Πριν από ένα χρόνο ακριβώς είχαμε γράψει αυτό… Με τίτλο “Μείνετε στις γραμμές μας”. Ένα χρόνο μετά και μείνατε, καλοί μου φίλοι, και γίνατε πολλοί. Και καμαρώνουμε. ‘Όταν γυρίσαμε σελίδα με τον (ξανά πρωτοκαπετάνιο) Γιώργο (Κογκαλίδη) είχαμε κάποιες αμφιβολίες, εμείς τουλάχιστον, για το εγχείρημα και το αποκαλύπτουμε τώρα.
Όχι γιατί δεν πιστεύαμε στις δυνάμεις μας. Αλλά γιατί φοβηθήκαμε την δύσκολη εποχή, που βιώνουμε. Επίσης, γιατί υποτιμήσαμε εσάς. Μας κυρίως επειδή υποτιμήσαμε την ψυχή του eBasket.gr, τον Δημήτρη (Ρακόπουλο), τους έμπειρους συνοδοιπόρους, όπως ο Γιάννης (Ψαράκη), αλλά και τους αθόρυβους συνεργάτες μας, που έδωσαν την απαιτούμενη ώθηση ώστε να εκτοξευθεί στην κορυφή της μπλογκόσφαιρας το εγχείρημα,
Είχαμε γράψει πριν από ένα χρόνο…
“Το προηγούμενο “ταξίδι” είχε αφετηρία τις Θερμοπύλες, το 2007, και το έχουμε γράψει πολλάκις. Εκεί (στην περιοχή με τις θρυλικές αναφορές) έκλεισε το “ραντεβού” με το basketblog.gr και τον Γιώργο Κογκαλίδη, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε αδυναμία της στιγμής, ήτοι εν ώρα “οινοποσίας” και αποδεχτήκαμε το πρωτοφανές για τα κυβικά μας διαδικτυακό κάλεσμα.
Το “ταξίδι” εκείνο τελείωσε πριν από περίπου ένα μήνα. Τυπικά. Διότι ουσιαστικά είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα.Πάρτι για σπασμένες καρδιές…
Λίγες ημέρες αργότερα, ο “καπετάνιος” της πρώτης διαδικτυακής μας “νιότης”, ο Γιώργος Κογκαλίδης, που κατέβηκε από το δικό του “καράβι” για να αναζητήσει απάνεμο λιμάνι και “στοιχειώσει” στη στεριά, μας κάλεσε ξανά. Αμετανόητος.
Η “στεριά” δεν του ταιριάζει. Έμαθε “καπετάνιος” στις… θάλασσες. Θέλει φουρτούνες για να δαμάζει τα κύματα και να δοκιμάζει τις αντοχές του. Και προφανώς, αναζητούσε (εκ του ασφαλούς;) νεαρότερο έπαρχο για να συνταξιδέψει. Διότι μεγαλώνει.
Έχοντας τις δικές μας φορτωμένες επαγγελματικές ευθύνες, είπαμε αρχικά να… αράξουμε. Και αρνηθήκαμε αντίστοιχες προτάσεις καλών φίλων συναδέλφων, που τους τιμούμε. Μοιάζει να τους ξεγελάσαμε. Μα, δεν το κάναμε επίτηδες.
Το “κάλεσμα” του Γιώργου εμπεριείχε αυτή τη φορά μια προσωπική αναγνώριση, παρά τα επταετή τεχνολογικά φάλτσα, που ταλαιπώρησαν και τον ίδιο, και τον Αλέξανδρο, και τη Λένα, και κυρίως τη Σοφία!
Σε ρόλο… Κίρκης ο Γιώργος πέτυχε να μας πείσει, να δώσουμε το “παρών” στο νέο ταξίδι. Με το ebasket.gr. Και είπαμε το “ναι“. Όχι επειδή φοβηθήκαμε μην μας μεταμορφώσει ο Γιώργος σε… γουρούνια, με το μαγικό ραβδί, που μάλλον δεν έχει, αλλά επειδή γονίδιο είναι, μέσα στο DNA μας, και δεν αλλάζει. Μας εξιτάρει η περιπέτεια. Και δεν μας τρομάζουν τα άγρια θηρία. Ούτε της στεριάς, ούτε της θάλασσας.
“Χρώματα άλλαζε η ζωή και εγώ περίμενα να έρθει
μια ευκαιρία
Μα οι πόρτες ήτανε κλειστές και όλοι τριγύρω δικαστές
και άγρια θηρία
Θα μεγαλώσει και θα στρώσει λέγανε όλοι…“
Περιστέρι. Κοντά στα χωρικά μας ύδατα δηλαδή. Μόλις την περασμένη Παρασκευή. Εκεί ουσιαστικά ελήφθη η απόφαση για το νέο ξεκίνημα. Εκεί δόθηκαν οι “όρκοι πίστης“. Αποφασισμένοι να μεγαλώσουμε, λοιπόν, ακόμη περισσότερο, βαλθήκαμε να φτιάξουμε κάτι καινούριο. Και να το κάνουμε ξανά πρώτο. Στη συνείδηση των φίλων του μπάσκετ και όχι μόνο. Όπως συνέβη και με το basketblog, που θα παραμείνει μια γλυκιά ανάμνηση.
Γυρίζουμε σελίδα. Μαζί με τον Γιώργο. Και πολλούς νέους και παλαιούς φίλους και συνεργάτες. Με στόχευση τη στόχευση των… Θερμοπυλών του 2007. Αλλάξαμε Μέσον, δεν αλλάξαμε την καρδιά μας.
Αρέσουμε ή όχι, θα επιδιώξουμε ξανά σε ό,τι μας αφορά τουλάχιστον, να διεισδύσουμε εκεί όπου οι άλλοι είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν. Θα επιδιώξουμε και να χαλάσουμε τον ύπνο ορισμένων, όχι από βίτσιο, αλλά από δημοσιογραφική ανάγκη. Αδέσμευτοι. Ανένταχτοι. Ανεξάρτητοι.
Και για να μην μοιάζει ο επίλογος με κλισέ πολιτικό μανιφέστο, σας αφιερώνουμε ως κατακλείδα το παρακάτω στίχο του Ρίτσου: “Αν νιώθεις τα κότσια σου μείνε στις γραμμές μας, αν νιώθεις το καθήκον σου πράξε το μαζί μας, είναι χιλιάδες τα άστρα μέσα μας, πρέπει να γίνουν δικά μας“…”.
Τελικά, φαίνεται ότι είχαμε τα κότσια. Και είχαν τα κότσια και όλοι οι συνταξιδιώτες μας, που ένα χρόνο τώρα παλεύουμε και κερδίζουμε. “Το κάναμε ξανά πρώτο”, όπως είχαμε δεσμευθεί την 24η Σεπτεμβρίου 2014. Λίγες ημέρες μετά το συναπάντημα στο μαγαζί του Στέλιου…
Όμως, χωρίς την αγάπη του κόσμου, που μας στήριξε και μας στηρίζει πώς να γινόταν; Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε χίλια δύο ρομαντικά και δακρύβρεχτα, αλλά δεν θα το κάνουμε.
Μένουμε στο προφανές. Καθώς και στην επόμενη δέσμευση. Μαζί με τον Γιώργο, αλλά και τα άλλα παιδιά, θα διατηρήσουμε την πρωτιά και του χρόνου τέτοιο καιρό. Υγεία να έχουμε. Το ταξίδι είναι μακρινό και συνεχίζεται… Δεν βλέπουμε λιμάνι…
Χρόνια Πολλά eBasket-όπουλα. Συνεργάτες και φίλοι μας. Να τα εκαστοστήσουμε.
