Δεν επιστρέψαμε καλά-καλά, που λέει ο λόγος από άδεια και διαβάσαμε: Ο Μπόγρης στην Ισπανία. Είχε ανοίξει τον χορό ο Τσαϊρέλης. Τώρα ο Αθηναίου πάει Τουρκία. Και αν όλοι εσείς πανηγυρίσετε, εμείς δεν… πανηγυρίζουμε.
Μεγαλωμένοι σε μια “πουριτανική σχολή δημοσιογραφίας” χαιρόμαστε μεν για τα παιδιά, καθώς καλά κάνουν και κοιτάνε το μέλλον τους, αλλά με το ελληνικό πρωτάθλημα τι γίνεται;
Οι τρεις παίκτες δεν συμπεριλαμβάνονται τυχαία στο ρόστερ του Φώτη Κατσικάρη. Όμως, εμείς προσωπικά θα ήμασταν ικανοποιημένοι αν βρισκόταν τρόπος να παραμείνουν στις εγχώριες διοργανώσεις και να τους καμαρώνουμε εδώ. Όχι για εθνικιστικούς λόγους, αλλά γιατί επιβάλλεται να αναβαθμιστούν οι διοργανώσεις.
Που πεισματικά οι υπεύθυνοι αρνούνται να αλλάξουν. Πεισματικά θαρρείς δεν λένε ΕΟΚ, ΕΣΑΚΕ και σύλλογοι να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να αναζητήσουν εκείνους τους τρόπους, που θα δώσουν νέα ώθηση στο λαβωμένο προϊόν.
Το οπαδικό ενδιαφέρον συνιστά στοιχείο πολύτιμο για ένα άθλημα, καθώς δίχως οπαδούς τα γήπεδα θα ήταν περισσότερο άδεια απ’ ότι είναι σήμερα, αλλά δεν φτάνει για να καταστήσει το ελληνικό Πρωτάθλημα ή το ελληνικό Κύπελλο ενδιαφέρον. Το άθλημα θέλει και τους φιλάθλους, που πάνε στο γήπεδο για το θέαμα και όχι απαραίτητα για να σηκώσουν τη σημαία με τα λάβαρα.
Ο Τσαϊρέλης είναι ο τελευταίος παίκτης μιας γενιάς, που θαυμάσαμε και σε ό,τι μας αφορά τον παρακολουθούσαμε στενά βλέποντας με επιμονή τηλεοπτικά αγώνες του ΠΑΟΚ. Και ο Τσαϊρέλης επέλεξε να συνεχίσει στο εξωτερικό και όχι σε ομάδα πρώτης γραμμής, αλλά στο κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης και μας άφησε στη μιζέρια μας.
Επαγγελματική πράξη που θα κριθεί. Τα ίδια και ο Αθηναίου. Από την Ιταλία (και την Αρμάνι) στην Τουρκία (και σε κάποια… Oλίν). Επίσης, ένας παίκτης το ταλέντο του οποίου είχαμε καταγράψει έγκαιρα, με τα κείμενά μας να αντιμετωπίζονται με καχυποψία και ας έχουμε ανταλλάξει με τον Γιάννη μια-δύο φορές ένα “γεια”, μια “καλησπέρα” στο βάθος των ετών.
Κατανοητό ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει υποστεί φθορά από την οικονομική κρίση, που μαστίζει την χώρα μας. Το ελληνικό μπάσκετ είχε υποστεί φθορά βέβαια πολύ πριν ο ΓΑΠ μας εγκλωβίσει στο ΔΝΤ και χορέψουμε όλοι μαζί τον χορό του Ζαλόγγου. Για να λέμε και αλήθειες. Δεν φταίει ο ΓΑΠ ή όποιοι άλλοι Μνημονιακοί ενέταξαν στο καθεστώς του αργού θανάτου το δύσμοιρο μπάσκετ, που καλά κάνουμε και προασπιζόμαστε. Μέχρις ενός σημείου όμως.
Και σε μας προσωπικά μας αρέσει που Έλληνες προπονητές κοσμούν προ πολλού τα ευρωπαϊκά, ασιατικά, ή αφρικανικά γήπεδα. Μας αρέσει περισσότερο όμως όταν βρίσκονται και προσφέρουν στην χώρα τους, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια κι αυτό είναι παρήγορο.
Αντιληπτό και το εξής: Οι μάνατζερ, οι εκπρόσωποι των παικτών, αναζητούν λύσεις στην ξένη αγορά, προκειμένου και οι ίδιοι να κονομήσουν και οι πελάτες τους. Τι κάνουν οι υπεύθυνοι, ωστόσο, για να περιοριστεί το κακό;
Ποια συγκεκριμένη πρωτοβουλία θυμόσαστε εσχάτως από τους αρμόδιους φορείς για να βελτιωθεί η κατάσταση; Τα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού εξακολουθούν ν’ αποτελούν μια βιτρίνα, που έχει θολώσει και που αρχίζει να κουράζει ακόμη και εκείνους που φοράνε οπαδικές παρωπίδες. Οι φορείς έχουν περιοριστεί στην έκδοση ανακοινώσεων, που αφορούν σε κληρώσεις και τιμωρίες. Έχουν βαλτώσει. Και πληρώνουν “κουστωδίες” συναδέλφων και λοιπών εργαζομένων για το τίποτα.
Η πόρτα παραμένει ανοικτή και είναι βέβαιον είναι ότι μέχρι τον Οκτώβριο, αλλά και αργότερα κι άλλοι Έλληνες θα επιλέξουν την ξενιτιά, και θα μας αφήσουν εμάς με παίκτες ξένους αμφιβόλου αξίας. Το κακό περιορίστηκε εσχάτως ελέω λιτότητας και δόθηκαν ευκαιρίες σε Ελληνόπουλα, αλλά δεν επαρκεί αυτό. Κι άλλοι Αθηναίου, Τσαϊρέληδες και Μπόγρηδες θα φύγουν. Για το ονόρε. Για το χρήμα. Για μια καλύτερη ζωή. Και η πόρτα αυτή θα κάνει χρόνια για να κλείσει…
Διαψεύστε μας…
