Ηράκλειο, αποστολή
Μετά από δεκατρείς ημέρες γεμάτες μπάσκετ και συγκινήσεις ήρθε η ώρα να γραφτεί ο επίλογος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Κρήτης. Ένας επίλογος, ο οποίος θα έχει σαν συγγραφέα είτε την Τουρκία είτε την Ισπανία. Μία δηλαδή εκ των δύο διεκδικητών του θρόνου του Πρωταθλητή Ευρώπης.
Το ζευγάρι του αποψινού τελικού είναι κατά το ήμισυ αυτό που περιμέναμε να δούμε. Είχαμε τονίσει άλλωστε ήδη από το τέλος της α’ φάσης πως οι Τούρκοι μοιάζουν ικανοί να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου (“Φοβού τους Τούρκους“), εν αντιθέσει με τους Ισπανούς, οι οποίοι ναι μεν δεν έχουν εντυπωσιάσει με την εικόνα τους, αλλά δείχνουν πως έχουν τον τρόπο να παίρνουν πάντοτε αυτό που θέλουν.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί άλλωστε τυχαίο πως κέρδισαν την Ελλάδα, τη Γαλλία και την Κροατία στις λεπτομέρειες. Σε ένα σουτ, σε μία άμυνα. Αυτό δείχνει πνευματική ετοιμότητα και σκληράδα που μπορεί να δώσει το χρυσό μετάλλιο. Ή μήπως αυτό δεν αρκεί;
Το eBasket.gr σάς παρουσιάζει όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τους αποψινούς μονομάχους, που θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους στα “Δύο Αοράκια” με στόχο να γράψουν το όνομά τους στη Χρυσή Βίβλο των Πανευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων Νέων Ανδρών.
Απλή αριθμητική
Αν κοιτάξει κάποιος τα δεδομένα με τον πιο ψυχρό τρόπο, ήτοι με τους αριθμούς, θα διαπιστώσει πως η Τουρκία δεν έχει αντίπαλο. Τουλάχιστον μέχρις στιγμής. Η ομάδα του Ερχάν Τοκέρ έχει την καλύτερη επίθεση (74.9 πόντοι μ.ο.), την έκτη καλύτερη άμυνα (64.7 πόντοι μ.ο.), είναι δεύτερη στα ριμπάουντ (43.4 ανά αγώνα) και τέταρτη στις ασίστ (16.2 ανά αγώνα).
Την ίδια ώρα, η Ισπανία υπερέχει μόνο στην άμυνα (59.9 πόντοι παθητικό), ενώ έχει τη 15η καλύτερη επίθεση (63.4 πόντοι μ.ο.), είναι 15η στην κατηγορία των ριμπάουντ (35.9 ανά παιχνίδι) και 7η στις ασίστ (15.2 ανά παιχνίδι).
Όπερ και σημαίνει πως τουλάχιστον με βάση την… αριθμητική, η Τουρκία είναι σαφώς καλύτερη ομάδα. Αν μάλιστα σε αυτό προσθέσουμε και την εν γένει παρουσία της στη διοργάνωση μέχρις στιγμής, αυτή η θεωρία μπορεί να επιβεβαιωθεί και με το παραπάνω.
Θέμα… κορμιών
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Τουρκίας στη διοργάνωση είναι πως δεν υπάρχουν ομάδες να ματσάρουν τα κορμιά που έχει σε όλες τις θέσεις. Είναι ενδεικτικό πως μόνο στο “1” δεν διαθέτει παίκτη που να μπορεί να κοντράρει με τη δύναμή του τον αντίπαλο πλεϊμέικερ. Από εκεί κι έπειτα σε κάθε θέση της πεντάδας, η ομάδα του Ερχάν Τοκέρ υπερισχύει.
Ειδικά κοντά στο καλάθι, όπου διαθέτει τέσσερις παίκτες (Μετίν Τουρέν, Εμιρκάν Κοσούτ, Μπερκ Ντεμίρ, Μουσίν Γιασάρ) που προστατεύουν το καλάθι της ομάδας τους, συν τον Μετεκάν Μπιρσέν που μπορεί να αγωνιστεί και ως πάουερ φόργουορντ προσθέτοντας σε αθλητικότητα και γρήγορα πόδια στο “4“.
Από την πλευρά της, η Ισπανία στηρίζεται ουσιαστικά σε δύο παίκτες. Τον Σεμπάστιαν Σάιθ και τον Γκιγκιέρμο Ερνανγκόμεζ. Οι δυο τους “τραβούν κουπί” στην ισπανική φροντ λάιν αφού ο Χάουμε Πονσαρνάου δεν διαθέτει πολλές λύσεις στη φροντ λάιν. Εναλλακτικά χρησιμοποιεί τον Χοσέ Νόγκουες στο “4” ξεκουράζοντας έναν εκ των δύο βασικών ψηλών του, ή αγωνίζεται με χαμηλό σχήμα τοποθετώντας σε αυτή τη θέση τον Έντγκαρ Βισέδο.
Έτσι, το κομμάτι στο οποίο είναι πιθανό να κριθεί ο αποψινός τελικός είναι το ζωγραφιστό. Οι Σέρβοι (που διαθέτουν μεγάλα κορμιά) δεν κατάφεραν να φανούν απειλητικοί κοντά στο καλάθι, να τελειώσουν φάσεις και να “φθείρουν” τους αντίπαλους ψηλούς. Οπότε η Ισπανία είτε θα πρέπει να αψηφήσει τους… κινδύνους των διεισδύσεων και του παιχνιδιού στο λόου ποστ, είτε να ψάξει άλλους τρόπους να απειλήσει. Όπως τα περιφερειακά σουτ.
Τα “μυαλά”
Η μόνη θέση στην οποία οι “φούριας ρόχας” δείχνουν να έχουν ελαφρύ προβάδισμα είναι αυτή του πόιντ γκαρντ. Εκεί όπου η μεν Τουρκία έχει σχεδόν αποκλειστικά τον Καρτάλ Οζμιζράκ, την ίδια ώρα που αυτοί διαθέτουν ένα πολύ καλό δίδυμο με τους Αλμπέρτο Ντίαζ και Αγκούστι Σανς, που συνήθως έρχεται από τον πάγκο.
Επομένως είναι ένα ερωτηματικό αφενός το πόσο θα αντέξει ο Τούρκος πλεϊμέικερ στην πίεση που θα του ασκηθεί (και την κούραση που κουβαλάει από τα συνεχόμενα παιχνίδια), και αφετέρου αν ο Ντενίζ Τσεβίκ (ή όποιος άλλος κληθεί από τον Ερχάν Τοκέρ) μπορέσει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων και να δώσει ποιοτικές ανάσες στον “ιθύνοντα νου” της τουρκικής ομάδας.
Παιχνίδι ρυθμού
Η ομάδα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει απόψε η Ισπανία είναι μία που της ταιριάζει όσον αφορά τη λογική που προσεγγίζει τα παιχνίδια. Η Τουρκία αρέσκεται στο να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και σε κάθε περίπτωση ψάχνει το εύκολο καλάθι στον αιφνιδιασμό. Στα περισσότερα (αν όχι όλα) παιχνίδια που έχει δώσει άλλωστε μέχρις στιγμής άνοιξε την υπέρ της διαφορά σκοράροντας στο ανοιχτό γήπεδο.
Όπλο της σε αυτό είναι η ικανότητα του Καρτάλ Οζμιζράκ να πασάρει σε πρώτο χρόνο και τα γρήγορα “φτερά” που έχουν οι Τούρκοι, ειδικά όταν αγωνίζονται με το δίδυμο των Τσεντί Οσμάν – Μετεκάν Μπιρσέν στο “2” και στο “3”.
Γι αυτό, οι “φούριας ρόχας” θα πρέπει να εξασφαλίσουν πως δεν θα δεχθούν πόντους στον αιφνιδιασμό βάζοντας σε πρώτο πλάνο να παίξουν καλή και σκληρή άμυνα. Αυτή είναι άλλωστε που τους έφτασε μέχρι τον αποψινό τελικό. Η ικανότητά τους να “καταστρέφουν” το παιχνίδι του αντιπάλου και να πηγαίνουν το παιχνίδι εκεί ακριβώς που θέλουν μπορεί να τους δώσει ένα ελαφρύ προβάδισμα.
Ειδάλλως, θα πρέπει να κάνουν σε υπερθετικό βαθμό κάτι που δεν μας έχουν συνηθίσει μέχρις στιγμής. Να σουτάρουν με πολύ καλά ποσοστά από την περιφέρεια αφού μέχρι τώρα έχουν μόλις 27.2% από τη γραμμή των τριών πόντων. Όπως επίσης να αφήσουν πίσω τους τα τραγικά ποσοστά τους στις ελεύθερες βολές (60.6%). Δεν μπορείς να κερδίσεις έναν τελικό Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος έχοντας τέτοια ποσοστά.
Η μάχη των πάγκων
Ο τρόπος με τον οποίο έχει “χτίσει” την Τουρκία ο Ερχάν Τοκέρ είναι εντυπωσιακός. Θα μπορούσε κάποιος να σταθεί απλά στο γεγονός ότι κοουτσάρει την πιο ταλαντούχα ομάδα της διοργάνωσης, αλλά αυτό είναι ο πιο απλοϊκός τρόπος προσέγγισης της δουλειάς που έχει κάνει. Ο Τούρκος προπονητής έχει μοιράσει εξαιρετικά τους ρόλους στην ομάδα του, έχει καταφέρει να χωρέσει το πλούσιο ταλέντο της και να δώσει κατευθύνσεις που κάνουν άπαντες ευτυχισμένους. Μπροστά στο κοινό καλό άλλωστε, ουδείς μπορεί να… κάνει βεντετισμούς.
Από την πλευρά του, ο Χάουμε Πονσαρνάου μπορεί να καυχιέται πως οδήγησε μία μέτρια ομάδα (τουλάχιστον με βάση την εικόνα της Ισπανίας σε προηγούμενες διοργανώσεις) στον τελικό. Έχει μάλιστα μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας του απ ότι ο Τούρκος συνάδελφός του αφού σχεδόν σε κάθε παιχνίδι αναγκάζεται να σκαρφιστεί κάτι διαφορετικό για να “καμουφλάρει” τις αδυναμίες της Ισπανίας.
Χθες έκανε δύο κινήσεις που δείχνουν την ποιότητά του. Η πρώτη ήταν η άμυνα ζώνης που έπαιξε στην τελευταία άμυνα (άσχετα αν ο Μίροσλαβ Γκάμπριτς ευστόχησε αφού γι αυτό ευθύνεται ο Σεμπάστιαν Σάιθ που έδωσε βοήθεια στο ντράιβ του Ντομινίκ Μάβρα δίχως να χρειάζεται) και η δεύτερη το back screen και η alley hoop πάσα στον Οριόλ Πάουλι που έδωσε στην Ισπανία τη νίκη σχεδόν σε νεκρό χρόνο.
Ψυχολογία
Τελευταίο, αλλά σε καμία περίπτωση έσχατο, αφήσαμε το κομμάτι της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία θα βρίσκονται οι δύο μονομάχοι. Οι Ισπανοί γιόρτασαν σαν μικρά παιδιά την πρόκριση χθες το βράδυ αφού από τα αποδυτήριά τους ακούγονταν για αρκετή ώρα πανηγυρισμοί και… ισπανικά τραγούδια που έπαιζαν στη διαπασόν. Απόψε όμως γνωρίζουν πως το φαβορί είναι οι… απέναντι.
Κι οι Τούρκοι παρουσιάζονται μέχρις στιγμής με τρομακτική αυτοπεποίθηση. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους. Ξεκινούν κάθε παιχνίδι δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό και αφήνουν τους απέναντι να “τρέχουν” για να καλύψουν τη διαφορά και να κυνηγήσουν την ανατροπή. Εις μάτην όμως αφού η Τουρκία δεν έχει όρεξη για… αστεία.
