Ζούμε τη λογική του παραλόγου. Ακούμε ανθρώπους, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως “σοβαροί“, να κάνουν το μαύρο άσπρο. Κι ανεξάρτητα από το τί ψηφίζει κανείς, πού ανήκει πολιτικά, αν ήθελε ή δεν ήθελε εκλογές, πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποια απλά πράγματα, όπως -για παράδειγμα- ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, ότι όταν είσαι στον πέμπτο και πατάς ισόγειο κατεβαίνεις και δεν ανεβαίνεις. Είναι μια σύμβαση που έχουμε κάνει, για να μπορούμε να επικοινωνούμε.
Η λογική του παραλόγου ξεκινά από το φοβικό σύνδρομο των εκλογών. Βάλθηκαν να μας πείσουν ότι οι εκλογές είναι συνώνυμο της καταστροφής της χώρας. Μα τότε, γιατί γιορτάζουμε τη γιορτή της δημοκρατίας; Το ίδιο, σε άλλες εποχές, πίστευαν όλοι όσοι κατέλυσαν το πολίτευμα.
Οι εκλογές είναι ελπίδα. Είναι χαρά, είναι η προσμονή της λαϊκής κυριαρχίας. Όπως κι αν εκφράζεται αυτή. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στις εκλογές. Κι αν, όπως επιχείρησαν να μας πείσουν οι κυβερνώντες, ο λαός δεν θέλει τις εκλογές, δεν έχει παρά να τους ξαναφέρει στην εξουσία και να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.
“Δεν εκφράστηκε η θέληση του λαού, που ήταν αντίθετος στις εκλογές” φωνάζουν οι πολιτευτές της συγκυβέρνησης. Το λένε αυτοί που δημιούργησαν κυβερνητικό συνασπισμό, προερχόμενοι (προεκλογικά) από αντίθετες κατευθύνσεις, άλλοι μιλώντας αντιμνημονιακά, χρησιμοποιώντας σταθερά διαφορετική ρητορική και πρακτική.
“Έπεσε το χρηματιστήριο” κραυγάζουν οι κυβερνητικοί (βλέπε παπαγαλάκια) δημοσιογράφοι. Λες και πριν ζούσε τις καλύτερες μέρες του, λες και δεν προλαβαίναμε τις κούρσες. Και το λένε σε ανθρώπους που με αυτές τις κυβερνήσεις, έχασαν περιουσίες.
Έχω και τον Γιώργο Νικολάου να προβληματίζεται για το αύριο (όχι ότι δεν θα απαντήσει), λες και το χθες (Απογευματινή), ή το σήμερα, είναι γι’ αυτόν -και για όλους μας- οι μέρες της άνθισης της οικονομίας, της προσωπικής ευτυχίας, της πορείας προς τον παράδεισο.
Ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, που είναι παράγωγό τους, που έχει δομική συνάφεια μαζί τους, επιχειρούν να τη φορτώσουν στην απέναντι όχθη. Απίστευτα πράγματα. Και παρότι, προσωπικά, τον Τσίπρα δεν τον εμπιστεύομαι ούτε να περάσει τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου στο απέναντι πεζοδρόμιο, είναι αστείο να του χρεώνουν όλα τα δεινά του τόπου, χωρίς να έχει ασκήσει εξουσία.
Καθένας θα ψηφίσει βάσει της συνείδησής του. Θα αποφασίσει για το πού θέλει να πάει η χώρα, για το ποια κυβέρνηση θέλει. Κι αυτό είναι ΥΓΕΙΑ. Αυτό που δεν είναι υγιές είναι να ξεχνάμε πόσοι άνθρωποι έχασαν το βιος τους, πόσοι κινούνται στα όρια (ή και κάτω από αυτά) της εξαθλίωσης, πόσοι αυτοκτόνησαν, αλλά και πώς κάποιοι λίγοι (είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε) πλούτισαν σε βάρος μας.
Όταν βγαίνουν οι έχοντες την ευθύνη για την κατάρρευση των ταμείων, για τις αυτοκτονίες, για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αίφνης θα βρεθούμε σε περιπέτεια, μοιάζει με ανέκδοτο. Αν δεν το έχουν καταλάβει, σε περιπέτεια ζούμε εδώ και χρόνια. Εξαιτίας τους!
Καλή κάλπη και πριν πάτε σ’ αυτή θυμηθείτε πόσα έχετε περάσει, αλλά και πώς οραματίζεστε το μέλλον σας. Και το μέλλον των παιδιών σας…
