Ο Νίκος Δίπλαρος έγινε -όχι άδικα- το πρόσωπο των ημερών. Κι αν αποδεχθούμε ως αξίωμα ότι ως λαός έχουμε έντονα το στοιχείο της υπερβολής στις αντιδράσεις και στα συναισθήματά μας, δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν έγινε τίποτα. Κάτι έγινε, κάτι ειπώθηκε κι αυτό το κάτι είναι που θα επιχειρήσουμε να αναζητήσουμε.
Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στο ζήτημα, οφείλω να τοποθετηθώ εξ αρχής για τον έναν εκ των δύο συνομιλούντων. Ο Σπύρος Τσάμης είναι εξαιρετικός δημοσιογράφος, εκ των πλέον τίμιων που υπάρχουν στον χώρο, και -γνωρίζοντάς τον προσωπικά- θεωρώ δεδομένο πως δεν πρόσθεσε ούτε ένα “και“, προκειμένου να κάνει πιο ελκυστική τη συνέντευξη.
Πάμε στην ουσία: Οι δηλώσεις του είναι πέρα για πέρα άστοχες και δεν είναι ζήτημα της ΑΕΚ αν θα τον τιμωρήσει, αλλά του ίδιου κατά πόσο μπορεί -πλέον- να σταθεί στην ομάδα. Βεβαίως, πριν ακόμα η ΚΑΕ πάρει επισήμως θέση, έσπευσαν ορισμένοι δημοσιογράφοι να της φορτώσουν όλα τα… εγκλήματα, από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Οι ίδιοι που όταν ο Ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Εφήβων επιχειρούσε να χαστουκίσει τον Κόνιαρη, εξήραν την αξία της τιμωρίας στον αθλητισμό. Δύο μέτρα, δύο σταθμά…
Πρέπει να τιμωρηθεί ο Δίπλαρος; Ναι, αλλά γιατί; Το νεαρό της ηλικίας αποτελεί ελαφρυντικό, όμως με αυτά που είπε δεν μπορεί ο ίδιος να σταθεί στην ΑΕΚ. Δεν θα γίνει αποδεκτός από την εξέδρα, που περιμένει από κάθε παίκτη της “Ένωσης” να νιώθει… ιερή συγκίνηση όταν φορά τη φανέλα της. Καθ’ υπερβολή, ίσως, αλλά οι “μεγάλες” ομάδες έχουν… κώδικες συμπεριφοράς.
Ο Δίπλαρος τυπικά θα “πληρώσει” για την αστοχία των δηλώσεών του. Ουσιαστικά θα πληρώσει την απουσία του μάνατζέρ του (Τάσος Δελημπαλταδάκης). Κι εδώ είναι η ουσία του ζητήματος. Πολλά από τα παιδιά, που από νωρίς δείχνουν ότι έχουν ταλέντο και πιθανότητες να κάνουν καριέρα, γίνονται αντικείμενο πολιορκίας από ατζέντηδες.
Συνήθως ο εκπρόσωπος κάθε παίκτη παίρνει το 10% από τη συμφωνία με την ομάδα. Αν, δηλαδή, ένας αθλητής συμφωνήσει για 200.000 ευρώ, ο μάνατζερ θα πάρει 20.000 ευρώ. Γιατί; Επειδή έστειλε μια λίστα, που μέσα περιλαμβάνονταν το όνομα του παίκτη; Επειδή πήρε το συμβόλαιο (έχει ένα – δύο για μπούσουλα, ανάλογα με το… “μέγεθος” του παίκτη και απλά κάνει προσαρμογές και τροποποιήσεις) και το έδωσε στον αθλητή να το υπογράψει; Επειδή έκανε 5-10 τηλεφωνήματα, για να “κλείσει η δουλειά“, ή επειδή είχε τις… γνωριμίες (παραμύθι, γιατί αν είναι έτσι, ας βάλει κι εμένα σε ομάδα της Ευρωλίγκας και δέχομαι να του δώσω το 80%);
Ο εκπρόσωπος του αθλητή οφείλει -και γι’ αυτό παίρνει το 1/10 των χρημάτων, να προσφέρει στον πελάτη του μια σειρά από υπηρεσίες. Να του βρει από τον καλύτερο ορθοπαιδικό (αχρείαστος να ‘ναι), μέχρι μια σειρά από ειδικότητες (φυσικοθεραπευτή, γυμναστή, αθλητικό ψυχολόγο, κτλ.). Να του βρει λογιστή, ακόμα και σύμβουλο επενδύσεων, για τα χρήματα που θα βγάλει.
Αν αυτά ακούγονται υπερβολικά, να τον συνοδεύσει -διάολε- στις συνεντεύξεις και να τον καθοδηγήσει τί πρέπει να πει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παίκτη νεαρής ηλικίας, που -κατά τα φαινόμενα- είναι επιρρεπής στα… ατοπήματα. Γιατί είναι ατόπημα να λες ότι “θα χρησιμοποιήσω την ΑΕΚ ως… σκαλοπάτι“. Ακόμα και να το σκεφτείς είναι ατόπημα.
Το… αυτογκόλ το έβαλε ο Δίπλαρος, αλλά ο ατζέντης του ήταν αυτός που με την αδιαφορία του, αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Και μην πει κανείς “έχει τόσους πελάτες, με τον Δίπλαρο θα ασχολείται;“. Όταν βγάζεις από έναν μόνο πελάτη (όποιος κι αν είναι αυτός) 20.000 ευρώ, χρήματα για τα οποία έχεις δουλέψει (βλέπε έχεις σηκώσει 5-6 φορές το τηλέφωνο) το πολύ 20 μέρες (ήτοι 1.000 ευρώ μεροκάματο), οφείλεις να τον ακολουθείς μέχρι και στην… τουαλέτα.
Ο “πιτσιρικάς” με μία συνέντευξη έκλεισε τις πόρτες όλων των “μεγάλων” ομάδων. Γιατί κι ο Παναθηναϊκός δεν θα κινηθεί να αποκτήσει έναν “κατά δήλωσή του” Ολυμπιακό, αλλά κι ο Ολυμπιακός θαρρώ δεν έχει χώρο και λόγο. Βεβαίως, είναι κρίμα να ανακοπεί μια καριέρα για μια δήλωση (δεν ήταν δα και… Κατίδης), όμως πρέπει καθένας να αντιλαμβάνεται το βάρος των λόγων και των έργων του και δυστυχώς ο Νίκος (προσωπικά, μου είναι συμπαθής για το πάθος και την… τρέλα που βγάζει στο παιχνίδι του) θα το μάθει με τον δύσκολο τρόπο.
Με αφορμή αυτήν την υπόθεση, καθένας από τους γονείς (πρώτιστα) και τα παιδιά, που βλέπουν έναν μάνατζερ να τους πλησιάζει, καλό είναι να ξέρουν όχι μόνο τί θα δώσουν, αλλά και τί θα πάρουν, για τα λεφτά που δίνουν. Και κάποια στιγμή, ίσως πρέπει να ανοίξει ο “φάκελος μάνατζερ“, ώστε να μπουν κριτήρια και για τα προσόντα που οφείλει να έχει κάποιος, αλλά και για τις υποχρεώσεις, απέναντί στους παίκτες.
Υ.Γ.: Όταν πρωτοξεκίνησα τη δημοσιογραφία, εργάστηκα για μικρό διάστημα σε ένα περιοδικό, που έφερε την ονομασία “Discomoda in” (ή κάπως έτσι). Ήμουν δεν ήμουν έναν μήνα (τάχα μου) δημοσιογράφος, όταν ήρθε να δώσει συνέντευξη η νεαρή, καλλίγραμμη (παραμένει) και πετυχημένη στο μόντελινγκ, Έλενα Κουντουρά.
Μαζί της είχε έρθει κι ο εκτελών χρέη μάνατζερ (αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν αδερφός της, αν πάλι κάνω λάθος, ζητώ συγγνώμη, αλλά έχουν περάσει 30 χρόνια). Είπε πολλά τότε, το ένα καλύτερο από το άλλο. Μόνο που το 80% κόπηκε από τον εκπρόσωπό της κι η συνέντευξη στο τέλος άξιζε μόνο για τις φωτογραφίες της.
Αν κρίνω από το γενικότερο αποτέλεσμα και τη διαδρομή της κ. Κουντουρά, την προστάτευσε με τον καλύτερο τρόπο, όσο κι αν αυτό μας… πονά, εμάς τους δημοσιογράφους, που ψάχνουμε (με το φανάρι) κάποιον να τα πει έξω από τα δόντια.
Υ.Γ.1: Ο Τάσος Δελημπαλταδάκης είναι έμπειρος μάνατζερ. Στη συγκεκριμένη υπόθεση λειτούργησε ή πολύ… ερασιτεχνικά, ή πολύ… επαγγελματικά. Θα δείξει!
