Οι Έλληνες προπονητές είναι παντού και καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ένας από τους τεχνικούς που διακρίνεται εκτός συνόρων είναι και ο Δημήτρης Νασούφης, ο οποίος την περσινή χρονιά κατέκτησε αήττητος το πρωτάθλημα όπου συμμετείχε η ομάδα του, η BC Alte Kanti Aarau. Ο κόουτς μίλησε στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ για το μπάσκετ στην Ελβετία, τη σύγκριση με την Ελλάδα αλλά και τα θετικά που βρήκε σε μία από τις πιο ακριβές χώρες του κόσμου.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Για τη συνεργασία του με την ομάδα BC Alte Kanti Aarau και όσα έχουν πετύχει αυτά τα χρόνια: “Η πόλη του Aarau είναι μια πόλη 20.000 κατοίκων, μισή ώρα δυτικά της Ζυρίχης. Φέτος θα είναι η δεύτερη χρονιά μου στο σύλλογο. Είμαστε μαζί με τη Δάφνη Σταυρακάκη, η οποία δουλεύει επίσης στον σύλλογο, οι μόνοι Έλληνες προπονητές στην Ελβετία. Υπάρχουν τρεις εθνικές κατηγορίες ανδρών: Α1, Α2, Β’ Εθνική και μετά ακολουθούν τα τοπικά. Με την ανδρική ομάδα ανεβήκαμε την περσινή σεζόν αήττητοι στην Β Εθνική”.
Για τους στόχους που υπάρχουν την φετινή αγωνιστική σεζόν, η οποία ξεκινάει σε λίγες μέρες: “Οι άνθρωποι της ομάδας δεν βιάζονται. Έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες για το χτίσιμο του νέου υπερσύγχρονου γηπέδου, το οποίο θα κοστίσει περίπου 8.000.000 ελβετικά φράγκα (περίπου 7.000.000€), χρηματοδοτούμενο κατά 40% από το καντόνι του Aargau, 40% από το δήμο του Aarau και 20% από την ομάδα. Υπάρχει, επίσης, η γυναικεία ομάδα στην Α2, η οποία θα επιδιώξει να κερδίσει την άνοδο, ενώ στο αντρικό θέλουμε να βρεθούμε κάποια στιγμή στην Α2. Το να γίνουν όλα αυτά βιαστικά και ταυτόχρονα, μπορεί να κρύβει οικονομικούς κινδύνους και αυτό δεν το θέλει κανείς εντός του συλλόγου”.
Η Β’ Εθνική ανδρών αποτελείται από δύο ομίλους των δέκα ομάδων (ένας όμιλος ανατολής και ένας όμιλος δύσης). Παραδοσιακά ο δυτικός όμιλος (ο γαλλόφωνος) είναι πιο ισχυρός. Οι τέσσερις πρώτοι από κάθε group περνούν στα Playοff. Ο φετινός στόχος της ομάδας μας είναι η σταθεροποίηση στις εθνικές κατηγορίες και η ενσωμάτωση νέων παικτών από τα τμήματα υποδομής που θα έχουν πραγματικό χρόνο συμμετοχής.
Για την απόφασή του να μετακομίσει στην Ελβετία
«Όταν είσαι επαγγελματίας προπονητής οφείλεις να είσαι έτοιμος για το οτιδήποτε. Σημαντικό ρόλο, όμως, έπαιξε το γεγονός πως η γυναίκα μου και συνάδελφος προπονήτρια, Δάφνη Σταυρακάκη, είναι μισή Ελβετίδα. Είχαμε διαβάσει για τις -ως επί το πλείστον- θετικές εμπειρίες από συναδέλφους που έχουν δουλέψει στο εξωτερικό και για αυτό τον λόγο αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε πριν δύο χρόνια. Παράλληλα, θέλαμε να δουλέψουμε σε ένα πιο αξιόπιστο οικονομικά αλλά και αξιοκρατικό περιβάλλον και σε αυτούς τους τομείς η Ελβετία φημίζεται».
Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε πηγαίνοντας εκεί: “Οι δυσκολίες που προέκυψαν είχαν να κάνουν με δύο παράγοντες: 1. Ο παράγοντας γλώσσα: Στη γερμανόφωνη Ελβετία μιλούν ελβετικά, μια τραχιά παραλλαγή των γερμανικών, η οποία απλά… δεν μαθαίνεται. Για παράδειγμα, στα σχολεία η διδασκαλία γίνεται στα γερμανικά, αλλά στο διάλειμμα όλοι μιλούν ελβετικά. Αυτό δυσχεραίνει την επικοινωνία, αν και όλοι θα σου μιλήσουν στα γερμανικά αν το ζητήσεις.
2. Αναγνώριση πτυχίου και προπονητικής κάρτας του Σ.Ε.Π.Κ: Οι Ελβετοί, οι οποίοι δεν ανήκουν στην Ευρωπαική Ένωση, έχουν δημιουργήσει ένα κλειστό κλαμπ, στο οποίο αναγνωρίζουν μόνο τα δικά τους πτυχία και έχουν δικούς τους μηχανισμούς αναγνώρισης των εκτός Ευρώπης πτυχίων. Οι διαδικασίες που χρειάζονται είναι χρονοβόρες και κυρίως κοστοβόρες. Η κάρτα του Σ.Ε.Π.Κ παρότι αναγνωρίζεται και ισχύει σε όλο τον κόσμο δεν έχει ισχύ εδώ. Οι Ελβετοί έχουν θεσπίσει δικές τους βαθμίδες σεμιναρίων (επί πληρωμή), στα οποία οι προπονητές διδάσκονται, ανάλογα με τη βαθμίδα που θέλουν (π.χ εθνικές κατηγορίες, μίνι μπάσκετ κτλ) και λαμβάνουν την αντίστοιχη ελβετική κάρτα. Στα σεμινάρια αυτά οι συμμετέχοντες πρπρέπει να συμμετέχουν ενεργά, κάνοντας προπόνηση, δηλαδή 1vs1, αιφνιδιασμούς κτλ.
Αυτό αποτέλεσε ένα σημείο τριβής, καθώς ενημέρωσα πως η κάρτα του Σ.Ε.Π.Κ είναι αναγνωρίσιμη και πως δεν προτίθεμαι μετά από 20 χρόνια προπονητικής να κάνω ούτε αιφνιδιασμούς, ούτε sprint και κυρίως σε σεμινάρια μιας προπονητικής σχολής ουσιαστικά ανύπαρκτης. Τελικά, κι επειδή στην Ελβετία τα πάντα έχουν μία τιμή, υπάρχει η εναλλακτική λύση, που είναι ο σύλλογος να πληρώσει και να αγοράσει την ελβετική κάρτα εθνικών κατηγοριών του προπονητή για ένα χρόνο, όμως το ποσό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο”.
Για το επίπεδο του μπάσκετ στην Ελβετία και ποιές εντυπώσεις έχει αποκομίσει: “Προφανώς δεν είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στη χώρα, ούτε θα λέγαμε πως οι Ελβετοί έχουν το μπάσκετ στο DNA τους. Έχουν πολλά να μάθουν. Το άθλημα βρίσκεται σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης και στηρίζεται πάρα πολύ στο ξένους παίκτες, το οποίο βελτιώνει απίστευτα την κατάσταση. Ενδεικτικό είναι πως πέρσι στην ομάδα μου, είχα δύο Σλοβένους, δύο Βόσνιους, έναν Σέρβο, έναν Ισπανό, έναν Γερμανό, έναν Τούρκο έναν Εκουαδοριανό και τέσσερις Ελβετούς. Πολλοί Έλληνες θα παρακολούθησαν την εθνική ποδοσφαίρου Ελβετίας στο τελευταίο μουντιάλ. Οι περισσότεροι από τους παίκτες είναι Ελβετοί δεύτερης και τρίτης γενιάς. Κάτι αντίστοιχο, ίσως συμβεί και με το ελβετικό μπάσκετ στο μέλλον, αλλά μάλλον θα πάρει πάρα πολλά χρόνια αυτό, αν γίνει ποτέ”.
Για τα θετικά στοιχεία από το Ελβετικό μπάσκετ που θα έφερνε μαζί του στην Ελλάδα
“Υπάρχουν στοιχεία από το ελβετικό μπάσκετ που θα έφερνα μαζί μου στην Ελλάδα:
Η νοοτροπία:
Δύο παραδείγματα:
• Οι άνθρωποι εδώ σέβονται τον προπονητή. Στην πρώτη προπόνηση, όλοι οι παίκτες ήρθαν να μου δώσουν το χέρι τους με χειραψία. Νόμιζα πως ήταν για να με καλωσορίσουν. Το ίδιο όμως γίνεται σε κάθε προπόνηση. Μάλιστα στο τέλος κάποιας προπόνησης στο μέσο της σεζόν ένας παίκτης ήρθε να μου ζητήσει συγγνώμη, επειδή είχε ξεχάσει να με χαιρετήσει στην αρχή της προπόνησης.
• Η Ελβετική ομοσπονδία δίνει χρήματα σε κάθε σύλλογο για κάθε παίκτη που έρχεται σε μία προπόνηση στα τμήματα υποδομών! Όσο περισσότεροι παίκτες έρχονται σε μία προπόνηση, τόσο περισσότερα χρήματα λαμβάνει ο σύλλογος. Οι παρουσίες συμπληρώνονται ηλεκτρονικά μετά από κάθε προπόνηση, σε μια ειδική πλατφόρμα. Οι προπονητές συμπληρώνουν τίμια τα άτομα που έρχονται κάθε φορά στην προπόνηση, παρόλο που παραπάνω άτομα θα σήμαινε παραπάνω έσοδα. Γενικά υπάρχει μία καλή πίστη και τιμιότητα”.
Οικονομική αξιοπιστία
Ο σωστός και ρεαλιστικός προυπολογισμός είναι το θεμέλιο κάθε συλλόγου. Δεν θα στηθεί Budget βασισμένο σε χορηγίες και έσοδα που θα…έρθουν και στην πραγματικότητα δεν θα έρθουν ποτέ. Οι πληρωμές των προπονητών στην ομάδα μας γίνονται κάθε 24 του μήνα στον τραπεζικό λογαριασμό με ακρίβεια δευτερολέπτου.
Αξιοκρατία
Οι προκηρύξεις για τις θέσεις των ομοσπονδιακών τεχνικών αναρτώνται στο ίντερνετ. Διοργανώνεται δοκιμαστική μέρα, στην οποία οι υποψήφιοι, έχοντας λάβει θεματικές ενότητες, έχουν προετοιμάσει τις προπονήσεις τους, τις οποίες και παρουσιάζουν στους υπεύθυνους της ελβετικής ομοσπονδίας. Είναι, δηλαδή, κάτι σαν πρακτική συνέντευξη όπου γίνεται κανονική προπόνηση σε ένα γκρουπ παικτών live. Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως αν είσαι καλός στη δουλειά σου -όποια και να είναι αυτή- θα ανταμειφθείς και θα προοδεύσεις.
Για τη ζωή στην Ελβετία: “Το από ποιά χώρα προέρχεται κάποιος διαδραματίζει καίριο ρόλο στην αξιολόγηση της ζωής σε μία ξένη χώρα. Για εμάς ως Έλληνες, θα συνόψιζα τα θετικά και αρνητικά της ζωής στην Ελβετία στα παρακάτω:
Θετικά
• Η οργάνωση και λειτουργία του ελβετικού κράτους είναι υποδειγματική. Δεν υπάρχουν απεργίες, τα πάντα γίνονται στην ώρα τους και γενικά δεν υπάρχουν εκπλήξεις, οπότε κάθε άνθρωπος μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του.
• Το βιοτικό επίπεδο είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο και οι άνθρωποι έχουν υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο. Μιλώ πέντε γλώσσες, όμως αυτό δεν είναι κάτι ιδιαίτερο εδώ. Οι πολίτες έχουν κοινωνική συνείδηση. Υπάρχει ευγένεια, αν και κάποιες φορές είναι επίπλαστη. Ο οδηγός λεωφορείου θα πει σε όλους τους επιβάτες καλημέρα. Στον δρόμο οι άνθρωποι σε χαιρετούν. Το τελευταίο, όμως, έχει και την κουραστική χροιά του, καθώς σε έναν διωρο περίπατο στο δάσος, καταλήγεις να λες περίπου 50 καλημέρες.
• Οι μισθοί είναι πάρα πολύ υψηλοί.
• Ισότητα απέναντι στους νόμους – αξιοκρατία
Οι Ελβετοί είναι τυπολάτρες, έχουν νόμους και κανόνες για όλα και είναι έτοιμοι να τους υπερασπιστούν με κάθε κόστος, είτε πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας είτε για τον κρεοπώλη της γειτονιάς.
Παράδειγμα: Ο πρόεδρος της ομάδας Stephan Wildi είναι διευθυντής του γαστρενερολογικού τμήματος σε ένα από τα πιο γνωστά νοσοκομεία της Ζυρίχης και προφανώς ένα επιφανές άτομο. Ένα βράδυ του έτυχε ένα έκτακτο περιστατικό ασθενή. Στην προσπάθειά του να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο νοσοκομείο, παραβίασε κατά πολύ το όριο ταχύτητας. Η ταχυδρομική κλήση που έλαβε περιελάμβανε τσουχτερό πρόστιμο και τρεις μήνες αφαίρεση διπλώματος. Μόνο, αφού, έβαλε δικηγόρο και αφού προσκόμισε όλα τα απαράιτητα έγγραφα που αποδείκνυαν το επείγον περιστατικό, δέχτηκαν να του μειώσουν το πρόστιμο και να του πάρουν το δίπλωμα για ένα μόνο μήνα. Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα θα γινόταν το ίδιο. Για την ιστορία και μόνο ο ασθενής σώθηκε.
Αρνητικά
• Οι Ελβετοί γαλουχούνται από πολύ νωρίς στην απόλυτη οργάνωση, με αποτέλεσμα να λειτουργούν έτσι και στην προσώπική τους ζωή. Δεν υπάρχει καθόλου αυθορμητισμός και πάθος μέσα τους.
• Αν θέλει κάποιος να πίνει καφέ με τις ώρες και να απολαμβάνει το χρόνο του, το γερμανόφωνο κομμάτι της Ελβετίας δεν είναι το κατάλληλο μέρος για αυτόν. Η δουλειά διαδραματίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη ζωή εδώ..
• Η Ελβετία φιγουράρει σταθερά στις πιο ακριβές χώρες του κόσμου. Η ζωή ειδικά στη Ζυρίχη και τη Γενεύη αγγίζει τα όρια παραλογισμού”.
Για την άποψη που έχουν οι Ελβετοί για τους Έλληνες και το ελληνικό μπάσκετ: “Οι Έλληνες γενικότερα χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στην Ελβετία. Οι Ελβετοί γνωρίζουν πολύ καλά για τις οικονομικές δυσκολίες που πλήττουν τη χώρα μας. Είναι θαυμαστές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και στο ραδιόφωνο / τηλεόραση θα ακούσει / δει κάποιος συχνά εκπομπές για τους αρχαίους και πως η φιλοσοφία τους μπορεί να βοηθήσει σήμερα. Όσον αφορά το μπάσκετ, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα αποτελεί παραδοσιακή δύναμη, όμως παρακολουθούν περισσότερο ΝΒΑ παρά Ευρωπαικό μπάσκετ. Όπως είναι λογικό γνωρίζουν καλά τον Αντετοκούμπο”.
