Ωραία στιγμή και εποχή να ξαναπιάσω την “πέννα” μου και να γράψω. Όλο το προηγούμενο διάστημα ταξίδευα σε Ευρώπη και Ελλάδα. Ταξιδεύω, παρακολουθώντας μπάσκετ, συναντώντας φίλους, γνωρίζοντας ανθρώπους, παρατηρώντας, σημειώνοντας, “βλέποντας τη μεγάλη εικόνα” (όπως πολύ εύστοχα μου είπε ο Βαγγέλης Ιωάννου, στη ΝΕΡΙΤ), γεμίζοντας από εικόνες και εμπειρίες, χωρίς την πίεση της δουλειάς στην ομάδα.
“Η Ευρώπη βογκά, η Ελλάδα ψάχνεται“. Η πολιτική ζωή είναι κοινωνική έκφραση κι εμείς που αγαπάμε πολύ το μπάσκετ, κάνουμε σε ό,τι βλέπουμε αναγωγές σε αυτό. Ό,τι γίνεται στην έξω ζωή, μεταφέρεται και στο μπάσκετ (στο ευρωπαϊκό εννοώ).
Η αρχή έγινε με τη κατάρρευση της Ουκρανίας. Δέκα – δώδεκα ομάδες, με υψηλά budgets, παίκτες, προπονητές, βρέθηκαν στον δρόμο και ως φυσικό επακόλουθο ήταν να συρρικνωθεί η αγορά. Το ίδιο έγινε και με το ρούβλι. Η πτώση του ρώσικου νομίσματος, παρέσυρε όλο το ανατολικό τόξο σε συμπίεση.
Ομάδες και μάνατζερ, έγκαιρα, βρήκαν τιμή διαπραγμάτευσης, για να συγκρατηθεί το κύμα φυγής παικτών. Ομάδες των χωρών αυτών, κάνουν επιλογή προπονητών, τύπου “Εurovision” (ο Λευκορώσος παίρνει Λετονό, ο Λιθουανός Ρώσο και ο Πολωνός Ουκρανό….) και ο λόγος είναι προφανής.
Ας έρθουμε πιο δυτικά. Ιταλικό μπάσκετ σε ελεύθερη πτώση. Το καλό αμπαλάζ δεν μπορεί να κρύψει τη γύμνια από καλές ομάδες, παραγωγή παικτών, έλλειψη σοβαρής προσπάθειας. Ισπανία, καλύτερα σαφώς, αλλά πρωτάθλημα 3-4 ταχυτήτων, με πολλές ομάδες να κινούνται στη κάτω ταχύτητα.
Βουλγαρία (που την ξέρω πολύ καλά), χαμηλές πτήσεις, με τη Λέφσκι σε χρεωκοπία (1-2 νίκες στην Αδριατική Λίγκα), η Λουκόιλ 1-2 νίκες στο Eurochallenge και αποκλεισμό, οι υπόλοιπες ομάδες σε μαρασμό.
Τι απέμεινε; Γαλλία, Γερμανία με αναβαθμισμένα πρωταθλήματα, αρκετό σωβινισμό, αλλά σίγουρα θετική εικόνα. Τουρκία σε υπερθέρμανση, με πολλές βιωματικές εμμονές, Ρουμανία, Πολωνία σε κάποια άνοδο, ενδιαφέρον στις Κάτω και Βόρειες χώρες, πρωτάθλημα street ball για Αμερικανό-Εβραίους στο Ισραήλ. Η κατάσταση είναι περίεργη, Σέρβο-Βόσνιο-Κρόατο-…”Μακεδόνες” έχουν αναπτυχθεί εδώ και χρόνια κι εμείς τώρα ψαχνόμαστε.
Η Ελλάδα αγκομαχά. Δύο “μεγάλοι” με τεχνογνωσία, με το know how, ένας ΠΑΟΚ μία κατηγορία μόνος του, η εμφάνιση της ΑΕΚ και μετά όλοι μαζί σ’ έναν χορό συντήρησης. Μικρά προγράμματα, δεν υπάρχει επίπεδο Εurocup, Eurochallenge, Αδριατικής Λίγκας, αφανίστηκε η δυνατή Α2, συρρίκνωση προπονητικών προγραμμάτων. Ίσως, όπως έχει αλλάξει η πολιτική κατάσταση, πρέπει να αλλάξει και το σκεπτικό του αθλήματος.
Το μπάσκετ που ζήσαμε και με αυτό μεγαλώσαμε στην Ελλάδα, από το ’70 και το ’80, ήταν μπροστά από τη κοινωνική ζωή, δεν συμβάδιζε με αυτήν. Τότε, ο Nick (Γκάλης), ο Γιαννάκης, ήταν μπροστά από την εποχή τους, με άλλα σκεπτικά, παραστάσεις, willing. Ακολούθησε ένα ολόκληρο κίνημα από παράγοντες, παίκτες, προπονητές, φιλάθλους, ένα ολόκληρο Έθνος, έσπρωξε το άθλημα μπροστά.
Το σπορ που αγαπάμε είναι ψηλά, ο Έλληνας το λατρεύει και το ξέρει. Απλά, πρέπει να υπάρξει ένα διαφορετικό μοντέλο, να γίνει restαrt, το οποίο θα εμπνεύσει πάλι τους πάντες. Γιατί το μπάσκετ είναι όμορφο…
Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους.
