Το σκεπτικό των in vivo προτάσεων που ακολουθεί, έχει νόημα να διαβαστεί μόνο από αυτούς που πιστεύουν ότι ο νέος -υπό διαβούλευση- νόμος δεν θεραπεύει τις παθογένειες του ρυπαρού και απαξιωμένου περιβάλλοντος του χρεοκοπημένου επαγγελματικού αθλητισμού, αλλά και την παρακμιακή εικόνα των ερασιτεχνικών αθλητικών σωματείων, που δημιούργησαν οι απαράδεκτες νομοθετικές παρεμβάσεις.
Με λύπη διαπιστώνεται ότι και η νέα πρόταση νόμου κινείται στην ίδια φιλοσοφία με τους προηγούμενους, με σημειακά ανούσια μερεμέτια, που θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα παρά θα λύσουν, ενώ παραμένουν ανέπαφα τα άρθρα που εξυπηρετούν με προκλητικό τρόπο συγκεκριμένα συμφέροντα.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, από εκεί που σταματήσαμε (διαβάστε εδώ), θεωρώντας πως έχουμε να προσφέρουμε στον δημόσιο διάλογο, πως ο νέος Αθλητικός Νόμος πρέπει να γίνει εργαλείο στα χέρια όσων ζουν για τον αθλητισμό κι όχι όσων επιχειρούν να ζήσουν από τον αθλητισμό.
Ποιες αρχές πρέπει να προστατευθούν
Ο αθλητικός χώρος είναι εξ ορισμού αταξικός και συγχρόνως αριστοκρατικός (με την έννοια της αριστείας κι όχι της καταγωγής), όπου καθένας μετέχει με βάση τις ικανότητες του. Το περιεχόμενο σύστημα αξιολόγησης βασίζεται σε αντικειμενικά και μη αμφισβητήσιμα κριτήρια (χρονόμετρο, μεζούρα, σκορ κλπ).
Οι ίδιες αρχές πρέπει να διέπουν και τη διοίκηση του αθλητισμού, με κριτήριο πάντα το αποτέλεσμα, που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη γνώση του χώρου και τη βέλτιστη χρήση των διαθεσίμων πόρων.
Η γνώση του χώρου, δεν είναι αντικείμενο πλειοδοσίας και οικονομικής επιφάνειας, που αφορά μια ελίτ οικονομικών παραγόντων. Όπως έχει αποδειχθεί, χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή και στήριξη κάθε εγχείρημα είναι καταδικασμένο σε παταγώδη αποτυχία.
Βασική μέριμνα συνεπώς, ενός αθλητικού νόμου, είναι η πριμοδότηση της λαϊκής συμμετοχής, είτε ως δημιουργού, είτε στον ρόλο του κοινωνικού ελέγχου.
Στόχος είναι νίκη και όχι η παραγωγή θεάματος, που είναι επιθυμητή, αλλά όχι το ζητούμενο. Θα πρέπει να διευκρινιστεί, ότι δεν εννοείται η νίκη πάση θυσία, όπως κατά καιρούς εμφανίζονται στο προσκήνιο χαρακτήρες, που “δεν ανέχονται την ήττα“, σαν υστερικά κακομαθημένα παιδιά, αποθεωνόμενοι μάλιστα από τα ΜΜΕ ως πρότυπα.
Η προσπάθεια για την επιτυχία δεν είναι ευθύγραμμη, αλλά ημιτονοειδής (επιτυχία – αποτυχία) και αέναη, χωρίς ημερομηνία λήξης. Κατά συνέπεια τα κριτήρια αξιολόγησης οφείλουν να είναι αντικειμενικά, ώστε να μπορεί να εκτιμηθεί με ακρίβεια η φάση στην οποία βρισκόμαστε, για να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, ή να επιβεβαιωθεί η πολιτική που ακολουθείται.
Απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας είναι η εδραίωση της αθλητικής ηθικής και σκέψης (οριζόμενης ως αναμενόμενης συμπεριφοράς), που θα επιτρέψει την αναγνώριση της προσφοράς οποιουδήποτε στον χώρο, και της επιτυχίας, ή αποτυχίας του, άσχετα από την ένταξη του (παραταξιακή, κομματική κλπ) και θα διευκολύνει την επιλογή του καταλληλότερου, να ηγηθεί για την υλοποίηση των στόχων, χωρίς αποκλεισμούς.
Κάτω από αυτήν την οπτική αναγνωρίζεται, από μεγάλη μερίδα του αθλητικού κόσμου, ως σημαντική η νομοθετική προσπάθεια του κ. Παπαναστασίου, ο οποίος ήταν ο πρώτος -αλλά και τελευταίος- Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, που νομοθέτησε με αθλητική έγνοια το 1974.
Η παραπάνω αναγνώριση αποσυνδέει την εκτίμηση ενός έργου από τις κομματικές καταβολές και αφήνει μία χαραμάδα αισιοδοξίας, για τη δυνατότητα συνεννόησης ανθρώπων, που έχουν κοινό τόπο τον αθλητισμό, άσχετα με το τι ψηφίζουν.
Δυστυχώς, όμως, τους αθλητικούς νόμους δεν τους γράφουν οι άνθρωποι του αθλητισμού, αλλά συγκεκριμένα συμφέροντα, που απορρίπτουν τις παραπάνω διαπιστώσεις ως ρομαντικές, προτάσσοντας την άποψη ότι ο αθλητισμός είναι θέαμα και αντικείμενο τεχνοκρατών, που θα λύσουν και το πρόβλημα της χρηματοδότησης του, δια μέσου της ιδιωτικοποίησης του αθλητισμού.
Το αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας της τεχνοκρατικής άποψης σε όλα τα επίπεδα, δείχνει να μην προβληματίζει την πολιτεία, η οποία επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος, προσδοκώντας διαφορετικό αποτέλεσμα, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα.
Προτείνεται η αξιολόγηση των προτάσεων, να γίνεται με χρήση της κλίμακας σωστό – λάθος, αποτελεσματικό – μη αποτελεσματικό και όχι ρομαντικό – τεχνοκρατικό, που μας έχει οδηγήσει στην απαξίωση του χώρου και την απομάκρυνση των φιλάθλων.
Συνεχίζεται…
