Μόνο πεσιμιστής δεν είμαι. Και πέρα από πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογικές απόψεις, δεν είμαι από αυτούς που φοβούνται για το μέλλον της χώρας. Αυτό το οικόπεδο μπορεί να είναι μικρό, αλλά είναι αρκετά πλούσιο για να μας ζήσει όλους. Ωστόσο εθελοτυφλεί όποιος δεν παραδεχθεί πως το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα τα πάντα… υπολειτουργούν.
Τα πάντα; Όχι δα. Το μπάσκετ αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Το μπάσκετ που αντιστέκεται, το μπάσκετ που επιμένει. Και δεν θα μείνω στην… τρέλα (τη διάθεση) των δύο οικογενειών, που ξοδεύουν χρήματα για να κρατήσουν τις ομάδες τους σε υψηλό επίπεδο, ούτε στη διάθεση του Μάκη Αγγελόπουλου να ξανακάνει μεγάλη την ΑΕΚ, ή το πάθος του Νίκου Λάσκαρη να φέρει τον Άρη ξανά εκεί που ανήκει.
Ο ΕΣΑΚΕ ανακοίνωσε χθες διετή (παρακαλώ) συμφωνία με τη NOVA. Και τα κατάφερε παρότι -εδώ και χρόνια- έχει σπάσει η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών, άρα έχει μειωθεί η διαπραγματευτική του ικανότητα. Και τα κατάφερε δίνοντας παίρνοντας περισσότερα χρήματα από το συνδρομητικό κανάλι.
Με αυτόν τον τρόπο απορρόφησε τη… ζημιά (ανεπαίσθητη) από τη συμφωνία με τον ΟΠΑΠ, που προέβλεπε μικρή μείωση. Όμως, υπάρχει συμφωνία (από πέρυσι), τη στιγμή που στο ποδόσφαιρο πέφτει το μαχαίρι κι όπου… κάτσει.
Γνωρίζω ότι πουλάει το κακό, γνωρίζετε ότι δεν είμαι θιασώτης του. Όμως, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στις δύο Ελλάδες, που υπάρχουν και στο μπάσκετ. Από τη μια αυτή του ΕΣΑΚΕ, που αθόρυβα δουλεύει, που έχει ένα προϊόν στο οποίο επενδύει και που τελικά ανταμείβεται. Κι αυτό έχει ονοματεπώνυμο, γιατί δεν μπορεί να μην πιστώσουμε στον πρόεδρο της λίγκας, Γιώργο Χαλβατζάκη, την επιτυχία.
Υπάρχει και η άλλη… πορτοκαλί Ελλάδα. Αυτή του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Των πρωταθλημάτων που αγνοούν την έννοια “τηλεοπτική κάλυψη“. Των πρωταθλημάτων, όπου (κι εμείς) κάνουμε θέμα τη… συμμετοχή (για παράδειγμα) της Τερψιθέας. Όταν μια ομάδα αποφασίζει ότι θα κατεβεί στο πρωτάθλημα (ακόμα και με έφηβους, ή νεάνιδες) πανηγυρίζουν στην Ομοσπονδία.
Τα πρωταθλήματα (Εθνικά κατ’ όνομα) στενάζουν. Οι ομάδες δεν μπορούν με αξιοπρέπεια να διαμορφώσουν ρόστερ, να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους κι η ΕΟΚ μετακυλύει χρέη (διαιτητές, Κριτές), αδιαφορώντας για τη βιωσιμότητα των σωματείων. Καμία βοήθεια, καμία συζήτηση για μάρκετινγκ, για εκμετάλλευση (προς όφελος του αθλήματος και του κυττάρου, που είναι τα σωματεία). Αντ’ αυτού μικροπολιτική, αδιέξοδη και επιζήμια.
Θα μείνουμε στο καλό. Σε δύσκολες εποχές, το πρωτάθλημά μας έχει και τηλεοπτική στέγη, και κεντρικό χορηγό, και μάλιστα με χρήματα που είναι ικανοποιητικά για τα δεδομένα των καιρών. Μπράβο σε όλους όσους υλοποίησαν το πλάνο. Όσο για τους άλλους, “θα μείνουν ταπεινοί κι ανάξιοι εραστές…”, που έγραφε κι ο ποιητής.
Υ.Γ.: Θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε για τις “μικρές” Εθνικές. Στο τέλος, κάνοντας το ταμείο…
