Καλησπέρα φιλαράκια. Να ‘μαστε πάλι εδώ και μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό. Μόνο στα τραγούδια και στον κινηματογράφο “οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο“. Στην πραγματικότητα, στη ζωή, αν αυτές οι αγάπες είναι μεγάλες, αν είναι πραγματικές, αν είναι αληθινές, επιστρέφουν.
Ο Γιώργος Μαλάκος ποτέ δεν έπαψε να αγαπά το μπάσκετ. Από τα χρόνια της Ολύμπιας Λάρισας, τότε που έκανε μια βαθιά τομή στον χώρο, τότε που άλλαξε τα δεδομένα και που κανείς δεν το κατάλαβε σε “real time“, που λένε και στο χωριό μου. Γιατί, όταν μεσουρανούσε η Ολύμπια, βλέπαμε απλά μια καλή επαρχιακή ομάδα.
Θα ήταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας προπονητής στον Ολυμπιακό; Θα ήταν αυτός που είναι ο Γιώργος Πρίντεζης; Θα είχαν έρθει παίκτες σαν τον Ματ Ουόλς, που έγραψε πρόσφατα κι η Στεφανία; Αν αναλογιστούμε την “κληρονομιά” που άφησε η “πορτοκαλί” παρέα από τη Λάρισα, θα αντιληφθούμε και το μέγεθος του εγχειρήματος και την αξία του.
Είπαμε, οι παλιές αγάπες επιστρέφουν. Κι ο Μαλάκος επιστρέφει στο μπάσκετ. Έχει επιστρέψει. Πάνε καλά και οι δουλειές του, οπότε δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο. Το ευρύ κοινό, ακόμα και οι φανατικότεροι του αθλήματός μας, δεν παρακολουθεί το γυναικείο μπάσκετ, πόσο μάλλον την Α2 κατηγορία.
Εκεί η Ολύμπια σαρώνει. Στο τελευταίο της παιχνίδι πέτυχε 90 πόντους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Μαλάκος γυρίζει, έστω κι αν αυτή τη φορά το κάνει από τον χώρο του γυναικείου μπάσκετ. Είναι ένα από τα ζητήματα να μην τον απογοητεύσουμε, είναι ένα από τα ζητήματα να κρατήσουμε όλους εκείνους που ενδεχομένως επαναδραστηριοποιηθούν, οι οποίοι εκτός των άλλων θα έχουν και μεγαλύτερη σύνεση, θα έχουν μάθει από τα όποια λάθη τους.
Το πάθος, που δεδομένα είχε, θα συνδυαστεί τώρα με την πείρα. Κι αυτός είναι εξαιρετικός συνδυασμός. Αφήστε που -ειδικά- ο χώρος του γυναικείου μπάσκετ δεν έχει και πολλούς επενδυτές να ενδιαφέρονται, οπότε περιπτώσεις όπως αυτή του Μαλάκου είναι κάτι παραπάνω από ξεχωριστές.
