“ΝΑΙ” ή “ΟΧΙ“, λοιπόν; Είναι αυτό το δίλημμα της εποχής μας. Η απάντηση (στο ερώτημα, όχι κατ’ ανάγκη στο δημοψήφισμα) είναι ΟΧΙ. Το δημοψήφισμα είναι μια από τις στάσεις, δεν είναι η αφετηρία, ούτε ο τερματισμός. Και μπορεί (μπορεί και όχι) να είναι κόμβος, αλλά είναι μια από τις στάσεις. Το δίλημμα είναι ποια στάση ζωής επιλέγει ο καθένας.
Όσοι φίλοι πρότειναν το “ΝΑΙ“, το συνόδευαν με εικόνες από τον Αρμαγεδδώνα και προσπάθησαν να με πείσουν ότι η θετική μου ψήφος για την Ευρώπη αποτελεί ασπίδα στα δεινά που μας περιμένουν. Μου μίλησαν για το “ευρωπαϊκό μέλλον” της χώρας…
Για σταθείτε. Δεν έχει “ευρωπαϊκό παρελθόν“;
– Δεν ήταν η ίδια αγκαλιά ανοιχτή τα προηγούμενα χρόνια, που πέσαμε μέσα και αποδείχθηκε Καιάδας;
– Δεν ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, που μας υποχρέωσε να ζούμε κάτω από το όριο της φτώχειας;
– Δεν ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, που μας υποχρέωσε να κόψουμε συντάξεις, να μετατρέψουμε τη νέα γενιά σε γενιά ανέργων και πρεκαριάτο;
– Δεν ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, που υποχρέωσε χιλιάδες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα να κλείσουν;
Το “ΝΑΙ“, λοιπόν, δεν ανοίγει καμία πόρτα του επίγειου Παράδεισου, κλείνει όμως (σύμφωνα με τους υποστηρικτές του) την πόρτα της Κόλασης. Άρα συζητάμε για το επίπεδο της Κόλασης, που θα ζήσουμε, μου δίνετε το δικαίωμα να διαλέξω το καζάνι που θα βράζω, χωρίς καμία διέξοδο.
Συγγνώμη δεν θα πάρω.
Προσωπικά έχω πολλές (κάθετες) διαφωνίες με τον τρόπο που διαχειρίζεται την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας. Και το δικό του μήνυμα για το “ΟΧΙ” δεν με ψήνει. Δεν μου λέει ότι “θα πάω, θα φτάσω μέχρι εκεί (και να είναι ξεκάθαρο το όριο) κι αν δω ότι δεν γίνεται αποδεκτή η πρότασή μου/μας, τα μαζεύω και φεύγω“.
Είναι δεδομένο πως και το “ΝΑΙ” και το “ΟΧΙ” μας οδηγούν ξανά στο ίδιο τραπέζι συζητήσεων, με τους ίδιους ανάλγητους συνομιλητές, που ταυτόχρονα είναι αυτοί που μας κρατάνε από το χρέος και θέλουν να μας ποδηγετήσουν, να μας κάνουν άβουλα πιόνια τους.
Θα πάρω τον δικό μου δρόμο.
Θα περπατήσω στα βήματα των προγόνων μου. Αυτών που αρνήθηκαν να αφήσουν τον Μουσολίνι να περάσει και είπαν ΟΧΙ. Αυτών που αρνήθηκαν να υπογράψουν το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και σύρθηκαν σε εξορίες, χάλασαν πολλά υποσχόμενες καριέρες. Κι ακούστε, αν δεν το γνωρίζετε: Πείνασαν. Μάτωσαν. Αλλά δεν λύγισαν.
Αυτών που αρνήθηκαν τη Χούντα κι έκαναν το Πολυτεχνείο μνημείο αντίστασης. Αυτών που αρνούνται να ψηφίσουν με βάση το συμφέρον τους και αποφασίζουν με βάση αυτό που τους λέει η καρδιά τους. Αυτών που μεγάλωσαν ποτισμένοι από την περηφάνια του ποιητή της εργατιάς, του Γιάννη Ρίτσου. Το δικό του διαχρονικό ΟΧΙ γράφτηκε με τις μοναδικές λέξεις, που έχουν σημαδέψει αυτόν τον κόσμο.
“Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει…“. Αυτό το δόγμα δεν είναι στάση “ευκαιρίας“. Αυτό το δόγμα δεν καταλαβαίνει από… στάσεις πληρωμών. Αυτό το δόγμα δεν ασπάζεται πολιτικά ορθές στάσεις. Γιατί είναι στάση ζωής.
Είναι στάση ζωής να δραπετεύεις από το ξερονήσι που σε έριξε ο Μεταξάς και να βγαίνεις στο Μέτωπο να πολεμήσεις.
Είναι στάση ζωής να πηγαίνεις στην ουρά για το απόσπασμα με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο, όπως ο Νίκος Μπελογιάννης.
Είναι στάση ζωής να έχεις τα πάντα και να πεθαίνεις για να στείλεις το πανανθρώπινο μήνυμα ειρήνης, όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης.
Είναι στάση ζωής να λες ΟΧΙ σε όποιον αμφισβητεί το δικαίωμά σου να λέγεσαι άνθρωπος.
Είναι στάση ζωής να λες ΟΧΙ σε όποιον σου επιβάλλει τον τρόπο που θα ζήσεις.
Δεν είναι, λοιπόν, ένα “όχι” σ’ ένα δημοψήφισμα (κατά τη γνώμη μου άκαιρο και άκυρο, αλλά μικρή σημασία έχει τώρα πια). Είναι ΟΧΙ στην αθλιότητα που επιχείρησαν να περάσουν στο υποσυνείδητό μας, ότι “μαζί τα φάγαμε“. Λες κι ήταν δικές μας οι Μερσεντές και οι Πόρσε, έξω από τα σκυλάδικα. Λες κι εμείς βγάλαμε τα λεφτά στην Ελβετία. Λες κι εμείς αλλάξαμε τις σημαίες στα πλοία μας.
Το ΟΧΙ απέναντι σε αυτούς που θεωρούν ότι θα με φοβίσουν, θα με σπρώξουν στα όρια μου, θα με απειλήσουν, δεν είναι ψήφος. Είναι στάση ζωής. Κι είναι φόρος τιμής στην ίδια μας την ύπαρξη.
Υ.Γ.: Αν θέλετε να με/μας ψήσετε για το “ναι“, σταματήστε να μας φέρεστε σαν να είμαστε ραγιάδες. Δεν σκύβουμε ούτε για να δέσουμε τα κορδόνια μας…
