Μαδρίτη, αποστολή
Υπάρχει ένα… πείραμα (ενδεχομένως να είναι και απλό αφήγημα) με 10 πιθήκους, οι οποίοι κλείνονται σε ένα κλουβί. Πάνω σε ένα ράφι υπάρχουν μπανάνες και από κάτω μια σκάλα, έτσι ώστε όποιος την ανεβεί να μπορεί με άνεση να φάει την αγαπημένη του λιχουδιά. Κάθε φορά, όμως, που κάποιος ανεβαίνει τη σκάλα, ενεργοποιείται ο καταβρεχτήρας και όλοι οι πίθηκοι γίνονται μούσκεμα.
Αφού πρώτα βράχηκαν αρκετές φορές, στην προσπάθειά τους να φάνε τις μπανάνες, συνδύασαν το κρύο ντους με τα συγκεκριμένα φρούτα, την προσπάθεια να ανεβούν τη σκάλα, και πλέον υπήρχε δισταγμός. Κάποιοι, πιο λιχούδηδες, επιχείρησαν –αψηφώντας το νερό– να πιάσουν τις μπανάνες, αλλά μόλις κινήθηκαν προς τη σκάλα δέχθηκαν την επίθεση και τον ξυλοδαρμό από τους υπόλοιπους πιθήκους.
Αφού, λοιπόν, εκ περιτροπής τις έφαγαν σχεδόν όλοι, κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει τις μπανάνες. Όταν ολοκληρώθηκε η “επιμόρφωση” των πιθήκων, αποσύρθηκε ένας και τη θέση του πήρε άλλος, ο οποίος… δεν είχε ακούσει τίποτα για τον φόνο. Πολύ λογικά, με το που μπήκε στο κλουβί και είδε τις μπανάνες, επιχείρησε να φάει, αλλά αντί για φρουτάκι έφαγε της χρονιάς του.
Μετά από δύο – τρεις προσπάθειες και αντίστοιχο ξυλοδαρμό από τους άλλους εννέα “έμαθε” να μην ανεβαίνει τη σκάλα. Αφού, λοιπόν, μπήκε κι αυτός στο κόλπο, έγινε η επόμενη αλλαγή, με έναν “άσχετο” πίθηκο στη θέση ενός… “παλιού“. Ίδια διαδικασία, πιθηκομπούλινγκ και οι μπανάνες έμεναν αφάγωτες.
Με αυτή τη μέθοδο και τον καιρό, άλλαξαν και οι αρχικοί δέκα πίθηκοι, που είχαν βιωματική εμπειρία με το κρύο νερό, το οποίο… στέκονταν ανάμεσα σε αυτούς και τις μπανάνες. Όταν ήταν πλέον και οι 10 νέοι, άλλαξε ένας κι ήρθε… πίθηκος τρίτης γενιάς.
Επιχείρησε, όπως όλοι οι προηγούμενοι, να φάει μια μπανάνα, αλλά έφαγε αρκετές φάπες, ώστε να μάθει ότι δεν κάνει να ανεβεί τη σκάλα. Τον έδειραν πίθηκοι που δεν είχαν βραχεί, που δεν ήξεραν γιατί δεν πρέπει να ανεβούν τη σκάλα, αλλά που είχαν δει τους άλλους να δέρνουν και υπέθεσαν πως για να το κάνουν αυτό, κάτι παραπάνω γνωρίζουν.
Έκαναν κτήμα τους κάτι που ήταν έξω από τη φύση τους και πλέον υπερασπίζονταν τις… μπανάνες, χωρίς καν να γνωρίζουν γιατί.
Αντικαταστήστε τους πιθήκους με “δημοσιογράφους“, που έχουν μάθει από τους προηγούμενους πως “το οπαδιλίκι πουλάει“. Δεν έχουν βιωματική εμπειρία, καθώς τα οπαδικά τους φύλλα γνωρίζουν την απόλυτη απαξίωση από τους χιλιάδες φίλους των σπορ, όμως έχουν ακούσει την ατάκα “αυτά θέλει να διαβάσει ο κόσμος“. Κι έτσι συνεχίζουν να γράφουν για πράγματα, που μόνο δέος έπρεπε να τους προκαλούν, όπως για παράδειγμα τα εννέα (κι ελπίζουμε αύριο να γίνουν δέκα) ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, που έχουν ελληνικό χρώμα.
Αντικαταστήστε τους πιθήκους με οπαδούς, που έχουν μάθει ότι “η ομάδα δεν χάνει ποτέ“, που αν τόλμησαν να χειροκροτήσουν μια καλή προσπάθεια αντιπάλου, δέχθηκαν τις περιποιήσεις των υπολοίπων. Δεν τους ενδιαφέρει η δική τους ομάδα, αλλά πώς θα χάσει ο αντίπαλος. Δεν αντιλαμβάνονται πως όσο καλύτερος γίνεται ο αντίπαλος, τόσο καλύτερη πρέπει να γίνει η δική τους ομάδα, για να είναι ανταγωνιστική κι αυτό μόνο καλό θα τους κάνει.
Ως Έλληνες έχουμε την τύχη να διαθέτουμε μερικούς από τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες. Όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Βασίλης Σπανούλης, παλιότερα ο Νίκος Γκάλης, ο Παναγιώτης Γιαννάκης και άλλοι.
Ως Έλληνες δεν έχουμε την τύχη να διαθέτουμε την ανάλογη αθλητική παιδεία για να αντιληφθούμε το μεγαλείο των συγκεκριμένων (και όχι μόνο αυτών) παικτών. Κι έτσι απλά βιώνουμε τη δυστυχία να είμαστε ταπεινοί κι ανάξιοι εραστές των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων.
Δεν μπορούμε ούτε να χαρούμε, ούτε να ζηλέψουμε με αξιοπρέπεια. Πιθηκίζουμε επικίνδυνα…
