Από χθες το ΑΣΕΑΔ ανακοίνωσε, χωρίς πάντως ακόμα να έχει δοθεί στη δημοσιότητα το σκεπτικό της απόφασης, ότι δεν κάνει αποδεκτή την αλλαγή έδρας και ονομασίας του Γ.Σ. Λάρισα. Ακύρωσε, στην ουσία, απόφαση του Πρωτοδικείου, θεωρώντας (φαντάζομαι) πως από πίσω κρύβεται “συγχώνευση” με τον Πανελλήνιο. Αδιαφόρησε, ακόμα και για την παράταση της νυν διοίκησης, που ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να έχει σχέση με το νέο μόρφωμα (και το εννοούσε), αλλά δεν θα κρίνουμε την απόφαση του Συμβουλίου. Θα πάμε παρακάτω την ιστορία.
Πέρυσι ο ΓΣΛ αγωνίζονταν στην Α2 κατηγορία, από την οποία υποβιβάστηκε (αγωνιστικά). Μοιραία η θέση του είναι στη Β’ εθνική. Για τους δικούς τους λόγους, που δεν είναι της παρούσης, οι άνθρωποι του συλλόγου αποφάσισαν να μεταφέρουν την ομάδα στην Αθήνα και να της αλλάξουν όνομα, κάτι που το ΑΣΕΑΔ δεν αποδέχθηκε.
Προσέξτε: Δεν αποδέχθηκε την αλλαγή της έδρας, δεν αποδέχθηκε την αλλαγή ονομασίας. Δεν μπορεί, όμως, το ΑΣΕΑΔ και κανένα διοικητικό δικαστήριο να διαλύσει μια ομάδα, έναν σύλλογο. Αυτό μπορεί να το κάνει ΜΟΝΟ η Γενική Συνέλευση του συλλόγου και κανείς άλλος. Ως εκ τούτου ο Γ.Σ. Λάρισας υφίσταται και κάπου πρέπει να αγωνιστεί.
Πού; Η ΕΟΚ οφείλει, από τη στιγμή που υπάρχει η απορριπτική απόφαση του ΑΣΕΑΔ, από τη στιγμή που η Λάρισα νομίμως κι εμπρόθεσμα κατέθεσε δήλωση συμμετοχής στο πρωτάθλημα, να τη βάλει να παίξει. Δεν μπορεί, δεν εκπορεύεται από κανέναν νόμο η δυνατότητα, να τη διαλύσει.
Υπάρχει κι άλλο ένα ζήτημα, πέραν της αγωνιστικής συμμετοχής της ομάδας. Τέσσερις παίκτες, που αποτελούν “περιουσιακά στοιχεία” του συλλόγου, αγωνίζονται σε ομάδες της Α2 κατηγορίας. Αλήθεια, ποιος υπέγραψε από την πλευρά του ΓΣΛ τη λύση της συνεργασίας κι έδωσε το “πράσινο φως” για την παραχώρησή τους; Είναι θέμα προς (δικαστική) διερεύνηση.
Επί της ουσίας: Καμία ομάδα δεν διαλύεται από μια δικαστική απόφαση. Άρα η περίπτωση του ΓΣΛ (με όποια μορφή) θα μας απασχολήσει ακόμα για καιρό, καθώς κάπου πρέπει να παίξει.
