Είναι φίλοι. Και οι φίλοι κάνουν δώρα… Ανάλογα την οικονομική τους επιφάνεια και δυνατότητα, τα δώρα ενίοτε είναι ακριβά. Κι ο ένας από τους δύο ήρωες της ιστορίας μας, και οικονομική επιφάνεια έχει, και ακριβά δώρα κάνει, και “υποχρέωση” είχε προς τον άλλο “ήρωα” της ημέρας. Θέλησε, λοιπόν, να του κάνει δώρο ένα ρολόι…
Ο φίλος δεν είναι στην καλύτερη στιγμή της ζωής του. Έχει ανάγκη από χρήματα, όχι από ρολόγια, κι επειδή η σχέση τους είναι… στενή, του είπε στα ίσα πως θα προτιμούσε αντί για αντικείμενο να του δώσει χρήματα. Έβγαλε ο κολλητός του και του έδωσε 10.000 ευρώ. Και μπράβο, και μαγκιά του, και στην ως τώρα ιστορία κανείς δεν έχει κάτι που να τον κάνει να ντρέπεται.
Μόνο που ο φίλος του φίλου είναι και πολύ ζορισμένος και καθόλου διακριτικός. Έτσι, μετά το πρώτο “δεκαχίλιαρο” ξαναχτύπησε την πόρτα του φίλου του και πήρε άλλο ένα… ισόποσο δώρο. Ξεμπέρδεψε ο φίλος (ο έχων και την καλή διάθεση, και τα χρήματα, καθότι είναι γνωστό πως ουδείς θα ασχολείτο με τον “Καλό Σαμαρείτη“, αν ήταν άφραγκος) με… γιορτή και… γενέθλια.
Γιατί είπαμε, είναι καλός άνθρωπος, έχει χρήματα, αλλά δεν είναι χορηγός. Έκτοτε σταμάτησε να απαντά στις κλήσεις. Γιατί η φιλανθρωπία έχει και όρια. Το κακό είναι πως ο άλλος δεν το έχει αντιληφθεί και η φορτικότητα με την οποία κυνηγά τους “φίλους του”, τον έχει οδηγήσει σε… απομόνωση.
Δεν το γράφουμε με κακία. Γιατί όπως είπε κι ένας τρίτος φίλος (αυτός κι αν είναι πραγματικός φίλος) όταν ήταν στα πάνω του όλοι του έγλειφαν τα (δεν το γράφω, όσο κι αν με πιέζετε). Τώρα όλοι τον έχουν στο φτύσιμο. Βεβαίως, κι αυτός στα πάνω του έφτυνε πολύ…
Ιστορίες της ζωής, βγαλμένες από το φιλμ του Περαστικού. Χωρίς ονόματα, θαρρώ καταλαβαίνετε τα πάντα…
