Ο τελικός των τελικών… το βράδυ για το Παγκόσμιο Μπάσκετ. Και μπορεί το “Μουντομπάσκετ” να μην έχει την λάμψη του “Μουντιάλ”, αλλά ένας τελικός ΗΠΑ-Σερβίας είναι βέβαιο ότι δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους Έλληνες φιλάθλους.
Ακόμη και εκείνους, που έβγαλαν χολή εναντίον της (πολύ καλής) ομάδας του Φώτη Κατσικάρη, που έχασε και καλά από “κάποια” Σερβία, η οποία απλώς “κάνει πλάκα” στην Εθνική μας, που χάνει από κάτι “ανύπαρκτους” καθώς “και άλλα γραφικά”, που ακούσαμε ή διαβάσαμε πριν από μερικές ημέρες.
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές ότι οι Σέρβοι εκτός από την καλώς εννοούμενη “αλητεία”, που τους καθιστά (κατά την ταπεινή μας άποψη) κάτι σαν την “Αργεντινή” του ποδοσφαίρου, έχουν και ταλέντο. Ατελείωτο ταλέντο. Είναι βιωματική συνήθεια αυτής της “σχολής”, οι εκπρόσωποι της οποίας –για να μην ξεχνιόμαστε- έβαλαν το χέρι τους για να “εκτοξευτεί” το ελληνικό μπάσκετ. Και μπορεί “σχολή” να μην φτιάξαμε ποτέ ως Έλληνες, αλλά το “πάντρεμα” αυτό σε συνδυασμό με την “εμφάνιση” του Νίκου Γκάλη, που τα σαϊνια μας ανακάλυψαν κάποτε μέσα από ένα βιβλίο (!), είχε “εκρηκτικό” αποτέλεσμα.
Ουδεμία σχέση αυτό με την παγιωμένη άποψη, που έχουμε για το σερβικό συγκρότημα. Κανείς, δεν χρωστά σε κανέναν ευγνωμοσύνη. Ίσα-ίσα, που θεωρούμε, ότι καλή δουλειά τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει και οι Έλληνες προπονητές. Διόλου τυχαίο, ότι αποτελούν “εξαγώγιμο προϊόν” εδώ και χρόνια και προφανώς καμαρώνουμε γι’ αυτό. Είναι αποκλειστικά δική τους κατάκτηση.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Σερβία, η οποία “συν τοις άλλοις” θα πρέπει να έχει και εξελίξιμο προπονητή. “Θα πρέπει”, γράφουμε, γιατί θέλουμε να τον παρακολουθήσουμε πολύ περισσότερο για να έχουμε ασφαλή συμπεράσματα. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά ωστόσο. Δεν είναι εύκολο να κάνεις “ομάδα” τόσα ταλέντα, με διαφορετικές και περίεργες… προσωπικότητες.
Και ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς “παιδεύτηκε” για να το επιτύχει. Προφανές είναι ότι η ομάδα του φτιάχτηκε στο διάστημα της προετοιμασίας, αλλά και εντός της διοργάνωσης, με συνέπεια κάθε φορά να εμφανίζεται καλύτερη. Ο Τζόρτζεβιτς δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερες δυσκολίες στα ματς της δεύτερης φάσης. “Σκότωσε” τον αντίπαλο νωρίς.
Υπήρξε ιδιαίτερα διαβασμένος. Άντεξε στην αντεπίθεση της Γαλλίας. Έπαιξε και άμυνα όταν χρειάστηκε και ας μην είναι το φόρτε της ομάδας, που ξεχειλίζει από επιθετικό οίστρο. Λέγεται και αλλιώς ο “οίστρος”. Ας όψεται όμως η αδιαπραγμάτευτη δημοσιογραφική μας ευγένεια στην σύνταξη. Φτάνει αυτός ο οίστρος για να γίνει απόψε το σερβικό θαύμα; Ή, αλλιώς, θα παίξουν οι Σέρβοι απόψε όση άμυνα δεν έπαιξαν ποτέ στη ζωή τους για να μπλοκάρουν την αμερικανική ομάδα;
Ο Τζόρτζεβιτς έχει ικανότητες. Δεν τον έχουμε στην δει στην διαχείριση κρίσης. Εμείς τουλάχιστον. Θα θέλαμε να τον δούμε. Ο αποψινός τελικός θα είναι μια διαχείριση κρίσης διαρκείας. Λόγω της δυναμικής του αντιπάλου. Η Σερβία για άλλη μία φορά στην διοργάνωση δεν είναι το φαβορί. Και φαίνεται ότι αυτός ο ρόλος, ο ρόλος του αουτσάιντερ, της πάει. Ειδικά σ’ αυτή τη διοργάνωση…
Αντικειμενικοί με τους φίλους (αλλά και αδελφούς σε πολλές περιπτώσεις) Σέρβους δεν είμαστε βέβαια.. Και αν έπρεπε να επιλέξουμε αντίπαλο απόψε θα επιλέγαμε Σερβία, με όλο το ρίσκο να “πλακωθούμε” (με την καλή έννοια) αν μας διαβάσουν, με την αμερικανική συντροφιά με την οποία πιθανότατα θα παρακολουθήσαμε το ματς.
Υπάρχουν όμως και αντικειμενικά στοιχεία, που παραδέχεται και ο μεγαλύτερος (ιδεολογικός) εχθρός τους. Αδέρφια μου, αλήτες, Σέρβοι... Δεδομένο είναι και τούτο όμως: Η επόμενη αναμέτρηση με την Εθνική μας ομάδα, αλλά με τον (ακόμη πιο έτοιμο) Κατσικάρη πάντα στον πάγκο, θα είναι εντελώς διαφορετική. Εκεί, όντως, τα “αδέρφια” μας δεν θα καλοπεράσουν. Κάτι (θα) τους χρωστάει η “επίσημη αγαπημένη”.
