Ακόμη και στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού υπάρχουν όρια και αξίες. Η πρόταση του Παναθηναϊκού για τον Βαγγέλη Μάντζαρη είναι η αφορμή. Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο έχουμε μείνει προσκολλημένοι σε ηθικές περασμένων δεκαετιών, αλλά αν ήμασταν στην “πράσινη” διοίκηση δεν θα κάναμε πρόταση στον διεθνή γκαρντ, από την στιγμή που ο τελευταίος δεσμεύεται με συμβόλαιο.
Ας δεχτούμε, όμως, ότι αυτό επιβάλλει η σύγχρονη πραγματικότητα. Και δεν πρέπει να μας καταπλήσσει το γεγονός. Ποιος λογικός οπαδός των μεν και των δε, θα διαφωνήσει μαζί μας ότι το επίπεδο των ανακοινώσεων των δύο ΚΑΕ δεν βρίσκεται σε αντιστοιχία με τη μακρά διαδρομή τους;
Ποιος λογικός οπαδός των μεν και των δε, δεν θα πει μέσα του ή έξω του πάλι “άει σιχτίρ” μ’ αυτή την αντιπαράθεση, που ενίοτε δεν διαφέρει από εκείνη του θερμόαιμου στην εξέδρα; Οι πολιτικές δεν χαράσσονται με πρακτικές εξέδρας κι αυτό είναι που δεν έχουν αντιληφθεί οι διοικούντες τους δύο “αιωνίους“.
Οι “ερυθρόλευκοι” έχουν την δικαιολογία, ότι εκείνοι “προκλήθηκαν” από τους “πράσινους“, αλλά και πάλι δεν φτάνει αυτή (η δικαιολογία) για να τους απαλλάξει από την ερασιτεχνική διαχείριση σε πράξεις και έργα τ0ύ θέματος. Η ελληνική γλώσσα έχει χιλιάδες λέξεις και ενίοτε “τσακίζει κόκαλα“, δίχως υπερβολές, δίχως “παραλιακές” ατάκες.
Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός πάντως έχει μόνο ένα δίκιο, με βάση την τελευταία ανακοίνωση: “Μια σοβαρή εταιρεία θα έδινε σοβαρή απάντηση (θετική ή αρνητική), ή έστω θα ρωτούσε τον αθλητή αν ενδιαφέρεται“, ανέφερε χαρακτηριστικά.
Όπου “σοβαρή εταιρία” ο Ολυμπιακός. Εμείς δε επικροτούμε τον χαρακτηρισμό “σοβαρή” (δηλαδή δεν επικροτούμε το… ασόβαρη, αυτό εννοεί ο συντάκτης) και δεν συμφωνούμε. Αναφερόμαστε σε τεράστια κλαμπ κι αυτό δεν αλλάζει. Όμως, όντως θα έπρεπε ήδη οι “ερυθρόλευκοι” να είχαν ρωτήσει τον παίκτη, ή ακόμα καλύτερα ο παίκτης θα έπρεπε να είχε βγει ο ίδιος δημόσια και να είχε δώσει τέλος σ’ αυτή την ιστορία, πριν να εξελιχθεί σε ένα ανούσιο καλοκαιρινό θρίλερ.
Σε μία χρονική περίοδο ειδικά, όπου ο Έλληνας στενάζει από τις οικονομικές δυσκολίες, στη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της χώρας, το να ακούγονται κάποιες χιλιάδες ευρώ για χάρη ενός 24χρονου, είναι κάπως…
Ο Βαγγέλης Μάντζαρης δικαιολογημένα κάνει θόρυβο, βέβαια. Με το σπαθί του έφτασε έως εδώ, αν και σε ό,τι μας αφορά τον πιστεύαμε ανέκαθεν. Από τότε, που κάποιοι καλοί συνάδελφοι, που σήμερα τον… αποθεώνουν, μας έψεγαν εμμέσως πλην σαφώς με άρθρα τους, επειδή παροτρύναμε τους Ομοσπονδιακούς (αλλά και τις μεγάλες ΚΑΕ) να κοιτάξουν προς τα Δυτικά Προάστια και το Περιστέρι.
Ο ταλαντούχος Βαγγέλης είναι η επιτομή του παίκτη – αθλητή, που δούλεψε σκληρά πάνω στο ταλέντο του, ανεξάρτητα από την συμβολή του κάθε Πεδουλάκη. Ο ταλαντούχος Βαγγέλης, που στο φινάλε φορά τη φανέλα ενός μεγάλου συλλόγου, που δεν αντιμετωπίζει λόγω Αγγελοπουλαίων οικονομικό πρόβλημα, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει προοπτική, δεν έχει λόγο να φθείρεται σ’ αυτή την αντιπαράθεση.
Ο Βαγγέλης του αδιαμφισβήτητου ήθους (οικογενειακό χάρισμα) θα πρέπει άμεσα να πάρει ξεκάθαρη θέση (σ.σ. όχι όπως εκείνη του “‘δεσμεύομαι με συμβόλαιο“), ήτοι να κλείσει την πόρτα του Παναθηναϊκού, είτε να ανοίξει την πόρτα του Ολυμπιακού, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά της όποιας επιλογής του.
Διότι, αν πάει μακριά η βαλίτσα, ακόμη κι αν μείνει τελικά στον Πειραιά, δεν αποκλείεται στο πρώτο κακό ματς με τον “αιώνιο” να ακούσει τα σχολιανά του αύριο – μεθαύριο κι άντε να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας…
ΥΓ Διαβάσαμε και για το ενδεχόμενο να μην κατέβει με την Εθνική στο Μουντομπάσκετ ο Νίκος Ζήσης. Η “επιδημία” άρνησης από τους διεθνείς έχει αφορμή και αιτία, αλλά θα επανέλθουμε σ’ αυτό το (θλιβερό) θέμα-θέαμα, όταν θα έχουμε πλήρη εικόνα.
