Εγώ “Περαστικός” είμαι, αλλά γνωρίζω πως αν κινδυνεύεις να την πατήσεις από κάποιον, αυτός θα έχει την… ταυτότητα “φίλου“. Κι είναι λογικό, αφού τους εχθρούς πάντα τους προσέχεις, στους “φίλους” είσαι απρόσεκτος. Ο ήρωας της ιστορίας μας και απρόσεκτος είναι, κι εύκολα αισθάνεται τον άλλον φίλο, ειδικά αν τον αγγίξει στο… ευαίσθητο σημείο του.
Ο πρόεδρος (δεν τον λες) στον οποίο αναφέρομαι έχει μια μεγάλη αγάπη: Ομάδα είναι και δεν θα σας αποκαλύψω ποια. Όσους γνώρισε μέσα στην ομάδα τους θεώρησε “αδέρφια του“, αφού συναντήθηκαν στον ίδιο… ναό, κάτω από τις ίδιες… φτερούγες.
Όπου κι αν πήγε, ό,τι κι αν έκανε στη ζωή του, προσπάθησε να έχει δίπλα του ανθρώπους που ήταν… ομογάλακτοι. Που είχαν την ίδια αγάπη. Μόνο που οι “φίλοι” αγαπάνε το χρήμα κι όχι την ομάδα, πολύ δε περισσότερο τον πρόεδρο. Εγώ “Περαστικός” είμαι και το γνωρίζω, αυτός είναι μόνιμος αλλά δεν πήρε χαμπάρι.
Μέχρι και χθες μιλούσε μαζί τους. Τους έλεγε τον πόνο του κι αυτοί τον καταλάβαιναν. Αυτός δεν κατάλαβε ότι του έριχναν στάχτη στα μάτια. Το κατάλαβε, αφού πρώτα του πήραν το πορτοφόλι, το ρολόι, τα τιμαλφή, ακόμα και τον… “κολλητό” του, που πίστευε πως τον προστάτευε. Κι αυτός… ομογάλακτος.
Τώρα έμαθε. Με τον δύσκολο τρόπο. Αντιλήφθηκε πως φίλοι δεν είναι όσοι φορούν ίδιο χρώμα φανέλας, ούτε όσοι ο ήχος του κινητού τους ακούγεται σαν σύνθημα της ομάδας. Φίλοι είναι όσοι μένουν δίπλα σου στα δύσκολα. Για την ώρα έχουν μείνει λίγοι, αλλά έτσι κι αλλιώς πάντα λίγοι ήταν.
Μεγάλε, ας πρόσεχες! “Φίλοι” σου ήταν, δεν έχεις κανέναν λόγο να γκρινιάζεις. Εσύ φταις που τους είχες τόσα χρόνια δίπλα σου. Και τους πλήρωνες, βεβαίως. Αυτοί τη δουλειά τους έκαναν, εσύ δεν το πήρες χαμπάρι. Και βγαίνουν κι από πάνω, αφού έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη (και όχι του Σωκράτη).
Την επόμενη φορά να διαλέξεις φίλους με διαφορετικό κριτήριο. Κι επειδή “Περαστικός” το… παίζω, δεν είμαι, ένα θα σου πω: Το καλό είναι πως δεν μπορείς να βρεις χειρότερους “φίλους“, όσο κι αν ψάξεις…
