέλης Λιόλιος διατυμπάνιζε σε κάθε ευκαιρία, τώρα πιάσαμε το ισπανικό. Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη.
Η πλάκα είναι πως οι Ισπανοί προσπάθησαν να γίνουν σαν κι εμάς, βάζοντας αμυντικές αρχές στο άναρχο παιχνίδι τους κι εμείς τώρα προσπαθούμε να μοιάσουμε στους Ισπανούς. Αλλά, επειδή καλά είναι τα τσιτάτα, ας δούμε το ισπανικό μοντέλο καθετοποίησης.
Με υπογραφή Σκαριόλο
Η Ισπανία, λοιπόν, είναι τον κόουτς Σκαριόλο απίκο για τρία χρόνια. Σε όλους τους αγώνες κι όλες τις προπονήσεις. Βλέπετε, είχε τον γιο του εκεί (όπως συνέβη και στο Ισραήλ με τον Μπλατ), δεν είχε ομάδα, οπότε «κάθισε» η συγκυρία. Καμία σχέση Κώστα μου με τον Ιτούδη, που θα τρέχει και δεν θα φτάνει, όπως όλοι οι προπονητές Ευρωλίγκας με υψηλούς στόχους και που παρεμπιπτόντως έχει κόρη ο άνθρωπος.
Ο Σκαριόλο διάλεξε κάθε προπονητή ξεχωριστά, όταν ένιωθε ότι πρέπει προπονούσε ο ίδιος, μα κυρίως ήταν εκεί και λογοδοτούσε. Αυτή είναι η διαφορά Κώστα. Η ανάληψη της ευθύνης. Κάποιος να πει «είμαι ο Τσαρτσαρής κι εδώ έγινε λάθος». Δεν είναι κακό, από τα λάθη μαθαίνουμε, αλλά να πάρει κάποιος την ευθύνη.
Άρα ποια καθετοποίηση και ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Ο Τσαρτσαρής με την τεράστια εμπειρία και προσωπικότητα, πρέπει να καταλάβει ότι δεν απευθύνεται σε ιθαγενείς, ότι δεν κρύβονται κάτω από το χαλάκι, ούτε όσα έγιναν (κι όσα δεν έγιναν), ούτε τα αποτελέσματα του καλοκαιριού, σ’ όλες τις αναπτυξιακές βαθμίδες.
Ισπανικό μοντέλο κι ελληνικά λάθη
Ο Σκαριόλο επέβαλλε (μια και μιλάμε για ισπανικό μοντέλο) τελική φάση αναπτυξιακού με 32 ομάδες, όχι «Rising Star» στο οποίο (για παράδειγμα) δεν μετέχει η ΑΕΚ. Στην Ελλάδα -κι αυτό φαντάζομαι το γνωρίζει ο Τσαρτσαρής- η επιλογή των περιφερειακών προπονητών (τους οποίους μνημονεύει) έγινε με δημόσια προκήρυξη.
Πριν βιαστείτε να πείτε «σωστό αυτό», να σημειώσω ότι έγινε δίχως ακριβείς όρους συνεργασίας, δίχως να αναφέρεται ο μισθός, οι αρμοδιότητες. Άρα, ποιος σοβαρός προπονητής να δηλώσει ενδιαφέρον, χωρίς να ξέρει πού πάει. Α, κι η πρόσληψη των «πρώτων» προπονητών έγινε με ανάθεση, έτσι για να είναι ολοκληρωτικό το μπάχαλο.
Τα αποτελέσματα τα είδαμε, αλλά μάλλον δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ο Τσαρτσαρής έγινε τεράστιος παίκτης γιατί έκανε λάθη κι έμαθε από αυτά. Θαρρώ Κώστα ότι στον ανταγωνισμό βασική αρχή είναι η αναγνώριση του λάθους, όχι με τη διάθεση αυτομαστιγώματος, αλλά για να μάθουμε.
Τεχνοκράτες και μαρούλια, βάλε γράμματα χασάπη
Όταν στο διεθνές μπάσκετ τα πάντα εξελίσσονται με απίστευτες ταχύτητες, το να κάνεις εγχώριες εξαγγελίες δίχως ποιοτικά χαρακτηριστικά κι ανάληψη ευθύνης, όταν αναθέτεις την ηγεσία σε… αόρατη αρχή, τότε πηγαίνεις με ασφάλεια στην αποτυχία.
Είναι απίστευτο το ότι με ανύπαρκτη καλοκαιρινή συγκομιδή διακρίσεων (άντε να εξαιρέσω την Εθνική Παίδων) δεν έχει γίνει αυτοκριτική, για το επίπεδο και την τεχνογνωσία του μπάσκετ, που παίζουμε ως χώρα.
Ίσως είμαστε οι μόνοι που εξακολουθούμε να παίζουμε με «κοντούς» και μόνο pick & roll, οι μόνοι που δαιμονοποιούμε κάθε ψηλό παιδί που ντριμπλάρει και δημιουργεί (σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, που το ψάχνει αυτό), οι μόνοι που ζούμε εφιάλτη στον υψηλό ρυθμό παιχνιδιού και ψάχνουμε την αθλητικότητα, όπως ο Διογένης με το φανάρι.
Αντί επιλόγου: Ικανότατος ο Τσαρτσαρής. Γνωρίζει καντάρια μπάσκετ και ξέρει καλύτερα από τον υπογράφοντα ότι καθρέπτης είναι το γήπεδο. Εκεί απαιτείται εξελιγμένη γνώση, χαρακτήρας κι ευθύνη. Αν θέλουμε να ξαναβρεθούμε ψηλά, δεν θα το κάνουμε Κώστα μου με εγχώρια τρυκάκια και βολέματα. Απλά, δεν γίνεται.
