Πολλά πράγματα μπορεί να κάνει ένας πρόεδρος ομοσπονδίας, προκειμένου να δώσει ώθηση στο άθλημα που «υπηρετεί» κι από αυτά κανένα δεν έχει κάνει τα τελευταία χρόνια (όχι πως τα προηγούμενα έκανε, αλλά πάμε παρακάτω) ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Υπάρχουν δύο πράγματα, που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να κάνει. Ας τα δούμε, για να διαπιστώσουμε και γιατί αίφνης ο Βασίλης Σπανούλης βρίσκεται στο στόχαστρο μερίδας των φίλων του Ολυμπιακού.
Ανοίγουμε, λοιπόν, το εγχειρίδιο του καλού προέδρου στη σελίδα 143 και διαβάζουμε: «… Ένας πρόεδρος οφείλει να μην διχάζει». Είναι δεδομένο ότι στο πέρασμα των χρόνων κάποιοι θα νιώσουν ότι ωφελούνται, κάποιοι ότι αδικούνται, η διοίκηση πρέπει να πάρει ενίοτε δύσκολες αποφάσεις, οπότε δεν περιμένει κανείς ότι ο πρόεδρος θα τη… βγάλει χωρίς να βραχεί.
Από αυτό το σημείο μέχρι να διχάζεις τον κόσμο του μπάσκετ (κι όχι μόνο), να γίνεσαι persona non grata για τους «ερυθρόλευκους» και σημαία (ου μην και ήρωας) για τους «πράσινους», έχει τεράστια απόσταση. Όση κι η ζημιά, που έχει κάνει ο Βασιλακόπουλος στο ελληνικό μπάσκετ. Όταν, μάλιστα, γνωρίζεις ότι οι μεν σε βλέπουν ως «εχθρό» κι επιλέγεις για τόπο διεξαγωγής των εκλογών το ποδοσφαιρικό γήπεδο των άλλων, επειδή δεν είσαι πολιτικά ανώριμος (το αντίθετο), προκαλείς συνειδητά.
Στο ίδιο εγχειρίδιο του καλού προέδρου, διαβάζουμε στη σελίδα 294: «… Ό,τι κι αν κάνεις, οφείλεις να αφήσει την Εθνική ομάδα έξω από τα παιχνίδια σου, πάνω από πρόσωπα και σωματεία». Το έκανε ποτέ αυτό; ΟΧΙ και αυτό το «όχι» το γράφουμε με αποδείξεις.
Όταν δεν μπορεί να κοουτσάρει ο Γιαννάκης επειδή ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό, αλλά μπορεί ο Πιτίνο, που ήταν προπονητής στον Παναθηναϊκό, διχάζεις δίχως λόγο. Όταν ο προπονητής διαβεβαιώνει τους παίκτες του Ολυμπιακού ότι δεν θα πάει στον Παναθηναϊκό (προσωπικά διόλου δεν θα με απασχολούσε το γεγονός) και μετά πηγαίνει, οι διεθνείς νιώθουν ότι τους κορόιδεψε, οφείλεις με παρεμβατικό τρόπο να διορθώσεις το λάθος, κάτι που δεν έκανε. Και δεν συνεχίζω, για την οικονομία του χώρου, καθώς μπορώ να αναφέρω καμιά 20αριά αντίστοιχα ατοπήματα.
Από τη στιγμή που ο Βασιλακόπουλος δεν κατάφερε να κρατήσει την Εθνική μακριά από την κόντρα των «αιωνίων», ο κάθε Σπανούλης θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Από τη μια η αγάπη για τη φανέλα με το εθνόσημο, ακόμα κι αν αυτό περιλαμβάνει και στοιχεία προσωπικής «ματαιοδοξίας» (σύμφυτο της ύπαρξης «μεγάλων» αθλητών παγκοσμίως), από την άλλη η εργαλοιοποίηση του ονόματός του στον βωμό της κόντρας, θα τον φέρουν μπροστά σε αντικρουόμενες λογικές.
Πολύ καλά κάνει και πηγαίνει στην Εθνική ο Σπανούλης. Να δεχθώ ότι υπάρχουν διαχειριστικά λάθη, όπως για παράδειγμα ότι θα μπορούσε πριν μιλήσει με οποιονδήποτε να ενημερώσει δια ζώσης τους προέδρους του Ολυμπιακού, ή ότι θα μπορούσε να αλλάξει το ραντεβού με τον Πιτίνο, καθώς συνέπεσε με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, αλλά δεν είναι αυτά που καθορίζουν την ιστορία.
Αρκετοί φίλοι του Ολυμπιακού έχουν ενοχληθεί και φαίνεται από τις αναρτήσεις τους στα social media. Δεν είναι ότι δεν θέλουν να δουν τον Σπανούλη με τη γαλανόλευκη, ή ότι δεν πανηγυρίζουν τις επιτυχίες της «επίσημης αγαπημένης», είναι ότι συνδέουν άρρηκτα την Εθνική με το σύστημα Βασιλακόπουλου κι αυτό είναι πρόβλημα. Όχι «πρόβλημά τους», αλλά πρόβλημα της διοίκησης, που δεν κατόρθωσε να διαχωρίσει την αντιπροσωπευτική ομάδα της χώρας, με τις όποιες αποφάσεις έχει πάρει για άσχετα θέματα.
Όταν, όμως, ο Βασιλακόπουλος κι οι πρόθυμοι να αναδείξουν κάθε επιτυχία του αθλήματος ως προσωπική του επιτυχία (εδώ έβγαιναν κι έλεγαν, ευτυχώς χαμηλόφωνα για να μην πέσουν… γιαούρτια, ότι αν δεν υπήρχε Βασιλακόπουλος δεν θα παίρναμε το Ευρωμπάσκετ του ’87, αφήνοντας αιχμές, πριν βγουν οι Ρώσοι να λένε αηδίες), πώς θα μπορέσει ο φανατικός οπαδός να διαχωρίσει τη φανέλα της ομάδας, από τη φανέλα της Εθνικής;
Ο Σπανούλης είναι θύμα αυτής της διαδικασίας, για την οποία κύριος υπεύθυνος είναι ο Βασιλακόπουλος. Προδήλως, πολύ καλά κάνει κι ενισχύει την Εθνική ομάδα, κι αν κάποιος πρέπει να σκεφτεί τι κακό έχει κάνει στο ελληνικό μπάσκετ, είναι ο απερχόμενος πρόεδρος. Χρόνο θα έχει τώρα που θα είναι σε… αποστρατεία, το ζήτημα είναι αν έχει διάθεση να δει τα λάθη του (έστω κι αν δεν μπορεί να διορθώσει τίποτα), ή θα διατηρήσει το… αλάθητο, ώστε να κοιμάται πιο ήσυχος.
Όσο για τον «Kill Bill», μακάρι να δώσει στην Εθνική αυτό που της λείπει (όχι τόσο αγωνιστικά, όσο σε επίπεδο ψυχολογικής προσέγγισης των αγώνων), ώστε να ξαναζήσουμε μέρες Πολωνίας…
