Πριν από χρόνια όταν ο υπογράφων, σε άλλη ιστοσελίδα, τότε, είχε γράψει για τον… Xεσούς Αλμπέρτο Ντάτολο, είχε πέσει το διαδίκτυο! Είχε πέσει η ιστοσελίδα δηλαδή.
Γι’ αυτό και δεν βάλαμε το “έπεσε” σε εισαγωγικά. Κανείς δεν ήθελε να διαβάσει, αλλά η περιέργεια στα κόκκινα! Ρεκόρ αναγνωσιμότητας, που “κατέρριπταν” μόνο τα άρθρα, που αφορούσαν στον Δημήτρη Διαμαντίδη! Ε, Γιώργο Κογκαλίδη;
Ήταν η εποχή, πριν 5 χρόνια, που διαπιστώσαμε για πρώτη φορά τόσο έντονα ότι η… βαρβατίλα ξεχείλιζε από τα μπατζάκια του Έλληνα, του Έλληνα οπαδού, που βρήκε τρόπο για να πικάρει τον οπαδό του Ολυμπιακού, επικαλούμενος τις δήθεν (ή πραγματικές) ιδιαιτερότητες του Αργεντινού ποδοσφαιριστή. Τί “κακό” είχε κάνει ο Ντάτολο; Είχε φωτογραφηθεί με εσώρουχα!
Οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν μεταξύ άλλων και σε gay friendly περιοδικά. Και αυτό ήταν… Δεν μάθαμε ποτέ πόσο καλός παίκτης ήταν, αν ήταν, αλλά μάθαμε τους κοιλιακούς του απ’ έξω και ανακατωτά, εμπεδώσαμε αναλύσεις επί αναλύσεων για τα “μη στρέιτ” χαρακτηριστικά του χριστιανού (τί ήταν, δεν ξέρουμε;) , που δεν συνάδουν με το στερεότυπο του παραδοσιακού Έλληνα, που εσκεμμένα θυμάται ό,τι τον συμφέρει από “τον βίο και την πολιτεία” του αρχαιοέλληνα!
Και μετά τον Αργεντινό Ντάτολο στους συμπατριώτες του, Νοτσιόνι και Καμπάσο, χθες, της Ρεάλ Μαδρίτης, οι οποίοι προφανώς έκαναν πλάκα και ήλπιζαν σ’ αυτό ακριβώς, που συνέβη.
Να προκαλέσουν το φίλαθλο κοινό και να μετατοπίσουν το ενδιαφέρον από το παρκέ στα αποδυτήρια της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Όπως ήταν φυσικό, για άλλη μια φορά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ξύπνησε από τα ενδότερα του Έλληνα ξανά η βαρβατίλα, όπως θα ξύπνησε κάτι αντίστοιχο και σε άλλες χώρες –μην έχετε καμία αμφιβολία- και γράφτηκαν διάφορα λαχταριστά και χαριτωμένα.
Και δεν εννοούμε την πλακίτσα για το “παπακαλιάτειο” φιλί της Μαδρίτης. Σ’ αυτήν συμμετείχαμε “θέλαμε, δεν θέλαμε” κι εμείς. Εννοούμε την χυδαιότητα με την οποία αντιμετώπισαν αρκετοί το γεγονός, εν έτει 2015 και μάλιστα στην Ελλάς… του “πρώτη φορά αριστερά”!
Να μας συγχωρέσουν οι καλοί φίλοι, αλλά θα γράψουμε και πάλι. Με το… ρεσιτάλ ομοφοβίας ή ομοερωτοφοβίας δεν συμφωνήσαμε ποτέ. Δεν υιοθετούμε πρακτικές τέτοιου τύπου. Ανέκαθεν υποστηρίζουμε την διαφορετικότητα και την πρόκληση (που δεν αφορά σε βία). Επικοινωνιακή ή πραγματική. Κατά τα λοιπά, φιληθείτε ελεύθερα! Αν το επιθυμείτε βεβαίως… Τα προβλήματά μας είναι άλλα και άλλοι οι εχθροί μας, συνέλληνες. Από εκείνους κινδυνεύουμε. Ακόμα.
Υ.Γ. Θέλουμε να γράψουμε πολλά για τον Πάμπλο Λάσο της Ρεάλ, αλλά θα το πράξουμε σε ξεχωριστό κείμενο. Προς το παρόν, ένα έχουμε να γράψουμε και το αφιερώνουμε σε όλους εμάς τους … ξερόλες (δημοσιογράφους): “Ώρες-ώρες χρειαζόμαστε ένα λάσο… να μας δέσουμε και να μας περιφέρουμε στους δρόμους προς παραδειγματισμόν και κατόπιν να μας πετάξουμε στα σκουπίδια”. Για αρχή, ας πετάξουμε τις δημοσιογραφικές ταυτότητες…
