Αν αυτός ο τρόπος διοίκησης του ελληνικού μπάσκετ εσάς -που διαβάζετε αυτό το κείμενο- σας καλύπτει, συγνώμη αλλά έχουμε διαφορετική αντίληψη περί αξιών. Αν στήνεται ολόκληρο “έργο“, προκειμένου να μην προλάβει ο εκπρόσωπος ενός σωματείου (και δη του Ολυμπιακού) να παρακολουθήσει τη διαδικασία, αν ο Οικονομικός Απολογισμός στο κυρίαρχο όργανο μιας Ομοσπονδίας (που είναι η Γενική Συνέλευση) είναι ένα ποσό και… τέρμα, τότε θα πω απλά ότι επιβεβαιώνομαι: Δεν αξίζει αυτό το μπάσκετ, με αυτά τα κατορθώματα, αυτή τη διοίκηση.
“Κρυφτούλι” έπαιζαν οι ομοσπονδιακοί. Ανήμποροι να ψελλίσουν την αλήθεια. Ανίκανοι να απαντήσουν σ’ ένα ερώτημα στην ελληνική κοινωνία: ποιος έδωσε τα 800.000 ευρώ για τη wild card. Και βέβαια, εμείς δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. Υπάρχουν, όμως, δύο ζητήματα…
Η ντροπή δεν ακολουθεί τους μετέχοντες στο κρυφτό, οι οποίοι είναι πολύ μεγάλοι -ηλικιακά- για να κρυφτούν και πολύ μικροί για να δηλώνουν (κατ’ επίφαση) ότι διοικούν αυτό το σπορ, αλλά σε όσους μετείχαν της φαρσοκωμωδίας. Τους οπαδίτες, τους κουφούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες, τους άβουλους χειροκροτητές, τους επαίτες, τους αυλικούς, αυτούς που δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα.
Αυτούς που -κακά τα ψέματα- αν δεν υπήρχε το μπάσκετ δεν θα τους αναγνώριζε ούτε ο περιπτεράς της γειτονιάς. Τους “νάνους” που βρωμίζουν με την ανάσα τους και μόνο, το πιο μεγάλο άθλημα στη χώρα.
Τους δημογέροντες τους σέβομαι. Λόγω ηλικίας. Λυπάμαι για το κατάντημά τους. Τους άλλους, που κάθισαν να παρακολουθήσουν κι εντέλει να σφραγίσουν αυτήν την άθλια διαδικασία, τους σιχαίνομαι. Είναι το κατακάθι του χώρου μας, είναι αυτοί που όταν (σύντομα) απαλλαγούμε από το μπασκετικό Βατικανό, πρέπει πρώτους να εξοστρακίσει ο χώρος, στη διαδικασία της αυτοκάθαρσης.
Ο Ολυμπιακός αντέδρασε -όπως περίμενα- υποτονικά. Αν ήμουν παράγοντας της ομάδας από το Κάτω Παρτάλι, κάτι ανάλογο θα έκανα. Αν είχα τη δυναμική του Ολυμπιακού θα σήκωνα γη και ουρανό, αν πίστευα πως με αυτό που κάνω βοηθώ το ελληνικό μπάσκετ.
Γιατί, ναι, είναι σημαντική η προσφορά των δύο “αιωνίων” στην καταμέτρηση των ευρωπαϊκών τίτλων, στην άφιξη πολλών μεγάλων ονομάτων απ’ όλον τον κόσμο, στη φήμη του ελληνικού μπάσκετ, που -ουσιαστικά- είναι στην τρίτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, στο άθλημά μας. Από εκεί και πέρα, όμως, έχουν κι άλλες υποχρεώσεις. Απέναντι στο ίδιο το άθλημα, στην αποτροπή της εξαθλίωσης του…
Την ώρα που η ελληνική κοινωνία χειμάζεται από μνημόνια και φτώχια, είναι τουλάχιστον ΠΡΟΚΛΗΣΗ μια ομοσπονδία να αρνείται (στην ουσία) να δώσει απάντηση -ξεκάθαρη απάντηση- στο ερώτημα που απασχόλησε πολλούς γι’ αρκετό καιρό: Πού βρήκε τα χρήματα για τη wild card;
Η γενικόλογη αναφορά στην εισροή 2.000.000 ευρώ από χορηγίες δεν απαντά στο ερώτημα. Τα είχαν φυλάξει στο σεντούκι; Τα πήραν νωρίτερα; Έτυχε (αυτό δεν το πιστεύει ούτε ο πιο πιστός σκύλος στην αυλή του “Πατερούλη“) να δοθούν τις μέρες που ζητούσαν 800.000 ευρώ για να καλύψουν το αντίτιμο της συμμετοχής της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ;
Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούσε μόνο στο μνημόνιο, αλλά και στην αλλαγή αντίληψης για την εξουσία, από την εξουσία. Προσωπικά, ελάχιστα περιμένω από τους κυβερνώντες, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ο κ. Κοντονής έχει τώρα ευθύνη. Όχι να αναζητήσει το έμβασμα, δεν είναι οικονομικό το θέμα. Έχει ευθύνη να ξηλώσει το πουλόβερ, να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο Ανδριανός και να απαλλάξει το ελληνικό μπάσκετ (φαντάζομαι όχι μόνο αυτό) από μια διοίκηση ασεβή προς την ιστορία και τον κόσμο, ασεβή προς την ίδια την κοινωνία.
Γιατί, στα δικά μου αυτιά και μάτια, η μη παροχή επαρκών εξηγήσεων μοιάζει με ασέβεια. Κι αν ήμουν στη θέση των Ομοσπονδιακών θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑ την παρουσία του κ. Σταυρόπουλου, προκειμένου για να δώσω εκείνα τα στοιχεία, που θα τον κολλούσαν στον τοίχο και θα έδειχναν ότι οι ισχυρισμοί του ήταν από αστείοι, έως προσβλητικοί. Αντ’ αυτού, ακούστηκε το “φύλα μέχρι το 100 και μην βγεις αν δεν κρυφτούμε“.
Αντί επιλόγου: Αν μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στον προεδρικό θώκο, αν μετά από τόσα χρόνια λαμπρής θητείας στα ύπατα αξιώματα εντός κι εκτός συνόρων, αν μετά από τόσες επιτυχίες που έχει να επιδείξει, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αναγκάζεται στις παρυφές των 80 να “κρύβεται“, ο βασιλιάς δεν είναι απλά γυμνός. Προκαλεί οίκτο…
Υ.Γ.: Η φωτογραφία δεν επιλέχθηκε τυχαία. Ο Αλέξης Τσίπρας θα επιλέξει: Θα… απλώσει χέρι βοηθείας στον παραπαίοντα Γιώργο Βασιλακόπουλο, ή θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει “μέχρι εδώ“; Περιμένουμε… Για πρώτη φορά (από την) “Αριστερά“.
