Οσάκις υπάρχουν εκλογές, υπάρχει και… “λαϊκή ετυμηγορία“, άρα και υποχρέωση των δημοσιογράφων, των εκλογολόγων και των πολιτικών να ερμηνεύσουν την… ψήφο! Κι αρχίζει η ανάλυση, η (παρ)ερμηνεία, η προσπάθεια να αναδειχθεί -κατά το δοκούν- ο νικητής των εκλογών. Μην πέφτετε στην παγίδα. Νικητής των εκλογών είναι ο Πέτρος Κωστόπουλος!
Για να εξαχθεί πολιτικό μήνυμα πρέπει να υπάρχει πολιτική σκέψη. Για να υπάρχει πολιτική σκέψη πρέπει να υπάρχει μελέτη των πολιτικών προτάσεων, συνδυασμών, μορφωμάτων. Όταν, όμως, για χρόνια η ενασχόληση με την πολιτική ήταν αιτία χλευασμού από τυπάκια με ύφος “είμαι ο πιο trendy τύπος του πλανήτη και γράφω στ’ αρχίδια μου την πολιτική κι όσους ασχολείστε μαζί της“, πως περιμένετε να υπάρχει πολιτική σκέψη.
Για χρόνια ολόκληρα το σύστημα (δεν κάνει πράγματα στην τύχη) δημιούργησε τον homo apolitic, τον Έλληνα ψηφοφόρο που ήθελε να δει μπούτια ή μπούστο για να ρίξει την ψήφο του, που περίμενε πώς και πώς να δει ένα γνωστό όνομα για να ψηφίσει. Κι ο πιο συνεπής εκφραστής αυτού του έργου ήταν ο Πέτρος Κωστόπουλος.
Μέσα από τα έντυπά του (δεν κατόρθωσα ποτέ να τα διαβάσω, αφού είχα περιορισμένη γνώση της αγγλικής γλώσσας κι οι σελίδες του περιορισμένη έκφραση της ελληνικής) πέρασε το μήνυμα: Μην ασχολείστε με την πολιτική.
Παιδιά που υποστήριζαν πως η βελτίωση της καθημερινότητας στα πανεπιστήμια ήταν επακόλουθο της πολιτικής απόφασης για μείωση των δαπανών στην παιδεία, ρίχθηκαν στην πυρά με τη ρετσινιά του αιώνιου φοιτητή, του αγάμητου, του οπισθοδρομικού.
Τώρα ψάχνουμε το πολιτικό μήνυμα της ταυτόχρονης ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ, τον καταποντισμό της Δημοκρατικής Αριστεράς, την εκλογή των Μώραλη / Μπέου, προερχομένων από τον χώρο του ποδοσφαίρου, η οποία ενόχλησε, όχι όμως και η συμμετοχή του Θοδωρή Ζαγοράκη, που βγαίνει πρώτος Ευρωβουλευτής από τον “γαλάζιο” συνδυασμό.
Θα είχε ενδιαφέρον η ανάλυση, αν έστω κι ένα μικρό ποσοστό των ψηφοφόρων γνώριζε κατ’ ελάχιστο τα προγράμματα, τις θέσεις, τις δεσμεύσεις των κομμάτων. Φευ! Είπαμε, όποιος διαβάζει κι ενημερώνεται για την πολιτική είναι εκτός των “κωστοπουλικού τόξου“.
Το ζητούμενο είναι να ξέρεις τον ωροσκόπο σου, αν ο Ερμής είναι στη σελήνη, να μπορείς να φτιάξεις πορτοκαλόπιτα χωρίς πορτοκάλια, να ξέρεις που τραγουδά ή “χι” άφωνη, να γνωρίζεις απ’ έξω το τελευταίο σουξέ του Παντελίδη, να μιλάς με μάξιμουμ πέντε κλισέ (ό,τι παραπάνω σε κάνει σπασίκλα), να φωνάζεις -για χρόνια- “τί λες τώρα;“, να έχεις άποψη για το αν πρέπει να βγει προτεινόμενη η ξανθιά στο Big Brother.
Αυτά τα παιδιά, που μεγάλωσαν με αυτά τα ερεθίσματα ΦΥΣΙΚΑ και δεν γνωρίζουν τί έγινε στο Δίστομο, φυσικά και δεν μπορούν να αντιληφθούν την έννοια του καπιταλισμού, αγνοούν την ώρα που ψηφίζουν για την Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο ποια είναι η Συνθήκη του Μάαστριχ, αλλά και πού στο διάολο είναι το Μάαστριχ.
Το μήνυμα των εκλογών, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πως ο Πέτρος Κωστόπουλος και οι μέντορές του είναι οι μεγάλοι νικητές. Κι αν μεταξύ των κομμάτων που ανέβασαν τα ποσοστά τους είναι και παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις, οι οποίες προτρέπουν τα μέλη και τους ψηφοφόρους να αποκτήσουν πολιτική σκέψη, μέσω της γνώσης, πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Για… μόδα.
Ο φόβος (σε ορισμένες περιπτώσεις όχι αδικαιολόγητος), η ανέχεια και η άγνοια συνθέτουν ένα εκρηκτικό τρίγωνο, μέσα από το οποίο προκύπτουν -όπως από κάθε τρίγωνο- απρόβλεπτες εξισώσεις. Όταν ζευγαρώσεις σκύλο με γάτα δεν θέλεις το αποτέλεσμα που θα προκύψει μετά την κυοφορία να το έχεις στο σαλόνι σου.
Αυτή η κουβέντα για το αν οι ψηφοφόροι της Χ.Α. είναι συνειδητοποιημένοι ή παραπλανημένοι, επεκτείνεται ιστορικά στη “σχολή Κωστόπουλου“. Όπως και κάθε άλλη κουβέντα, για τον Αχιλλέα Μπέο, για τους “πράσινους” που χλευάζουν την εκλογή Μώραλη, έχοντας ψηφίσει “Παναθηναϊκή Συμμαχία“, για το φαινόμενο να μιλά ο δημοτικός σύμβουλος (Μαρινάκης), μετά τον δήμαρχο (Μώραλης).
Αυτή είναι η εικόνα του μέσου Έλληνα, του φοβισμένου, του αδιάφορου, του ανίκανου να πάρει την τύχη στα χέρια του, του φανατισμένου χωρίς αιτία. Η εικόνα του νεοέλληνα, έτσι όπως τη φιλοτέχνησαν “καλλιτέχνες” (τρομάρα μας) σαν τον Πέτρο. Το δέντρο που πότιζαν έβγαλε καρπούς. Πικρούς, ξινούς, ακατάλληλους προς βρώση, δηλητηριασμένους.
Το αντίδοτο είναι η παιδεία. Όχι μέσα από το σχολείο, μέσα από την οικογένεια, από το σωματείο, την οργάνωση. Δύσκολο πράγμα, αφού αυτοί που πρέπει να μάθουν στα παιδιά μας πολιτική είναι απολίτικοι από… κούνια. Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση. Δεν μου αρέσει, αλλά αυτή είναι…
