Είναι ελάχιστοι παίκτες σε αυτό το επίπεδο, που να έχουν κάνει τόσο πολλά και σημαντικά πράγματα, να έχουν αγαπηθεί και… μισηθεί τόσο πολύ, όσο ο Χουάν Ναβάρο. Ο Ισπανός, που δεν διστάσαμε να τον αποκαλέσουμε ακόμα και «σίχαμα», έκλεισε μια μοναδικά ανεπανάληπτη καριέρα, αφήνοντας σχεδόν όλους τους συμπαίκτες και αντιπάλους να μετρούν τα κατορθώματά του.
Κι αυτός έφυγε από το μπάσκετ έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο του, ζητούμενο για μας είναι να ανακαλύψουμε την… κληρονομιά που άφησε.
Το μπάσκετ δεν είναι μόνο κορμι
Ο σύγχρονος αθλητισμός, άρα και η καλαθοσφαίριση, απαιτούν πρωτίστως αθλητές και μετά παίκτες. Το σώμα, η ταχυδύναμη, η αλτικότητα, η αθλητικότητα, είναι στοιχεία αλληλένδετα με τη μοντέρνα αντίληψη γύρω από το σπορ. Αν αυτά, που είναι μετρήσιμα μεγέθη, αποτελούσαν απαράβατο κανόνα, ίσως ο Ναβάρο μάζευε μπάλες, βλέποντας αθληταράδες να καρφώνουν.
Δεν παραβλέπω ότι ανήκε σε άλλη γενιά, αλλά ποτέ δεν ήταν στο ρεπερτόριο του η δύναμη, η ταχύτητα, η αλτικότητα. Ποτέ δεν έπαιξε και στις δύο πλευρές του παρκέ, πάντα ήταν εκτός των ορίων. Κι αυτό το πέτυχε με το μυαλό και το ταλέντο του. Άρα, ακόμα κι αν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το μπάσκετ δεν είναι μόνο κορμί κι αυτό πρέπει να το αντιληφθούν και οι προπονητές.
Σκληρή δουλειά
Όποιος δεν αποδεχθεί ότι ο Ναβάρο είχε το «κάτι ξεχωριστό», εθελοτυφλεί. Είχε ταλέντο όσο ελάχιστοι, αλλά το ταλέντο δεν φτάνει. Εκατοντάδες (μην λέω και λίγους) αμυντικοί επιχείρησαν, με κλοτσιές και μπουνιές, να τον σταματήσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Όχι μόνο γιατί είχε το χάρισμα, αλλά γιατί δούλεψε σκληρά να… κρύψει τις αδυναμίες του.
Αυτά τα κατορθώματα κρύβουν εκατομμύρια εργατοώρες, μην γελιέστε. Παίκτες αυτού του επιπέδου έχουν κάνει το γήπεδο δεύτερο σπίτι τους. Εδώ δεν υπάρχει… εξαίρεση στον κανόνα. Κι η σκληρή δουλειά, αν συνδυαστεί με τόσο σπουδαίο ταλέντο, ανταμείβεται.
Πίστη, αφοσίωση κι εμπιστοσύνη
Αν υπάρχει ένα στοιχείο είναι η πίστη και η αφοσίωση, και σε αυτό που έκανε, και στην Μπαρτσελόνα, την οποία υπηρέτησε (με μια μικρή διακοπή για να γνωρίσει την απέναντι όχθη του Ατλαντικού). Για να γίνεις σύμβολο πρέπει να «δεθείς» και παρότι οι εποχές έχουν αλλάξει, δεν είναι όλα «φαστ φουντ».
Τίποτα δεν είναι μονομερές. Μπορεί ο Ναβάρο να ήταν πιστός στους «μπλαουγκράνα», αλλά κι εκείνοι του έδειξαν εμπιστοσύνη. Του έδωσαν τα κλειδιά, του έδωσαν το γενικό κουμάντο και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Οι συγκρίσεις είναι εύκολο να γίνουν από τον καθένα, για το τι συμβαίνει στις δικές μας ομάδες και τι πράττουν οι νεαροί ταλαντούχοι παίκτες.
Α(θ)λητικός εγωισμός
Οι προπονητές διδάσκουν -και καλά κάνουν- ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Αν δεν έχεις, όμως, αθλητικό εγωισμό δεν πας πουθενά. Κι ο Ναβάρο ήταν εγωιστής σε υπέρτατο βαθμό. Και μόνο το γεγονός ότι αρνήθηκε το προφανές (να κρεμάσει τη φανέλα του και να υπηρετήσει από άλλο πόστο την ομάδα του) δείχνει αυτό που αναφέρουμε.
Βεβαίως, η γραμμή ανάμεσα στον αθλητικό εγωισμό και στο να νομίζει κανείς ότι είναι κράμα Τζόρνταν και ΛεΜπρον είναι λεπτή. Άλλο εγωισμός (ήτοι, έχασα μια κρίσιμη βολή, θα κάνω 1000 στην προπόνηση για να μην ξαναχάσω) κι άλλο καβαλάω ένα καλάμι και με πηγαίνει…
