Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η έδρα του τελικού Κυπέλλου, έληξε και το σχετικό σίριαλ. Ζήσαμε πολλά, σε λίγες ημέρες και ζητούμενο είναι τι έμεινε. Αν μάθαμε κάτι, αν γίναμε… σοφότεροι. Κι η αλήθεια είναι πως μάθαμε πάρα πολλά, με πρώτο και καλύτερο ότι ο “βασιλιάς” είναι γυμνός.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μπορεί κάποτε να προκαλούσε μέχρι και φόβο, τώρα όμως προκαλεί λύπη. Η εικόνα του είναι εικόνα ενός υπερήλικα, που δεν έχει πλέον ούτε πολιτικά αντανακλαστικά, ούτε αθλητική πυγμή, που άγεται και φέρεται, που έχει εμμονές, που δεν μπορεί να προσφέρει κάτι στο οικοδόμημα.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά και τη διαδρομή του, όμως πλέον είναι ξεπερασμένος. Είναι η πρώτη φορά, στη μακραίωνη προσωπική του ιστορία, που εκτέθηκε τόσο πολύ. Όχι στους μπασκετικούς, που λίγο πολύ τον γνωρίζουμε (ακόμα κι οι πιστοί αυλικοί του), αλλά στην κοινή γνώμη.
Τέτοια κατακραυγή, από την Αθήνα μέχρι την Ξάνθη, έως και την ομογένεια, ούτε στον πιο τρομακτικό εφιάλτη του. Εκτεθειμένος από τον πιο στενό συνεργάτη του (όποτε μιλούσε ο Τάκης Τσαγκρώνης, τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο… μικρός), αποδείχθηκε κοινός ΨΕΥΤΗΣ, διαψεύδοντας όσα λίγο πριν είπε, με τα ηχητικά να τον εκθέτουν.
Οι χαρακτηρισμοί πολιτικών ανδρών και φορέων, η ερώτηση των βουλευτών, οι απειλές για μηνύσεις, έδειξαν πως ο πάλαι ποτέ “ισχυρός άνδρας” δεν είναι πια τίποτα παραπάνω από ένα άδειο πουκάμισο. Δίχως συνεργάτες και επιτελείο με 2-3 πιστούς αλλά μέτριους στο πολιτικό ανάστημα, προδόθηκε από το σύστημα εξουσίας και γελωτοποιών, που (όχι εν αγνοία του) έχει στηθεί γύρω του.
Μοναδική του επιτυχία είναι η ανάδειξη του ελλείμματος στη δημοσιογραφία, καθώς οι αμειβόμενοι, σε συνεργασία με τους τσαρτερίστες (για τους οποίους τίποτα δεν γνωρίζει ο ΠΣΑΤ, αλλά πώς να γνωρίζει, αφού στους κόλπους του εδράζουν και μεγαλώνουν, αποτελώντας στρατό άβουλων, πιστών ψηφοφόρων), έκλεισαν τα μάτια, κατέβασαν τα στυλό, κλείδωσαν ποντίκια και πληκτρολόγια.
Έφτανε αυτό; Όχι! Ούτε καν η στήριξη (ούτε η Ακρόπολη δεν έχει τόση) από τον Παναθηναϊκό. Έβαλε την ουρά στα σκέλια και δέχθηκε να γίνει ο τελικός εκεί που δεν ήθελε. Μετά από τόσο κράξιμο (δεν το αντέχει) και στη Ζιμπάμπουε να του έλεγαν να τον κάνει, θα τον έκανε. Μήπως πρόκειται να πάει; Από το σπίτι του θα δει (αν δει) το ματς.
Η ανυπαρξία του ΕΣΑΚΕ (Μιχάλη Μελή, αν δεν στο έχει πει κανείς, είσαι εδώ και κάποιους μήνες πρόεδρος), η μουγκαμάρα των “δημοσιογραφίσκων“, δεν τον έσωσε από τη λαβωματιά. Γιατί, πέραν της οικονομικής ζημιάς (το “Νίκος Γκάλης” θα είχε περισσότερα χρήματα για την ΕΟΚ), βγήκε λαβωμένος όσο ποτέ.
Για κάποιους είναι μπασκετικός Ελ Σιντ. Είτε γιατί αυτό τους συμφέρει, είτε γιατί είναι τρομαγμένοι. Για όσους μπορούν (και θέλουν) να δουν, είναι ένα άδειο πουκάμισο, ένας πρώην ισχυρός παράγοντας και νυν συνταξιούχος που θεωρεί εαυτόν ενεργό, αλλά… έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξόφλησε.
