Ο ένας πήγε στη Νέα Υόρκη, ο άλλος στην Ολλανδία. Όλα στον βωμό του εντυπωσιασμού, όλα στην προσπάθεια να μας/σας πείσουν για να ψηφίσουμε το δικό τους κόμμα. Κι εδώ δεν έχει να κάνει με τα δύο συγκεκριμένα κόμματα, αλλά με τη γενικότερη αισθητική, με την έλλειψη (την απουσία) φαντασίας, με τον πρόχειρο τρόπο που αντιμετωπίζουν ακόμα κι οι ίδιοι την προβολή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέγραψε τη λογική (την ιδέα) και λιγότερο τα χρώματα μιας αφίσας που έχει κερδίσει βραβεία και το 2012, και το 2013. Από την Ολλανδία (θαρρώ) προέρχεται, αλλά τί σημασία έχει; Τη δουλειά μας να κάνουμε. Κι αφού άλλοι την έκαναν πριν από εμάς, γιατί εμείς να μπούμε στον κόπο να αναζητήσουμε καινοτόμες ιδέες;
Μήπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, που γνωρίζει και τα κόλπα στα media, ασχολήθηκε περισσότερο. Στη Νέα Υόρκη πληρώνουν χοντρά για μια πρωτότυπη αφίσα κι αφού την έφτιαξαν, γιατί να μην την πάρουμε εμείς στο Ποτάμι; Να τα αλλάξουμε όλα, αλλά να κρατήσουμε τις βασικές αρχές, τα χρώματα, την ιδέα. αλλάζουμε πρόσωπα και λέξεις κι όλα καλά.
Δεν είναι καινούρια τακτική η… αντιγραφή, ή πιο… ιντερνετικά το “copy paste“. Το είχε ξεκινήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου (προσωπικά, τόσο πίσω μπορώ να φτάσω), στις καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν είχε βγάλει μια αφίσα με τον Ανδρέα μπροστά στο ηλιοβασίλεμα, με φόντο ελληνικό τοπίο. Κυριαρχούσε τότε το σύνθημα “ΠΑΣΟΚ, ήρεμη δύναμη“…
Ήταν η μετάφραση του “la force tranquille“, που είχε χρησιμοποιήσει το 1981 ο Φρανσουά Μιτεράν, για τον δικό του προεκλογικό αγώνα. Μπροστά σε ένα παραδοσιακό γαλλικό σπίτι. Μην ψάχνετε για διαφορές, η ιδέα είναι μία και -κατά το πάλαι ποτέ “Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία“, οι Έλληνες διαφημιστές αντέγραψαν τους συναδέλφους τους, προσαρμόζοντας στα δικά μας δεδομένα την αφίσα.
Πρόδηλο είναι πως κανείς δεν θα ψηφίσει ένα κόμμα (ελπίζω) εξαιτίας μιας αφίσας. Πετυχημένης, ή αποτυχημένης, πρωτότυπης ή κλεμμένης. Οι εντυπώσεις παίζουν πάντα ρόλο στους αναποφάσιστους, που όσο ταλαντεύονται είναι ανοιχτοί σε εισερχόμενα μηνύματα. Κι οι αφίσες, τα συνθήματα, τα τσιτάτα, είναι εργαλεία της δουλειάς.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά έχει κι η αντιγραφή τα όριά της. Εμείς, συνολικά ως κράτος και όχι μόνο στο θέμα της αφίσας, χρειαζόμαστε νέες ιδέες. Νέο μείγμα πολιτικής, όποιος κι αν αναλάβει την εντολή. Το τελευταίο που θέλουμε είναι να αντιγράψουμε τους άλλους.
Υ.Γ.: Το σχόλιο (δεν) είναι πολιτικό. Απλά φαίνεται -κι από τις αφίσες– πως μας περνούν για χαχόλους.
