Νομίζαμε ότι η ακατανίκητη ελαφρότητα είχε όρια, αλλά εσχάτως βλέπουμε το παραλήρημα κι άλλων καλλιτεχνών. Είχαμε διαβάσει για τη δήλωση του αοιδού Νίκου Μακρόπουλου για τους “τεμπέληδες Έλληνες”, που έγινε επί αλβανικού εδάφους.
Είχαμε διαβάσει και την ανασκευή του “Γραφείου Τύπου” του και θεωρήσαμε το περιστατικό λήξαν. Μέχρι, που έπεσε στην αντίληψή μας το Βίντεο της εκπομπής, που δεν… δικαιώνει τον καλλιτέχνη.
“Η επόμενη γενιά (στην Ελλάδα) θα είναι ένα”, είπε μεταξύ άλλων υπονοώντας τη συμβίωση μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Και στο κάτω-κάτω ενδεχομένως και να μην έχει άδικο σ’ αυτή την εκτίμηση. Δεν ξέρουμε αν θα ζούμε για να το διαπιστώσουμε, αλλά είναι μια πρόβλεψη. Που έχει και τη λογική, ότι το κάνεις για να φανείς καλός στους “οικοδεσπότες”. Η συνέχεια της δήλωσης είναι “οι Έλληνες είναι τεμπέληδες… Αν φύγουν οι Αλβανοί δεν… (δεν ακούγεται καλά)». “Καφεδάκι… Φραπεδάκι“, συνεχίζει αφού πήρε θάρρος και σε απταίστην ελληνικήν ο παρουσιαστής.
“Έκανες τα πάντα
για να φτάσω στο χειρότερο σημείο
Μ’ έκανες στην μπάντα
για να βρεις ένα καλύτερο τοπίο
Μη με πλησιάζεις
μην περνάς από την πόρτα απ’ έξω
Μη με πλησιάζεις
δεν μπορώ τον εαυτό να ελέγξω
Κρίση…
Με πιάνει κρίση…
Μαζί μου πως την έχεις δει
εγώ δεν είμαι αντικείμενο για χρήση.
Κρίση…
Με πιάνει κρίση…
Και άμα με πιάσει
δεν μπορεί ένας ολόκληρος στρατός να με κρατήσει”
Το παραπάνω τραγουδάκι το έγραψε ο Νίκος Γρίτσης και το τραγούδησε ο Μακρόπουλος το 2006. Μόνο, που με καθυστέρηση 9 ετών δικαιώθηκε ο ερμηνευτής, που προφανώς τον “έπιασε κρίση” (κατά την παράφραση του άσματος) και είναι ανθρώπινο.
Όταν λες πολλά, όταν θες να φανείς αρεστός, υποπίπτεις και σε λεκτικά φάουλ, όπως αυτό στην εκπομπή. Αλλά είναι διαφορετικό, Νίκο μου (να μας συγχωρέσεις για την οικειότητα) να μιλάς καφενειακά με τους φίλους σου στην Γλυφάδα, στο Κολωνάκι, ή στο Μπουρνάζι για τους κάποιους… τεμπέληδες Έλληνες και διαφορετικό σε “δημόσια διαβούλευση” σε τηλεοπτική εκπομπή και ούτε καν σε καφενείο των… Τιράνων.
Είναι αυτονόητο ότι ο καλλίφωνος (όντως) ερμηνευτής ήθελε να κάνει “χαριτωμενιά”, δεν το εννοούσε. Όμως, θα ήταν στα υπέρ του, αφού “βλέπει” ως νομοτελειακή εξέλιξη την “συνύπαρξη” των δύο λαών στην Ελλάδα, να πρωτοτυπήσει… και να μιλήσει για τα πολλά ωραία της Ελλάδας και των Ελλήνων. Και δεν είναι λίγα βρε, αδελφέ.
Και σε κάθε περίπτωση, μεταξύ εκείνων, που πετούσαν και πετάνε (ενδεχομένως) λιγότερο πια, τα λεφτά τους στα μπουζούκια για να κονομάει και ο ίδιος, ήταν και “τεμπέληδες” Έλληνες. Που πίνουν ή δεν πίνουν φραπεδιά.
Το “παραμύθι” περί τεμπέληδων είναι ωραία καραμέλα που πλάσαραν οι δανειστές μας, ή οι κατακτητές μας (κατά την φρασεολογία Καμμένου-Τράγκα), αλλά όταν την πιπιλάνε Έλληνες συνιστά ολέθρια ελαφρότητα...
Οι εποχές είναι περίεργες. Δεν μας λες και εθνικόφρονες. Όμως, θεωρούμε αντρίκιο να κάνει ο καθένας μας το αυτονόητο: Προβάλλοντας τουλάχιστον στο εξωτερικό την υπερηφάνεια του Έλληνα, που με τα χίλια στραβά του και τις παθογένειες ετών, παραμένει ακλόνητη. Και μας χαρακτηρίζει.
Κι ας βγάζουμε πάντα από το χρονοντούλαπο παραμονές εκλογών τις “εμφυλιοπολεμικές” βιωματικές διαφορές μας, που ευτυχώς στην δημοκρατική (ακόμα) χώρα μας εξαντλούνται σε φραστικές κορώνες και μόνο…
