Του Μάριου Δεσποτάκη*
Είχα κουραστεί τις τελευταίες μέρες να ακούω από τους βιαστικούς να λένε διάφορα περίεργα όπως ”αυτή η Ρεάλ δεν χρειάζεται προπονητή για να πάρει τη κούπα”, ”επιτέλους ήρθε το τέλος της εποχής της άμυνας”, ”η καλή επίθεση κερδίζει πάντα τη καλή άμυνα” και πολλά ακόμα. Η Μακάμπι λοιπόν ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να θυμίσει σε όλους ότι το μπάσκετ είναι ένα άθλημα υψηλού επιπέδου, στο οποίο δεν αρκεί μόνο το ταλέντο και το ένστικτο για να διακριθεί κανείς.
Ο coach Μπλατ είχε μελετήσει πολύ την Ρεάλ. Ήξερε ότι για να έχει τύχη να κερδίσει τη Ρεάλ έπρεπε να την κρατήσει στους 70 πόντους και ταυτόχρονα να ελέγξει το ρυθμό στην επίθεσή του ώστε να είναι παραγωγική η δική του ομάδα. Δεν έδωσε πολλές επιλογές στους Ισπανούς. Τους έδωσε μόνο το 1vs1 σε όλα τα σημεία του γηπέδου με τους υπόλοιπους παίκτες να μένουν πιο κοντά στους παίκτες τους ώστε να μην υπάρχει καλή κυκλοφορία.
Εδώ ο Μπλατ πήρε το μεγάλο ρίσκο: ή θα έχανε τον τελικό από το ένας εναντίον ενός ή θα χάλαγε το μυαλό της Ρεάλ και θα έπαιρνε το ματς! Η απόλυτη τακτική με ανάλογο ρίσκο λοιπόν. Και φυσικά η δικαίωση.
Από την άλλη πλευρά ο coach Λάσο ήρθε στο final 4 χωρίς plan B… Άφησε τους παίκτες του να παίξουν εντελώς ελεύθερα (στο όριο της ασυδοσίας) βασιζόμενος στο ταλέντο τους και όταν αυτό δεν λειτούργησε δεν είχε τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να το κάνει στο πρόσφατο παρελθόν. Και φυσικά το πλήρωσε…
Προσωπικά ποτέ φέτος δεν μου άρεσε αυτή η Ρεάλ. Δεν είμαι λάτρης αυτής της μπασκετικής φιλοσοφίας καθώς πιστεύω ότι τα πράγματα πρέπει να είναι πιο ελεγχόμενα σε άμυνα κι επίθεση, έστω κι αν αυτό μερικές φορές δεν αρέσει στον κόσμο. Σίγουρα ο ταλαντούχος παίκτης πρέπει να έχει ”χώρο” για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, όμως ο προπονητής πρέπει να είναι αυτός που θα αποφασίσει πότε θα συμβαίνει αυτό στη διάρκεια του παιχνιδιού.
Ο έλεγχος του ρυθμού ενός ματς απαιτεί συχνά την απόλυτη καθοδήγηση κάποιων επιθέσεων, κάτι που δεν ευνοεί τους παίκτες με τάση να παίρνουν πρωτοβουλίες εκτός πλάνου. Η Ρεάλ ποτέ δεν το έκανε αυτό και έχασε δίκαια από μια ”πιο έξυπνη” και πιο προπονητική ομάδα.
Αν σήμερα κέρδιζε η Ισπανική ομάδα θα άλλαζαν αρκετά πράγματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τουλάχιστον για λίγο καιρό. Πολλοί θα προσπαθούσαν να μιμηθούν τους Ισπανούς και πιστεύω ότι το τελικά το θέαμα θα ήταν τουλάχιστον τραγικό. Η Μακάμπι έσωσε την κατάσταση και ο Μπλατ θύμισε σε όλους το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή στο μπάσκετ, ίσως πιο σημαντικός από όλα τα ομαδικά αθλήματα.
*Προπονητής του Απόλλωνα Αθηνών
