Η Conchita Wurst μπήκε στη ζωή μας και μπήκε με εμφατικό τρόπο. Λίγη ώρα πριν κατέκτησε την Eurovision, ανοίγοντας παράλληλα μια μεγάλη συζήτηση, που μόνο με τη μουσική δεν έχει να κάνει. Γιατί αν τα κριτήρια της υπερψήφισής της ήταν μουσικά, αν απλά ήταν το καλύτερο τραγούδι απ’ όσα διαγωνίστηκαν, τότε αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω δεν έχουν καμιά απολύτως αξία.
Πριν αναλύσω τις σκέψεις μου να σημειώσω ότι θεωρώ ένα κακόγουστο πανηγύρι την Eurovision, ως εκ τούτου δεν είμαι ο καταλληλότερος, ενδεχομένως είμαι ο πλέον ακατάλληλος να ασχοληθώ με το ακουστικό μέρος της ιστορίας. Αλλά θαρρώ πως χρόνια τώρα ουδείς στην Ευρώπη πιστεύει πως η ψηφοφορία γίνεται με καλλιτεχνικά κριτήρια.
Οι γείτονες ανταλλάσσουν 12άρια (ανάμεσά τους κι εμείς με την Κύπρο), υπάρχουν πολιτικά παιχνίδια (αποδείχθηκε -και- με τις διαρκείς αποδοκιμασίες στη Ρωσία), αλλά υπάρχουν και… μηνύματα σεξουαλικής απελευθέρωσης, υπεράσπισης της διαφορετικότητας.
Η “βασίλισσα της Αυστρίας” (σ.σ. αυτός είναι και ο τίτλος του κειμένου) είναι αναμφίβολα διαφορετική. Ούτε άντρας, ούτε γυναίκα, ούτε τρανσέξουαλ, ή όποια άλλη έκφραση είναι πολιτικά ορθή. Θέλησε -και τα κατάφερε- να στείλει το μήνυμα του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Υπερψηφίστηκε κι επί προσωπικού δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τον αυτοπροσδιορισμό κάθε ανθρώπου, με την ελευθερία στην επιλογή ερωτικού προσανατολισμού.
Ακόμα και ακραίες εμφανίσεις, όπως της Conchita ουδόλως με ενοχλούν. Έχω την αισθητική μου, αλλά θαρρώ πως όσο θα μπορούσε να προσβάλλει την αισθητική μου με το μούσι και το φόρεμα, άλλο τόσο θα μπορούσα να προσβάλλω εγώ τη δική της αισθητική. Περί ορέξεως ουδείς λόγος.
Θα χαιρέτιζα ενδεχομένως με ενθουσιασμό αυτήν την ψήφο “ανοχής” στο διαφορετικό, την ψήφο απελευθέρωσης για όσους καταπιέζουν τη σεξουαλικότητά τους, προκειμένου να μην είναι κοινωνικά έκθετοι, αν την ίδια στιγμή που η Ευρώπη ψηφίζει στην Eurovision με τον πλέον… ελεύθερο νου, δεν υπήρχε παράλληλη άνοδος των φασιστικών κομμάτων, των νοσταλγών του Χίτλερ.
Τρελάθηκε η Ευρώπη; Από τη μία ψηφίζει απροσδιόριστου φύλου ανθρώπους κι από την άλλη τους κεφαλοκυνηγούς όλων των διαφορετικών (με τους ομοφυλόφιλους σε περίοπτη θέση στη σχετική λίστα); Όχι, δεν τρελάθηκε. Δεν είναι ούτε τόσο προοδευτική όσο δείχνει η ψήφος στην Conchita, ούτε τόσο συντηρητική όσο δείχνει η ψήφος στα ναζιστικά μορφώματα. Μπερδεμένη είναι.
Ο κόσμος στενάζει κάτω από την πίεση που ασκεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα (καπιταλισμός). Όταν οι 85 πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου έχουν τόσα χρήματα όσο τα 3,5 δισεκατομμύρια των πιο φτωχών, τότε η αδικία μετατρέπεται σε οργή.
Αλά αυτή η οργή δεν μπορεί να βρει έκφραση, αφού ο κομμουνισμός έτσι όπως εφαρμόστηκε απέτυχε, αφού δεν ανανεώθηκαν ούτε η διαλεκτική του, ούτε η στοχοπροσήλωση, ενδιάμεσες λύσεις (σοσιαλισμός) αποδείχθηκαν κάτι αντίστοιχο με την Conchita σε πολιτικό επίπεδο, οπότε ουκ ολίγοι άνθρωποι είναι ιδεολογικά άστεγοι και ζαλισμένοι.
Το πολιτικό αδιέξοδο, η έλλειψη οργάνωσης και οργανωμένης αντίστασης απέναντι στον καπιταλισμό, στην εξουσία αν προτιμάτε, οδηγεί σε μονόδρομους ατομικότητας, αντίδρασης κι όχι αντίστασης. Κάπου εκεί, χαμένοι στη μετάφραση, μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι να ψηφίζουν ένα κόμμα που έχει κάνει σημαία το κυνήγι των ομοφυλόφιλων και την Conchita.
Αυτό που οφείλουν να πράξουν οι διανοούμενοι της εποχής είναι να κατανοήσουν την ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε ιδέες, σε ιδεολογίες, να δει ένα αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ και να διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο απόψεων, αντίληψης για τη ζωή.
Διαφορετικά το… διαφορετικό θα κερδίζει και θα είναι γρίφος κατά πόσο είναι πραγματικά διαφορετικό, ή ενδύεται διαφορετικό μανδύα, για να υφαρπάξει την ψήφο, την ενέργεια εκείνων που νιώθουν χαμένοι.
