Από την Τετάρτη το βράδυ το ελληνικό μπάσκετ… ζορίζεται. Υπάρχει μια τεράστια προοπτική ανατροπής, αν ο Ολυμπιακός επιμείνει στη γραμμή ανυπακοής απέναντι στο κατεστημένο, αλλά μέχρι να δούμε φως θα υπάρχει καταχνιά. Κανείς, σε όποια πλευρά και αν βρίσκεται, δεν μπορεί να είναι χαρούμενος για όσα συμβαίνουν.
Ο τελικός είναι εντελώς διαφορετική ιστορία. Ωραίο παιχνίδι, πιο ανταγωνιστικό απ’ όσο περιμέναμε, με τον Παναθηναϊκό να δικαιώνει τα προγνωστικά και όλους να φεύγουν χαρούμενοι.
Οι «πράσινοι» κατέκτησαν το τρόπαιο επιβεβαιώνοντας, πως ήταν καλύτεροι και έχουν πετύχει το μίνιμουμ του στόχου τους που είναι ένας τίτλος τη σεζόν. Ο ΠΑΟΚ στάθηκε όρθιος, αξίωσε ως το τέλος τη νίκη και κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο από την απόδοση των παικτών. Η ΕΟΚ (αφού κατάφερε να φτάσει και το τρόπαιο στο Ηράκλειο) διοργάνωσε χωρίς προβλήματα και ασχήμιες, με μαθητές στην εξέδρα τον τελικό.
Δεν είναι κακό να γεμίζει το γήπεδο με ανήλικα παιδιά, δεν είναι κακό να δημιουργούνται οι επόμενες γενιές μπασκετόφιλων, αλλά είναι τραγικό να αποδέχεται μια χώρα -δια της επίσημης ομοσπονδίας της- ότι δεν μπορεί να κάνει αυτό που σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη (τουλάχιστον) είναι αυτονόητο.
Αν μας ρωτούσατε ποια εικόνα προτιμάμε, είναι προφανές ότι θα διαλέγαμε αυτήν του τελικού, της διασκέδασης, της ανεμελιάς. Μόνο που κάποια στιγμή πρέπει το μπάσκετ να απαλλαγεί από βαρίδια, από ανθρώπους που θεωρούν ότι έχουν ιδιοκτησιακή σχέση με το άθλημα, από αυλικούς, εν τέλει από αυτόν τον συρφετό που είναι στις προσταγές του Καίσαρα.
