«… Και νωρὶς εβγήκανε καταμπροστὰ στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιὰ σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες…».
Πόσες φορές δεν έχουμε αποκαλέσει «αλήτες» τους οργανωμένους οπαδούς. Κι είναι αλήθεια πως υπάρχουν αλήτικα φερσίματα, πως βλέπεις τη μανία με την οποία συγκρούονται, θέλοντας να «χαλάσουν» ο ένας τον άλλον και λες (έχεις μεγαλώσει, έχεις βγει από εκείνη την εποχή που μπορούσες να ρισκάρεις για ένα άδειο πουκάμισο, για μια ωραία Ελένη) «δεν έχουμε τύχη ως λαός»…
Βλέπεις να τυπώνεται η φωτογραφία του προέδρου σε εφημερίδα για να μοιραστεί ως αφίσα κι αναρωτιέσαι «πόσο πιο χαμηλά θα φτάσουμε;». Παρακολουθείς να τσακώνονται για το «Survivor», βλέπεις κοριτσάκια -κοτόπουλα μπουτάκια- στο «Game of Love», ακούς και κάποιους περιπλανημένους (υπάρχουν και τέτοιοι) να εξηγούν γιατί ψήφισαν Χρυσή Αυγή και σκέφτεσαι «ώρα να ενεργοποιήσω το διαβατήριο, η Κούβα με περιμένει».
Κάπου εκεί, αντιλαμβάνεσαι ότι ο Οδυσσέας Ελύτης είδε κάτι παραπάνω από εσένα. Γιατί έτσι είναι οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του πνεύματος, βλέπουν αυτά που εσύ δεν μπορείς να δεις με την πρώτη ματιά. Τα παιδιά που τα έλεγαν αλήτες κάνουν τη διαφορά.
Είναι οι οργανωμένοι του Ηλυσιακού, που ύψωσαν πανό για την Παλαιστίνη. Γιατί «αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου».
Είναι οι «Πάνθηρες» που δεν άφησαν τον οπαδό της Χρυσής Αυγής να καθίσει στον πάγκο τους, στον πάγκο μιας προσφυγικής -βαθιά αντιφασιστικής- ομάδας.
Είναι οι Εξαρχιώτες, που στο τέλος κάθε αγώνα πηγαίνουν στην εξέδρα μαζί με τα προσφυγόπουλα και τραγουδάνε.
Είναι οι φίλοι του Ηρακλή, που θα τους καταλάβεις από τη μεγάλη σημαία με τον κομαντάντε Τσε Γκεβάρα στην εξέδρα.
Δεν είναι μόνο «άσπρο ή μαύρο» και κυρίως δεν είναι μόνο μαύρο. Υπάρχουν ο αυτοαποκαλούμενος καλλιτέχνης, που τραγουδά πατώντας στις νότες το ζεϊμπέκικο και κλείνει αρχοντικά υψώνοντας το χέρι, χαιρετώντας ναζιστικά και οι Social Waste που κάνουν την τέχνη τους όπλο για τον κόσμο.
Υπάρχουν, σε μια δύσκολη εποχή, άνθρωποι που αντιστέκονται. Υπάρχουν αυτοί που σκύβουν το κεφάλι κι υπάρχει κι ο Φαντί Αμπού Σαλάντ, που χωρίς πόδια πολεμούσε μέχρι να τον εκτελέσουν τους ισραηλινούς φασίστες.
Το θέμα είναι εσύ με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Αν θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου υπηρετώντας τον ισχυρό, ή αν φοράς παντοφλέ παπούτσια, για να μην σκύβεις ούτε για να δέσεις τα κορδόνια σου.
Όσο για μένα: Σε όλους αυτούς, τους οργανωμένους του Ηλυσιακού, του Ηρακλή, τους Πάνθηρες, τους οπαδούς του Αστέρα (είναι κι άλλοι πολλοί), τρεις λέξεις: Ευχαριστούμε που υπάρχετε!
