Μαδρίτη, αποστολή
Συνώνυμο της ανικανότητας είναι οι Ισπανοί. Πού να μην είχε και ορατούς αντιπάλους η Ευρωλίγκα, κύριε Μπερτομέου… Τα δημοσιογραφικά θεωρεία θυμίζουν ταβέρνες, όπου κάθεσαι να φας και στο τέλος φεύγεις σε κατάσταση… προχωρημένης εγκυμοσύνης, καθώς το πόδι σου εφάπτεται (υποχρεωτικά) άλλου.
Έβαλαν τις καρέκλες τη μία δίπλα στην άλλη, χωρίς να υπολογίζουν πως υπάρχουν λάπτοπ (κάπου γράφουμε, βρε Τζόρντι), χαρτιά που πρέπει να απλώσεις (πολυτέλειες θα πείτε). Αφήστε που έχει μια οθόνη ανά δύο άτομα, με τη στατιστική των αγώνων, μόνο που για να χωρέσουν τα κομπιούτερ η οθόνη καλύπτεται.
Ευτυχώς σήμερα υπάρχει προσβασιμότητα στο internet (μην λέμε και μεγάλα λόγια), καθώς χθες για να ανεβάσουμε κείμενο κάναμε τάμα στον Άγιο Ισίδωρο (γιορτάζει σήμερα και στη Μαδρίτη είναι μεγάλη γιορτή).
Όσοι θέλουν να προμηθευτούν με αναμνηστικό μπλουζάκι των αγώνων πρέπει να πληρώσουν 25 ευρώ (πώς είπατε;) και μάλιστα χωρίς απόδειξη (!). Προφανώς, μέρος των χρημάτων που απαιτούνται για να μείνει η Ευρωλίγκα στα χέρια του θα το πληρώσουμε εμείς…
Το κερασάκι στην τούρτα: Πίσω από το ένα καλάθι είναι τα δημοσιογραφικά, στο απέναντι καλάθι η μικτή ζώνη! Στυλάκια θα μας κάνει ο Γιωργάκης με το τρέξιμο που θα ρίξουμε, για να προλάβουμε τους παίκτες. Στο επόμενο φάιναλ φορ, στο Βερολίνο, βάλε τα δημοσιογραφικά στο Μόναχο και τη μικτή ζώνη στο Λεβερκούζεν (να περάσουμε κι απ’ τον σταθμό, μην έχει παράπονο ο Νταλάρας).
Πιο άσχετος πεθαίνεις…
