Κοινό σημείο αναφοράς για τον Νίκο Παππά και τον Γιάννη Γκαγκαλούδη είναι, πέρα από το αδιαμφισβήτητο μπασκετικό τους ταλέντο, η αγάπη που τους τρέφει η εξέδρα του Παναθηναϊκού. Αντανακλαστικά κι ίσως όχι μόνο, υπάρχει η αντίπαλη εξέδρα, που τους έχει σε περίοπτη θέση στη… μαύρη λίστα. Έχουν βάλει κι εκείνοι το χεράκι τους, καθώς είναι εκ πεποιθήσεως… bad boys. Ε, και;
Ο ένας (παρέα με τον Μάριο Χαλκιαδάκη και τον Μάκη Δρελιώζη) γέμισαν τέσσερα φορτηγά και πήγαν στις Ροβιές. Μόνοι τους, μέσα από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς στο Facebook, σε μια πρότυπη λειτουργία αυτοοργάνωσης, έχοντας πυξίδα την αγάπη τους για τον συνάνθρωπο και την αλληλεγγύη.
Ο άλλος, έχοντας προσφάτως υποβληθεί σε εγχείρηση, όντας παίκτης επιπέδου Basket League, μπήκε στη μάχη της φωτιάς, ως εθελοντής πυροσβέστης, δίχως να κάνει την παραμικρή ανάρτηση, δίχως να πει κουβέντα σε κανέναν. Μοναχικός, σε αντίθετη κατεύθυνση με τον Γκαγκαλούδη, ο Παππάς έγινε ένας από τους πολλούς που βγήκαν μπροστά, με θάρρος στα όρια της αποκοτιάς.
Δύο κλασικά bad boys του ελληνικού μπάσκετ, δύο τύποι που δύσκολα μπαίνουν σε καλούπι, δύο παίκτες που αποτέλεσαν σταθερό πονοκέφαλο για τους προπονητές τους, δύο παιδιά που αλλάζουν όψη όταν μπαίνουν στις τέσσερις γραμμές, αλλά παράλληλα και δύο άνθρωποι που αποφάσισαν να ζήσουν τη ζωή τους και να βιοποριστούν βάσει της κουλτούρας τους, όχι ακολουθώντας τα «πρέπει».
Είπαμε είναι bad boys, αλλά ξεκινούν από εντελώς διαφορετική αφετηρία και συναντιούνται εκεί που προστάζει το αυξημένο συναίσθημα αλληλεγγύης, που διαθέτουν. Απολύτως πολιτικοποιημένος ο Παππάς, απολύτως αντίθετος με οποιαδήποτε έννοια πολιτικής ο «Γκάγκα». Αυθύπαρκτες ισχυρές προσωπικότητες, που δείχνουν ότι ο χώρος του αθλητισμού παράγει ανθρώπους με ταπεραμέντο.
Όποιο στερεότυπο κι αν διαλέξετε, τα δύο bad boys το καταστρέφουν. Δεν είμαι βέβαιος αν είναι ασύμβατοι, ασυμβίβαστοι ή και τα δύο. Είναι πολλές φορές που κι εγώ εξοργίζομαι με τα καμώματά τους, αλλά αν είναι έτσι τα bad boys, τι τα θέλουμε τα… καλόπαιδα; Μια χαρά είμαστε με αυτούς.
Όπως και να ‘χει, δεν είναι οι μόνοι που πρόσφεραν εθελοντικά, που μετέτρεψαν τα συναισθήματά τους σε ανάγκη δραστηριοποίησης, δεν είναι οι μόνοι που έστειλαν μήνυμα στους κατοίκους της Εύβοιας ότι δεν είναι… μόνοι. Τα bad boys του ελληνικού μπάσκετ, ανέδειξαν το πιο καλό πρόσωπο του ελληνικού αθλητισμού. Το έχουν ξανακάνει, ο καθένας με τον δικό του διαφορετικό τρόπο.
Ενδεχομένως αν προσπαθούσαν να συνεργαστούν, να μην συμφωνούσαν ούτε για το ποιο από τα φορτηγά θα μπει μπροστά στο κομβόι, αν θα πήγαιναν ανατολικά ή δυτικά για να σβήσουν τη φωτιά, αν θα φορούσαν μαντήλι ή μάσκα στο πρόσωπο. Ενδεχομένως να τα έβρισκαν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, δίχως να μιλήσουν. Ποιος μπορεί να προβλέψει τι θα έκαναν τα bad boys του ελληνικού μπάσκετ; Αλλά γιατί να το κουράσουμε. Είναι όπως είναι και γι’ αυτό τους γουστάρουμε.
