Διάβασα ένα post από Αμερικανό πολίτη. “Trump won. Thank god I’m white” (“ο Τραμπ νίκησε, ευχαριστώ τον Θεό που είμαι λευκός”). Λίγο μετά είδα στο periscope μια συγκέντρωση που έγινε στο Πόρτλαντ με κεντρικό σύνθημα “Fuck Dump Trump” (αυτό μάλλον δεν χρειάζεται να το μεταφράσω) και μήνυμα ενός εξ αυτών που παρακολουθούσαμε τη… live μετάδοση: “We have a clown for president” (“έχουμε έναν κλόουν για πρόεδρο”).
Είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη, η ισχυρή, είναι πως η πλειοψηφία εκείνων που ψήφισαν, προτίμησε (για λόγους, που προφανώς γνωρίζει καλύτερα από εμάς) τον πρώην χορηγό του Μπιλ Κλίντον, αντί για τη σύζυγο του Κλίντον.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι (που δεν μας αρέσει) ο Τραμπ ήταν ο νικητής των εκλογών. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο, είναι όμως πραγματικό, το ότι εμείς έτσι κι αλλιώς χαμένοι ήμασταν. Αλίμονο να είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για έναν καλύτερο κόσμο στη Χίλαρι.
Στο δίλημμα “θέλεις να πεθάνεις από απαγχονισμό, ή από πυροβολισμό” δεν υπάρχει ικανοποιητική απάντηση. Στο απόλυτο “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα“, το λιγότερο κακό δεν είναι η λύση. Αλλά μήπως περίμενε κανείς να ξεκινήσει η επανάσταση από τη Μέκκα του Καπιταλισμού, από το κάστρο της εκμετάλλευσης του ανθρώπου;
Όλες οι εκλογές στέλνουν ένα μήνυμα. Δυστυχώς, το μήνυμα είναι ίδιο: Κερδίζει ο φόβος. Η ξενοφοβία, η άρνηση αποδοχής της διαφορετικότητας (είτε πρόκειται για θρησκευτικό, είτε για σεξουαλικό προσανατολισμό), η μικροαστική αντίληψη της κοινωνίας περί… ηρεμίας, οδηγούν σε φοβική ψήφο.
Η μαντήλα είναι συνώνυμο του ISIS, για τη φτωχοποίηση φταίνε πάντα οι ξένοι (εσχάτως οι πρόσφυγες) και τα κηρύγματα μίσους από ακροδεξιά στοιχεία (με επιχειρήματα που θα εξόργιζαν και παιδιά προσχολικής ηλικίας) βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Γιατί;
Απλά επειδή η προοδευτική ρητορική, οσάκις μετατρέπεται σε εξουσία (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) γίνεται δεξιά πρακτική, επειδή η αριστερά δεν έχει βιώσιμη πρόταση. Αφήστε που ακόμα κι αν έχει, δεν έχει τρόπο να τη μεταδώσει. Ή δεν θέλει να τη μεταδώσει…
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ορκίζεται (και καλά κάνει, αφού το πιστεύει) στην τιμή του και όχι στο ευαγγέλιο, αλλά υποχρεώνεται να αντικαταστήσει τον Υπουργό (Παιδείας και) Θρησκευμάτων, Νίκο Φίλη, επειδή δεν είναι αρεστός στο παπαδαριό, ο Αμβρόσιος -με την πλήρη “πολιτική κάλυψη” του Ιερώνυμου– βρίσκει χώρο για το κήρυγμα μίσους και αντικομουνισμού.
Όταν ο “Πρώτη φορά Αριστερά” γαντζώνεται στην εξουσία και αντί για “αριστερή παρένθεση” γίνεται… “δεξιός ψάλτης” όλων εκείνων που τάχα μου πολεμούσε ως αντιπολίτευση, η ελπίδα δίνει τη θέση της στην απογοήτευση. Ειδικά όταν η “έντιμη διαπραγμάτευση” μετατρέπεται σε “πάρτα όλα”…
Όταν το “κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη“, γίνεται “κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη” και οι δημιουργοί της φτώχιας κουνάνε το δάχτυλο, η… ακροδεξιά μπαίνει από το παράθυρο, καθώς ξέρει καλύτερα από πολλούς το παιχνίδι του λαϊκισμού.
Λαός που δεν μπορεί να γνωρίζει την ιστορία του, καθώς την έμαθε παραποιημένη (από τις μπούρδες περί “κρυφού σχολειού” μέχρι την αντίσταση, τον “εμφύλιο” και το Πολυτεχνείο), λαός που δεν έχει πνευματική ηγεσία, λαός που δεν έχει ποιητές να τον εμπνεύσουν, είναι καταδικασμένος να έλκεται από νταλκαδιάρικα στιχάκια και μούσκουλα ξυρισμένων ανεγκέφαλων.
Μακάρι να ήμασταν η εξαίρεση στον πλανήτη. Είμαστε απλά μια φωτοτυπία, ενός μηχανήματος που έχει μειωθεί η περιεκτικότητα της μελάνης και βγάζει αχνά αντίτυπα. Θα θέλαμε να ήμασταν στην πρωτοπορία, όπως οι πρόγονοί μας (συχνή επίκληση, άγνοια περί του θέματος) που ανακάλυψαν τη δημοκρατία, όπως οι παππούδες και οι πατεράδες που όρθωσαν το κεφάλι απέναντι στον κατακτητή, αλλά είμαστε ταπεινοί κι ανάξιοι εραστές, ενός ταξιδιού που δεν κάναμε.
Το “ΟΧΙ” του ’40 έμεινε “ΟΧΙ“, καθώς μπορεί να συνθηκολόγησε η κυβέρνηση, αλλά ο λαός βγήκε στα βουνά, έκανε αντάρτικο πόλεων. Το “όχι” του δημοψηφίσματος έγινε “ναι σε όλα” και μας έμεινε μόνο η… μαγκιά (που λέει και το τραγούδι). Τι άλλο μας έμεινε; Να βλέπουμε το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και να λέμε “υπάρχουν και χειρότερα“.
Πηγή: We24.gr
