Έχουν γραφτεί και θα γραφούν και πολλά ακόμα, αναφορικά με τον αθλητικό αντίκτυπο της απόφασης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να επιστρέψει η αποστολή από την Κωνσταντινούπολη με πούλμαν. Όχι για λόγους οικονομίας, αυτό θα μπορούσε να είναι στα όρια του αποδεκτού, αλλά ως καψόνι για τον αποκλεισμό από τη Φενέρμπαχτσε. Ας δούμε, όμως, την πολιτική πλευρά αυτής της επιλογής.
Πολλοί διαφωνούν με τον διαχωρισμό των τάξεων, θεωρούν “ξύλινη γλώσσα” την αναφορά σε καπιταλισμό, σε ανθρώπους που παράγουν και ανθρώπους που κατέχουν τον πλούτο. Όμως, αν αυτό δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε οπαδέ, τι είναι;
Με τι έχουμε να κάνουμε; Με την απόφαση του “αφεντικού” να τιμωρήσει τους κακούς εργαζόμενους. Δεν έχει σημασία η αμοιβή που λαμβάνουν, δεν έχει σημασία αν τα λεφτά που παίρνουν σε έναν χρόνο πολλοί εξ ημών δεν θα τα βγάλουμε σε όλη μας τη ζωή. Κι αυτοί εργαζόμενοι είναι και το “αφεντικό” έχει (πρέπει να έχει) πάντα το πάνω χέρι.
Αυτός αποφασίζει κι οι άλλοι οφείλουν να υπακούν. Και μάλιστα, υπό τις ιαχές του πόπολου, που στηρίζει τον πρόεδρο και ταυτίζεται μαζί του. Δεν αντιλαμβάνεται πως μέσα από τον αθλητισμό περνούν μηνύματα, πως στη δική του δουλειά δεν θα υποχρεωθεί να επιστρέψει από την Κωνσταντινούπολη με πούλμαν, αλλά θα υποστεί τα πάνδεινα, στο δικό του επίπεδο, προκειμένου να ικανοποιηθεί αυτός που κατέχει τον πλούτο.
Δεν είναι αποδοτικοί εργαζόμενοι; Τους απολύεις, τηρώντας βέβαια τις συμβάσεις και παίρνεις άλλους. Αυτό ορίζει η λογική. Έχει δικαίωμα ο εργοδότης να υποβάλλει σε καψόνι τους εργαζόμενους; Σε έναν κόσμο χωρίς δικαιώματα (αλήθεια, ο ΠΣΑΚ υπάρχει;) ναι, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Ο Τζέιμς Γκιστ μπορεί να ήταν ο “υπάλληλος του μήνα“, όταν άφησε έναν προσαγωγό στο παρκέ της Μαδρίτης, όμως πρέπει κι εκείνου η μούρη να φάει χώμα. Τραγική ειρωνεία (και τραγική, και ειρωνεία) ο προσαγωγός κόπηκε πάνω στο λογότυπο του χορηγού, για να θυμίζει σε όλους πόσο αναλώσιμος είναι κάθε Γκιστ, και πως εντέλει σημασία έχει να είναι ικανοποιημένος αυτός που πληρώνει.
Η λογική του “με τον παρά μου και την κυρά μου” μετατρέπει τις εργασιακές σχέσεις σε σχέσεις δούλου και αφέντη. Σε αθλητικό εργασιακό μεσαίωνα, όπου κάθε πρόεδρος στο εξής μπορεί να στέλνει παίκτες με πούλμαν όπου θέλει, να τους στέλνει με ταξί, ακόμα και με τα πόδια.
Και γιατί να μην προχωρήσουμε πιο μακριά, να τους βάλει στο κέντρο του γηπέδου και να τους σημαδεύουν με τις μπάλες που πετάνε οι τσιρλίντες στην εξέδρα οι θερμοκέφαλοι οπαδοί. Όποιος πετύχει τον “επαναστάτη” Φώτση κερδίζει ταξίδι (αεροπορικό) στην Πόλη.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος εξέφρασε την ικανοποίησή του (μέσω instagram) για την εκλογή του Τραμπ και την είσοδο στον δεύτερο γύρο των εκλογών της Γαλλίας, της Λεπέν.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πρόεδρος (μικρομεσαίας ομάδας) διαμαρτυρήθηκε γιατί έγιναν αγώνες Μ. Πέμπτη, αντί να διαμαρτυρηθούν οι φορείς (αλήθεια, ο ΠΣΑΚ υπάρχει;) των αθλητών. Κι η διαμαρτυρία είχε να κάνει με το θρησκευτικό πιστεύω, όχι με το γεγονός ότι οι παίκτες δεν έχουν δικαίωμα σε διακοπές, καμία μέρα τον χρόνο.
Θα πει κανείς ότι αμείβονται πλουσιοπάροχα. Αλήθεια, εκβίασαν κανέναν για να πάρουν αυτά τα χρήματα; Σε συνθήκες καπιταλισμού έχει σημασία ποιος και πόσο αμείβεται; Έχει σημασία το ότι η δική τους επαγγελματική διαδρομή είναι με το ζόρι 10-15 χρόνια; Έχει σημασία ότι μπορούν να κουβαλούν προβλήματα τραυματισμών όλη τους τη ζωή; Έχει σημασία ότι κάποιοι χτίζουν ονόματα στις πλάτες τους;
Δεν ξέρω (ή μάλλον ξέρω) ποιο είναι περισσότερο επικίνδυνο; Το να επιλέγει ένας εργοδότης να κάνει καψόνι στους εργαζόμενους, ή το να συμφωνούν άνεργοι, εργάτες, άνθρωποι ;
