Όταν επτά από τους ιδιοκτήτες μαζεύονται και συνεδριάζουν, είναι λογικό τα «golden boys» να… σκιάζονται. Εκτός αν είναι ο Τζόρντι Μπερτομέου, ο οποίος έχει δείξει την… κακή συνήθεια να επιβιώνει κι ως survivor έχει ζήσει πολύ χειρότερες καταστάσεις. Ως εκ τούτου, ας μην πάρουμε ως… έναρξη της επανάστασης τη συνάντηση, πριν δούμε το πουλόβερ να ξετυλίγεται.
Ας βάλουμε τα πράγματα και τις σκέψεις μας σε τάξη. Είναι γεγονός ότι επτά από τους ισχυρότερους ιδιοκτήτες της Ευρωλίγκας (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Εφές, Μακαμπι, ΤΣΣΚΑ, Ζαλγκίρις και Αρμάνι) συναντήθηκαν στην Αθήνα. Μπορούμε να χαρούμε, είτε γιατί θεωρούν την πρωτεύουσά μας ασφαλή προορισμό (βλέπε covid-19), είτε γιατί οι δύο «αιώνιοι» εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν, ακόμα κι όταν αγωνιστικά είναι σε… χαμηλό βαρομετρικό. Όπως κι αν το δούμε, κακό δεν είναι.
Γιατί μαζεύτηκαν; Επειδή τα έσοδα είναι λιγότερα από τα προσδοκόμενα και με δεδομένη την απουσία φιλάθλων (άρα και σημαντικών εσόδων), την κάμψη της διαφημιστικής αγοράς (απότοκο της πανδημίας), οι ιδιοκτήτες δικαιολογημένα ανησυχούν και πιέζουν για αύξηση των εσόδων, προκειμένου να κλείσει η ψαλίδα με τα έξοδα. Προδήλως τέθηκαν κι άλλα ζητήματα, αλλά το κυρίαρχο ήταν το… μαρούλι.
Άλλο ένα γεγονός είναι πως η Ευρωλίγκα έχει ιδιοκτήτες τις ομάδες. Δεν είναι ούτε ΦΙΜΠΑ, ούτε ΟΥΕΦΑ, όπου οι σύλλογοι ακούγονται (όταν κι όσο ακούγονται) αλλά δεν αποφασίζουν, ενίοτε εργαλειοποιούνται, οσάκις η θέση τους συμφέρει τους διοικούντες. Άλλες φορές αυτή η… ανεξαρτησία (έτσι προέκυψε άλλωστε η ανάγκη δημιουργίας της λίγκας) είναι ευχή, άλλες κατάρα.
Αυτό το δεδομένο είναι που μειώνει την αξία της όποιας διεργασίας. Ο Μπερτομέου (αχώνευτος κατά τα άλλα) επιβιώνει από την πρώτη μέρα λειτουργίας της Ευρωλίγκας, κλείνει 20 συναπτά έτη (και κάτι ψιλά), από την περίοδο 2000-’01, που ξεκίνησε η διοργάνωση και παρά την κατά καιρούς γκρίνια είναι αμετακίνητος. Για όσους δεν το καταλαβαίνουν, ο Τζόρντι είναι υπάλληλος, οπότε ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακληθεί, να υποβαθμιστεί, να απολυθεί.
Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι επτά (κι όχι μόνο αυτοί) τον κρατάνε στη θέση του, σημαίνει ή ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, ή ότι δεν έχουν βρει καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση έχουν το μαχαίρι, έχουν και το καρπούζι.
Να σημειώσουμε κάτι ακόμα, για να έχουμε σφαιρική άποψη των δεδομένων: Από την πρώτη στιγμή, που ο Παναθηναϊκός είχε κηρύξει ανένδοτο κι έλεγε ότι θα πάει στο Τσάμπιονς Λιγκ (κούφιες απειλές), υποστηρίξαμε από αυτό εδώ το site, ότι δεν έχει να πάει πουθενά.
Για καιρό καλλιεργήθηκε η ιδέα της αποχώρησης (θυμηθείτε ημιτελή δημοψηφίσματα), υπήρξε το Euroleague Mafia, οι αποδοκιμασίες στον ύμνο, ευτράπελα, σκληρές δηλώσεις, για να γίνει στο τέλος το αυτονόητο. Να λειτουργήσει ο Παναθηναϊκός ως μέρος της ιδιοκτησίας κι όχι ως επαναστάτης χωρίς αιτία.
Τι πρόκειται να συμβεί: Προσωπικά πιστεύω ότι ο Μπερτομέου θα κάνει άλλη μια από τις συνηθισμένες ντρίμπλες του, θα εμφανίσει άλλον έναν χορηγό, θα μοιράσει κάποια λίγα χρήματα και θα περάσει κι αυτή τη στενωπό. Έχει τον τρόπο του…
