Ούτε η πρώτη, (φαντάζομαι) ούτε και η τελευταία φορά είναι που θα γίνει φάιναλ φορ δίχως ελληνική εκπροσώπηση. Μετά τον Ολυμπιακό και ο Παναθηναϊκός έχασε με… συγγενικό τρόπο. Έμεινε πίσω με μεγάλες διαφορές, «γύρισε» στο παιχνίδι, αλλά στις λεπτομέρειες η Ρεάλ πήρε την πρόκριση.
Οσονούπω επιστρέφουμε στα δικά μας, οι δύο «εκπρόσωποι» παίζουν για τον τίτλο, ο οποίος θα «μελώσει» τη σεζόν για τον νικητή και θα κάνει πιο βαρύ το φορτίο για τον… άτιτλο ηττημένο. Αν κι εφόσον επικρατήσει η λογική, που λέει ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα φτάσουν στον τελικό…
Αφήνουμε τα μελλούμενα στους μελλοντολόγους και αναζητούμε τα στοιχεία εμπειρικού πλουτισμού, που αποκτήσαμε από τη συμμετοχή μας στη φετινή διοργάνωση. Για όσους δεν «βολεύονται» με την… καραμέλα της διαιτησίας, οι δύο «αιώνιοι» εμφάνισαν χτυπητές αδυναμίες. Τα ρόστερ δεν είναι τόσο δυνατά, όσο εκείνα των αντιπάλων και μια απλή ανάγνωση των ονομάτων πείθει.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται καλύτερο «μπακ απ» του Καλάθη από τον Λεκαβίτσιους. Χρειάζεται καλύτερο ξένο από τον Γκάμπριελ και τον Ντένμον, χρειάζεται παίκτη να «ντουμπλάρει» τον Γκιστ, για να μην σκάει. Χρειάζεται διορθωτικές κινήσεις. Όπως κι ο Ολυμπιακός χρειάζεται ανακατανομή ρόλων, παίκτες δημιουργούς, επιθέσεις λιγότερο στατικές.
Θα ήταν έκρηξη ναρκισσισμού να θεωρώ ότι έχω κάτι να προτείνω, που δεν το έχουν δει και δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι. Άρα, καμία τέτοια απόπειρα. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως για όλα όσα προαναφέραμε -κι άλλα που ενδεχομένως μπορείτε να προσθέσετε- η απάντηση δεν είναι «καλύτερες επιλογές από το προπονητικό τιμ», αλλά περισσότερα χρήματα.
Κακά τα ψέματα, η Ευρωλίγκα είναι το απόλυτο ευρωπαϊκό μπασκετικό χρηματιστήριο, οπότε αν θέλεις να ανταγωνιστείς ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρμπαχτσε κτλ., χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα. Όμως ζούμε σε μια χώρα που η οικονομία δεν ανθεί, κανείς δεν μπορεί να ζητήσει από τους προέδρους να βάλουν περισσότερα χρήματα, τα έσοδα είναι πενιχρά (εδώ έχει απόλυτα δίκιο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αλλά το διεκδικεί με λανθασμένο τρόπο), ώστε να μπορεί να διαμορφωθεί υποψία ισολογισμού.
Η παραγωγική διαδικασία δεν αποδίδει, Έλληνες παίκτες πρώτης γραμμής δεν βγαίνουν όπως παλιά κι οι καλύτεροι εξ αυτών, όσοι δεν είναι στα δύο κλαμπ, αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Πολλοί μνημόνευσαν τον Κώστα Σλούκα, άλλοι τόσοι στάζουν (δικαίως) μέλι για τον Νικ Καλάθη, πολλοί υποκλίνονται στην αξία του Βασίλη Σπανούλη, αλλά αυτοί είναι παίκτες που κοστίζουν πάνω από 1.000.000 ευρώ.
Οι ενδιάμεσοι, αυτοί που θα δημιουργούσαν κορμό, κοστίζοντας λίγο, είναι είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση. Κι αν θέλετε να κάνετε ένα πείραμα εργαστηριακού ενδιαφέροντος, για να δούμε αν χάσκει η θεωρία μας, σκεφτείτε πόσοι Έλληνες παίκτες εκτός των δύο «αιωνίων» θα μπορούσαν να μπουν και να παίξουν σοβαρό πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως κανείς… Ακόμα κι ο ταλαντούχος Κόνιαρης, δεν κάνει (ακόμα) τη διαφορά.
