Οι τρομοκρατικές επιθέσεις έγιναν… συνήθεια φαίνεται. Είτε αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα για πολιτικούς λόγους, είτε συμβαίνει αλλού από φονταμενταλιστές. Έγιναν “συνήθεια” στη χώρα μας, οι πολίτες της οποίας ζαβλακώθηκαν προφανώς (και δεν φταίνε τα ΓΑΠ-μνημόνια μόνο) και κατάντησαν καναπεδάκηδες και επαναστάτες του χαζοφέισμπουκ. Το εισπράττουμε, δηλαδή, σαν κάτι φυσιολογικό.
Έγινε σφαγή στο Παρίσι. Δώδεκα συνάνθρωποί μας, οι περισσότεροι συνάδελφοί μας, έχασαν την ζωή τους, στο όνομα της ελευθεροτυπίας. Και πόσοι άλλοι χαροπαλεύουν. Και πόσοι άλλοι σοκαρίστηκαν τόσο, που δεν θα κλείσουν ποτέ οι πληγές της ψυχής τους. Στιγμιότυπα στην τηλεόραση είδαμε με την εν ψυχρώ δολοφονία ενός Γάλλου αστυνομικού και κατατρομάξαμε.
Διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις γίνονται αυτήν την ώρα, παρά το βαρύ ψύχος. Στην Ελλάδα όμως… τζίφος. Ξανά “αντίσταση” στο Διαδίκτυο. Ξανά “αντίσταση“ της κακιάς ώρας και αφορισμοί εναντίον εκείνων, που μας φλόμωσαν στο στόμα και αποθέωση (ξανά) σε όσους επενδύουν στο ψέμα, και τους οποίους θα… αφορίσουμε όταν διαπιστώσουμε ότι μας έλεγαν ψέματα. Παράνοια.
Τη χαζοαντίστασή μας θέλουμε να κάνουμε και εμείς, καθώς το να βγούμε στους δρόμους σαν τους παλαβούς θα έχει ως αποτέλεσμα στην καλύτερη να μας μαζέψει κανάς μπόγιας. Μακάρι, να είχαμε το θάρρος του ακτιβιστή φίλου μας, του εορτάζοντος John Mask (Γιάννη Μασκίδη), ο οποίος δεν αποκλείουμε να τα πέταγε πάλι κόντρα στον ηλίθιο λαϊκό καθωσπρεπισμό και να αντιδρούσε με ακόμη μια γυμνή διαμαρτυρία. Για σοβαρό λόγο. Πάντα για σοβαρό λόγο. Λίγο ψηλότερα να ήταν ο υδράργυρος μόνο.
Δειλοί εμείς. Στην εύκολη λύση του Διαδικτύου. Για να φωνάξουμε το αυτονόητο: “Je Suis Charlie” (Είμαι Charlie). Charlie Hebdo λέγεται η σατυρική εφημερίδα, που χτυπήθηκε από τους Τζιχαντιστές και βρήκε ζαλισμένους τον Ολάντ, τον Ομπάμπα και άλλους πολιτικούς ηγέτες, ηγετίσκους θα έλεγε κανείς σήμερα. Που έχουν ευθύνες για το ξέσπασμα βίας ανά την υφήλιο, αλλά τούτο δεν δικαιολογεί την τρομοκρατία.
Ο δικτυακός τόπος του γαλλικού σατιρικού περιοδικού επαναλειτουργεί με το σύνθημα στην κεντρική του σελίδα. Μέσα ενημέρωσης διεθνώς, χρήστες και πρεσβείες αναρτούν στα κοινωνικά δίκτυα την εικόνα, που μετατρέπεται σε σύμβολο προάσπισης των αρχών της ελευθερίας του Τύπου, της σκέψης και της έκφρασης.
“Je Suis Charlie“, το σύνθημα αλληλεγγύης… Η εφημερίδα δεν κλείνει. Πιθανά. Ίσως, δε άθελά τους οι τρομοκράτες να τη διαφήμισαν. Βέβαιο είναι, ωστόσο, παρά τα ευχολόγια ότι η ελευθερία του λόγου και της σκέψης, ελεγχόμενη από τον φόβο, θα είναι πλέον, υπό ποδηγέτηση…
Η Ελλάδα, που έχει πληγεί θανάσιμα από άλλες μορφές βίας ασχολείται αυτή την ώρα με άλλα. Ποιος κερδίζει στα… δημοσκοπικά ντέρμπι των Καναλιών. Με το αν έκανε ή δεν έκανε καλά ο Μαρινάκης, που έδιωξε τον Μίτσελ. Αν πρέπει ή δεν πρέπει ο (έτσι ή αλλιώς αντιφατικός) ΣΥΡΙΖΑ να επιτρέψει στον Μελισσανίδη να κάνει γήπεδο.
Αν ο Βασιλακόπουλος τα βρήκε, ή δεν τα βρήκε με τους Αγγελόπουλους. Έστω για μια ημέρα, θα μπορούσαμε να σηκωθούμε από τους καναπέδες, ή να εφεύρουμε άλλης μορφής δράσεις, αλλά εις μάτην. Αποχαυνωθήκαμε. Πώς γίναμε έτσι; Νισάφι… Kαι αύριο μέρα είναι.
