Αν έχουμε ένα κακό, ως λαός και πολύ περισσότερο ως δημοσιογράφοι, είναι πως εύκολα βάζουμε ταμπέλες. “Παλτό“, “μυρουδιάς“, “πρώην μπασκετμπολίστας” και διάφορα άλλα κλισέ, συνοδεύουν έναν παίκτη, έναν προπονητή. Κι επειδή το “σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν” είναι για πολλούς δόγμα, το εγχείρημα του Φάρου σχεδόν χλευάστηκε.
Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Όχι κατ’ ανάγκη με κακή πρόθεση, αλλά με κακή αίσθηση των πραγμάτων. Γιατί έχουμε μάθει να βλέπουμε την ταυτότητα πριν κρίνουμε την ικανότητα ενός παίκτη. Ως εκ τούτου ο Φάρος μάς έδωσε ένα καλό μάθημα: να κρίνουμε βάσει εικόνας κι όχι βάσει ημερομηνίας γέννησης.
Ου γαρ έρχεται μόνο, αλλά παράλληλα υπήρχε περίπτωση να ξεχάσει το μπάσκετ ο Μανώλης Παπαμακάριος; Είναι λίγος παίκτης ο Νίκος Λιακόπουλος; Έχουν πολλές ομάδες της Α1 ψηλό σαν τον Γάιο Σκορδίλη; Πότε δεν έβγαλαν με κόπο και ιδρώτα το ψωμί τους οι Μάριος Μπατής και Δημήτρης Κομποδιέτας; Πόσα χιλιόμετρα έχουν διανύσει Νίκος Αγγελόπουλος, Βαγγέλης Καράμπουλας, Σωτήρης Κατούφας.
Το να αποθεώσουμε όψιμα τους νικητές, χωρίς ταυτόχρονα να μάθουμε από τη διδαχή τους, δεν έχει αξία. Κι εγώ μπορεί προσωπικά ποτέ να μην υποτίμησα τον Φάρο (ούτε ως site το πράξαμε), αλλά συνολικά οφείλουμε -ως δημοσιογραφικός χώρος- να ζητήσουμε συγγνώμη για τους χαρακτηρισμούς, από μια ομάδα που δείχνει προς κάθε κατεύθυνση ότι το μπάσκετ χρόνια δεν κοιτά.
Αν, μάλιστα, συνδυάσουμε την εξαιρετική χθεσινή επίδοση στο ΟΑΚΑ του νεαρού Γιώργου Παπαγιάννη, με τα κατορθώματα των γηραιότερων, μπορεί και να αντιληφθούμε πως στην Ελλάδα έχουμε την… ανωμαλία να θεωρούμε τους παίκτες άγουρους μέχρι τα 25 και βετεράνους μετά τα 29. Ήτοι ό,τι προλάβουν να δείξουν σε μια τετραετία.
Γέρος (μπασκετικά) είναι όποιος αφήσει το κορμί του, όποιος νικηθεί από το πέρασμα των χρόνων, όποιος κουραστεί. Κι είναι αλήθεια πως δεν θα βρείτε πολλούς 20χρονους να βουτάνε στο παρκέ όπως ο Μπατής, ή ο Παπαμακάριος. Γιατί έτσι έχτισαν το (όποιο) όνομά τους, στη μάχη σώμα με σώμα οικοδόμησαν την καριέρα τους.
Συμπεριλαμβανομένου του Ανδρέα Πολέμη, κανείς από τον Φάρο δεν πήρε απλόχερα κολακευτικούς σχολιασμούς. Θαρρώ ότι κοινό σημείο αναφοράς όλων (ίσως εκτός του Μιχάλη Κακιούζη) ήταν η διαρκής αμφισβήτηση του ταλέντου και της αξίας. Κι, όμως, όλοι όσοι βρίσκονται στο ρόστερ της αήττητης ομάδας από το Κερατσίνι έχουν μακρά διαδρομή και πολλά παράσημα.
Η αποψινή βραδιά τούς ανήκει. Δεν θα τολμήσουμε ούτε να χαϊδέψουμε τα αυτιά τους, ούτε να κλέψουμε δια της περισπούδαστης κριτικής λάμψη από τη λάμψη τους. Θα πούμε αυτό που θα έλεγαν αυτοί, αν δεν ήταν καλά παιδιά: Γέροι ε; Να!…
