Αυτό που συμβαίνει -χρόνια τώρα- στο ελληνικό μπάσκετ είναι ενοχλητικό. Διαιτητές “τιμωρούνται” ή τιμωρούνται, χωρίς να γνωρίζει κανείς το πώς και το γιατί. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Το σημειώνω, με αφορμή το γεγονός ότι μεταξύ αυτών που διευθύνουν αγώνες Α1 κατηγορίας, ΔΕΝ βρίσκονται ο Παναγιώτης Αναστόπουλος και ο Τάσος Μάνος. Γιατί; Όποιος γνωρίζει ας το πει.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση, δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν τα μέλη της ΚΕΔ/ΕΟΚ αποφάσισαν να τους ξεκουράσουν. Όπως δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι ΔΕΝ τιμωρήθηκαν για τον αγώνα ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Άρη. Γιατί εκεί συνυπήρξαν.
Οι κακές γλώσσες λένε πως η τιμωρία τους ήρθε με χρονοκαθυστέρηση, προκειμένου από τη μια να είναι ΟΚ με τον ΠΑΟΚ ο Στέλιος Συμεωνίδης, χωρίς να τα σπάσει με τον Άρη. Για δημόσιες σχέσεις, δηλαδή, υπήρξε καθυστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης, αν κι εφόσον οι κακές γλώσσες λένε την αλήθεια.
Πάμε ανάποδα: ΔΕΝ τιμωρήθηκαν και η απουσία τους από την αγωνιστική ΔΕΝ έχει να κάνει με το αποτέλεσμα του αγώνα στην Πυλαία, στο ντέρμπι των αιωνίων της Θεσσαλονίκης. Ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά; Όσο μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι υπήρξε ετεροχρονισμένη ποινή για τα όποια λάθη έγιναν (σε βάρος του Άρη, κυρίως), άλλο τόσο μπορεί να πιστέψει ότι διέκριναν κόπωση στα μάτια τους οι παράγοντες της ΚΕΔ και αποφάσισαν να τους ξεκουράσουν.
Τι πιο απλό από το να βγουν να πουν “δεν παίζει ο τάδε, επειδή…“και να ξέρουμε όλοι το τι και πώς. Αυτό, βεβαίως, προϋποθέτει θάρρος της άποψης και συγκρουσιακή διάθεση, κάτι που δεν έχουμε αντιληφθεί κατά τη διάρκεια της πολυετούς θητείας του κ. Συμεωνίδη, αλλά και των λοιπών μελών της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας.
Από τη στιγμή που στον Άρη μπορεί να επικρατεί ικανοποίηση επειδή οι δύο διαιτητές τιμωρήθηκαν (αλήθεια, ο κ. Μαγκλογιάννης, που τυγχάνει και κουμπάρος με τον προπονητή του ΠΑΟΚ, δεν συμμετείχε;) και στον ΠΑΟΚ αντίστοιχη άνεση, αφού κανείς δεν τιμωρήθηκε μετά το ματς, από τη στιγμή που κανείς δεν ξέρει γιατί έμειναν εκτός αγώνων οι δύο διαιτητές, η ΚΕΔ/ΕΟΚ έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα θολό τοπίο.
Αν ήταν η μόνη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, ποσώς θα ασχολούμασταν, αλλά είναι κατ’ εξακολούθηση οι σιωπηρές τιμωρίες, που ενίοτε δεν είναι τιμωρίες, ή σε κάποιους λέμε ότι είναι τιμωρίες και στους άλλους λέμε άλλα. Εν κατακλείδι ολίγη από χόρτα…
