Ο επικεφαλής ρωμαϊκής γαλέρας ανακοινώνει στους κωπηλάτες ότι έχει ένα καλό και ένα κακό νέο: Το καλό νέο είναι ότι σε λίγο καιρό επιστρέφουν στα σπίτια τους. Το κακό νέο είναι ότι ο εκατόνταρχος θέλει να κάνει θαλάσσιο σκι…
Όσο η κατάχρηση εξουσίας του εκατόνταρχου προκαλεί γέλιο με την υπερβολή της, άλλο τόσο -και μεγαλύτερο- τρόμο προκάλεσε η εφαρμογή στην πραγματική ζωή, όσων μας κάνανε να γελούμε, από τον κ. Γιαννακόπουλο, με την απόφαση για επιστροφή της αποστολής του Παναθηναϊκού με πούλμαν. Για να μάθουν…
Ο κ. Γιαννακόπουλος μετέτρεψε μία αθλητική αποτυχία σε εθνικό διασυρμό.
Τα περισσότερα τα είπε ο Γιώργος Κογκαλίδης στο άρθρο του (δείτε εδώ), το οποίο συνυπογράφω. Το πλέον δυσάρεστο είναι ότι βρέθηκαν ορισμένοι να δικαιολογήσουν την ενέργεια και να πουν ότι “καλά έκανε“, καθώς δικαίωσε τα αιτήματα καφενείου για λιθοβολισμό των υπαιτίων, που στενοχωρούν το… καημένο το παιδί, το οποίο βάζει τόσα λεφτά χωρίς ανταπόκριση.
Τη στιγμή που αναγνωρίζεται το δικαίωμα στο αφεντικό να επιβάλει καψώνι, (έχει καταργηθεί στον στρατό), τότε η στέρηση σίτισης, ή και η επιστροφή με φουσκωτά μέσο της Μυτιλήνης, σε ορισμένους να φαίνονταν σαν λογικές – χαριτωμένες αντιδράσεις, κι επίδειξη μαγκιάς, που πηγάζουν από την εθελόδουλη λογική ότι ο έχων χρήματα αποκτά την απόλυτη εξουσία επί του συμβαλλομένου, που θα πρέπει να δώσει αντιπαροχή ακόμα και την αξιοπρέπειά του, για να μπορεί να υπάρχει στον χώρο.
Λογική καρπαζοεισπράκτορα: Είναι καλό το αφεντικό, γιατί σπάνια μας δέρνει.
Επί της ουσίας πρόκειται για μία ανήθικη στοχοποίηση των αθλητών και του προπονητή, που σκοπό έχει την τοποθέτηση του “άρχοντα” στη μεριά των λιθοβολούντων και όχι των λιθοβολημένων, απεκδυόμενος των οποιονδήποτε αυτονόητων ευθυνών του.
Ακόμα και αν το περιστατικό αφορούσε μόνο τον Παναθηναϊκό, η πολιτεία, η ΕΟΚ, ο ΕΣΑΚΕ, ο ΠΣΑΤ, ο σύνδεσμος προπονητών (ΣΕΠΚ) και προπαντός ο ΠΣΑΚ έπρεπε να πάρουν θέση αποδοκιμασίας, καθώς το επίδικο είναι το δικαίωμα του εργοδότη να επιβάλει καψώνια στους εργαζόμενους. Ζήτημα που αφορά ευρύτερες κοινωνικά ανοχές στην κατάχρηση εξουσίας, που ξεφεύγει από τις στενά αθλητικές ιδιαιτερότητες, καθώς διαμορφώνει νοοτροπίες που μας επιστρέφουν στο Κιλελέρ.
Όταν, μάλιστα, το περιστατικό αποπνέει κλίμα αποδοχής του management Βορείου Κορέας, πόσο ελκυστική μπορεί να είναι σε ένα ξένο παίκτη η δυνατότητα της ιδιοκτησίας να επιβάλει καψώνια, ώστε να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μπορεί να φέρνει τα ψώνια, ή να παίρνει τα παιδιά από το σχολείο.
Δεν είναι κατανοητή η διατήρηση ίσων αποστάσεων αυτών που δεν “συμμορφώθηκαν με τας υποδείξεις“, με αυτούς που δεν αντέδρασαν. Οι λεγόμενοι “αντάρτες” έχουν τον σεβασμό μας κι ίσως κάποιας επιβράβευσης. Αν αυτό κάνει τους φρόνιμους να αισθάνονται άσχημα για τη στάση τους, τότε είναι ένα σημάδι υγείας.
Το δίδαγμα από όλη της ιστορία είναι ότι: η αρχοντιά είναι σαν τα μπλέ μάτια. Ή τα έχεις, ή δεν τα έχεις…
