Πάμε να κάνουμε ξεκάθαρες κουβέντες. Δεν είμαστε από αυτούς που περιμένουν στη γωνία να χάσει μια ομάδα για να κρίνουν παίκτες και προπονητή. Θα ήταν άδικο, από κάθε άποψη. Πόσο μάλλον όταν τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα, πόσο μάλλον όταν ο βασικός στόχος (είμαστε σίγουροι) θα επιτευχθεί και -έστω και στον μικρό τελικό– η Εθνική Νέων Ανδρών θα κατακτήσει την άνοδο στην Α’ κατηγορία.
Είναι, όμως, αυτοσκοπός η άνοδος; Είναι ο στόχος της διοργάνωσης, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο; Και δεν με νοιάζει αν χάσαμε από την Ισλανδία ή το Πράσινο Ακρωτήρι. Κοιτάζω την εικόνα κι όχι το αποτέλεσμα. Κι η εικόνα, από την αρχή του τουρνουά, δεν μου αρέσει.
Για την ΕΟΚ και τα καμώματα του προέδρου, τις συνεχείς διαμαρτυρίες στους διαιτητές, θα αναφερθώ σε άλλο άρθρο. Πάμε στο αγωνιστικό κομμάτι. Εν αρχή ην ο προπονητής…
Από την πρώτη φορά που τον είδα να κοουτσάρει αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, θυμάμαι σχολίαζα αρνητικά την εμμονή του να χρησιμοποιεί ακατάπαυστα παίκτες (κατά σύμπτωση, πάλι τον Χαραλαμπόπουλο). Το αποτέλεσμα, ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής να έχει στο τέλος 1/4 βολές, ένα άστοχο τρίποντο, ένα λάθος και να γίνει μοιραίος.
Επιθετικά παίζαμε μονότονα ντάουν σκριν και πικ & ρολ, καμία κατεύθυνση στην άμυνα, όλο το δεύτερο ημίχρονο δεχόμασταν καλάθια που έβγαιναν από φωτοτυπικό μηχάνημα. Οι Ισλανδοί μπορεί να είναι “άγραφοι” στο μπάσκετ, μπορεί ο προπονητής τους να ήταν αντιτουριστικός, αλλά έπαιξε μοντέρνο μπάσκετ, με πικ & ρολ στο λόου ποστ, το οποίο χρειαστήκαμε πολύ ώρα να το διαβάσουμε.
Είναι κακός ο ομοσπονδιακός τεχνικός; Αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να είσαι προπονητής ομάδας Α1, παράλληλα να έχεις να προετοιμάσεις ένα Ευρωπαϊκό, αλλά να συζητάς και με την Αστάνα, να πρέπει να κλείσεις παίκτες εκεί και στον… ελεύθερο χρόνο σου να κάνεις και σεμινάρια. Όπως αναρωτιέμαι αν αυτοί που υπερθεμάτιζαν για προπονητή με “πλήρη απασχόληση” στην Εθνική Ανδρών, έχουν την ίδια άποψη και για τον προπονητή της Εθνικής Νέων Ανδρών.
Ο πάγκος μας δεν ήταν διαβασμένος, δεν βοήθησε κατ’ ελάχιστο. Αλλά, επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη, δεν θα κρίνουμε από μια ήττα. Δεν με ενοχλεί η ήττα, όσο οι συμπεριφορές…
Τα παιδιά της Εθνικής Νέων Ανδρών, έχοντας δίπλα του ατζέντηδες που τους φουσκώνουν τα μυαλά (νέος Διαμαντίδης ο ένας, νέος Παπαλουκάς ο άλλος), παίρνοντας (κάποια εξ αυτών) τρελά λεφτά από τα 17 τους, βλέποντας και τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας να διαμαρτύρεται σε κάθε φάση στους διαιτητές, μοιάζουν κακομαθημένα.
Διαρκείς διαμαρτυρίες (ειδικά ο Δίπλαρος), μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το σκοράρισμα, παρά για την άμυνα. Τα παιδιά δεν φταίνε. Κι είναι (κάποια από αυτά) ταλεντάρες, με σαφώς μεγαλύτερους ορίζοντες από τους Ισλανδούς.
Πρέπει, όμως, να αντιληφθούμε όλοι μας και πρώτα το δικό μας συνάφι, τι κακό τους κάνουμε, βάζοντας βάρος στις πλάτες τους, κάνοντας τους σταρ, πριν ακόμα ωριμάσουν ως προσωπικότητες. Κι αν κάποιοι το αντέχουν, αλήθεια το αντέχουν όλοι; Αντέχουν το… κάψιμο;
Η ήττα από την Ισλανδία δεν σημαίνει τίποτα. Όχι μόνο γιατί αύριο θα κερδίσουμε την Κροατία και θα πανηγυρίσουμε την άνοδο, αλλά επειδή το τελευταίο που πρέπει να μας νοιάζει σε αυτές τις ηλικίες είναι τι δείχνει το ταμπλό.
Υ.Γ.: Αλήθεια, γιατί έπρεπε ντε και καλά να είναι στη 12άδα ο Κώστας Αντετοκούνμπο. Έχει κάποιον ρόλο που εγώ δεν αντιλαμβάνομαι; Έχει ενσωματωθεί; Και βέβαια, το παιδί είναι το ΜΟΝΟ που δεν φταίει.
