Όταν καλείς τον λαό να αποφασίσει έχεις -κατ’ επίφαση- “άμεση δημοκρατία“. Τί πιο δημοκρατικό, τί πιο ελεύθερο από το να επιλέγουμε εμείς για εμάς. Βεβαίως, το ερώτημα που θα τεθεί είναι αν θέλουμε να πάμε από μαχαίρι, ή από αγχόνη, να επιλέξουμε τον οικονομικό μας θάνατο κι όχι να αναζητήσουμε διέξοδο στο αδιέξοδο που έντεχνα μας οδηγούν.
Τί είναι το συγκεκριμένο δημοψήφισμα; Μια απάτη. Η κυβέρνηση μάς πετά το μπαλάκι, με την υποσημείωση για “σεβασμό της λαϊκής εντολής“. Μα η λαϊκή εντολή δόθηκε πριν από πέντε μήνες και ήταν σαφής: Σκίστε το μνημόνιο. “Σε ένα άρθρο, με έναν νόμο“, όπως έλεγε από την πλατεία Ομονοίας ο Αλέξης Τσίπρας. Διώξτε το ΔΝΤ, την Τρόικα κι όχι μετονομάστε τους σε… θεσμούς. Καταργήστε τα αντιλαϊκά μέτρα, τον ΕΝΦΙΑ, να επαναπροσλάβετε τους απολυμένους και να επανέρθουν οι μισθοί σε ανθρώπινα επίπεδα.
Αυτά κι άλλα πολλά ψηφίσαμε, εκτός αν ο Αλέξης πίστευε ότι τον ψηφίσαμε για το… πολιτικό του ανάστημα και για το trendy ντύσιμο του Βαρουφάκη. Θαρρώ ότι απευθύνονταν σε πολιτικά σκεπτόμενους πολίτες, τους οποίους καλεί εκ νέου να ψηφίσουν τί;
Αφού πρώτα “στέγνωσε” η πραγματική αγορά, αφού υποβαθμίστηκε το βιωτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα, αφού νοικοκυριά υποχρεώθηκαν να βυθιστούν στη φτώχεια, έρχεται τώρα να μας πει “αποφασίστε εσείς“, χωρίς αυτό να το συνοδεύει -ως όφειλε, κατά τη δική μου άποψη- με παραίτηση (αποδοχή της αποτυχίας) της κυβέρνησης.
Μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τρομοκράτησε έναν κόσμο, ο οποίος έχει μάθει να φοβάται. Μην του πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, μην κολλήσει έμπολα από τους μετανάστες, μην τον ληστέψουν Αλβανοί, μην διώξουν το παιδί του από το δημόσιο, που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να βάλει.
Πριν ψηφίσουμε, στις 5 Ιούλη, ψήφισαν για μας τα ΑΤΜ. Ο φόβος νίκησε. Ακόμα και οι φιλοευρωπαϊστές, που διαδήλωσαν στο Σύνταγμα (αλήθεια, πού κρύβονταν τόσα χρόνια;), εμφανίστηκαν την κατάλληλη στιγμή, για να ετεροπροσδιοριστούν οι άλλοι. Όμορφα πράγματα, οργανωμένα.
Επειδή σημασία έχει πάντα η πρόταση κι όχι μόνο η ανάλυση, προσωπικά θα λέω πάντα ΟΧΙ σε αυτούς που με καλούν να πληρώσω την κρίση του συστήματος (“είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε“), να υποχρεώσω τα παιδιά των παιδιών μου να αποπληρώνουν ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε εμείς.
Θα πω ΟΧΙ, όμως και στη δημιουργική (όχι και τόσο, όπως αποδεικνύεται) ασάφεια της κυβέρνησης, η οποία δηλώνει “Αριστερή” και είναι έτοιμη να αποδεχθεί τα πιο αντιλαϊκά μέτρα. Μέτρα, τα οποία αν έπαιρνε “δεξιά” κυβέρνηση, θα ήμασταν στους δρόμους.
ΟΧΙ και στους δύο. Και ΟΧΙ ηχηρό. ΟΧΙ αποφασιστικό. Δεν φοβάμαι κανένα δημοψήφισμα, αλλά πλέον -έχοντας δει και τις δύο πλευρές του νομίσματος- γνωρίζω ότι μόνο με ανυπακοή, μόνο με απειθαρχία, μπορούμε να αντισταθούμε στα σχέδια της ευρωσυμμορίας.
Δεν φτάνει μόνο να πετάξουμε τις γραβάτες. Χρειάζεται να πετάξουμε από πάνω μας τους νταβατζήδες με τις γραβάτες. Μαζί να στείλουμε στο διάολο και τους πρόθυμους να συνεργαστούν μαζί τους, όποια ταμπέλα κι αν έχουν, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά. Κι αυτό δεν γίνεται με δημοψήφισμα…
