Είναι πολλοί οι παράγοντες που βαυκαλίζονται ότι δουλεύουν με μεράκι τις υποδομές, που “το παίζουν” ότι ενδιαφέρονται για τα νέα παιδιά και τους δίνουν… ευκαιρίες. Λίγοι είναι, όμως, αυτοί που πραγματικά δείχνουν ενδιαφέρον για τους “πιτσιρικάδες“. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα παιδιά για να ανεβάσουν τη δημοτικότητά τους, ή και να κερδίσουν εύκολους τίτλους και χρήμα.
Και αν κάποια από τη φτηνή επένδυσή τους βγει, τότε αξιώνουν υπέρογκα ποσά, κυνηγώντας την υπεραξία, διαλαλώντας την προσπάθεια που έκαναν και το κόστος για να βγει αυτή η παικτούρα.
Χθεσινός δεν είμαι κι ας υπογράφω ως “Περαστικός“. Ξαναλέω, μετά λόγου γνώσης, ότι λίγοι (ελάχιστοι) ενδιαφέρονται για τα νέα παιδιά. Οι περισσότεροι κάνουν λεζάντα, αδιαφορώντας γι’ αυτά. Κι ένα παράδειγμα, χαρακτηριστικό, νομίζω θα σας πείσει.
Η ομάδα είχε επενδύσει σε νέους παίκτες. Τους είχε μαζέψει, είχε στελεχώσει με παιδιά που έδειχναν να έχουν ταλέντο και πήγαινε εξαιρετικά στο πρωτάθλημα νέων. Όχι όμως τόσο καλά, όσο ήθελε το “αφεντικό“. Κι όταν χάθηκε ένας κρίσιμος αγώνας, το αφεντικό τρελάθηκε.
Από τη στιγμή που δεν επιτεύχθηκε ο στρατηγικός στόχος, οι νέοι ταλαντούχοι παίκτες ήταν πλέον άχρηστοι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έπρεπε να τιμωρηθούν για την αποτυχία τους. Τί έκανε ο ηγέτης; Τους έκοψε το ρεύμα. Και τα κακόμοιρα παιδιά, έπαιρναν μαζί στην προπόνηση τα κινητά τους, να τα φορτίσουν στο γήπεδο, για να μπορούν να επικοινωνούν με τους δικούς τους!
Αν αυτό δεν είναι “μπασκετικός εργασιακός μεσαίωνας“, τί είναι; Πάλι καλά που δεν είχαν διαβατήρια τα παιδιά, να τα κρατήσουν οι παράγοντες, όπως γίνεται με τις εξ ανατολών προερχόμενες νεαρές… χορεύτριες.
Αυτά τα γράφουμε όχι για να θίξουμε τον συγκεκριμένο, αλλά για να αντιληφθούμε όλοι (και κυρίως οι γονείς) πως παρά τα μεγάλα λόγια που τους λένε, για να υφαρπάξουν την υπογραφή τους στο δελτίο, ελάχιστοι είναι αυτοί που αγαπούν τα παιδιά τους. Άρα, καλό είναι να ψάχνουν περισσότερο, πριν συμφωνήσουν. Κι ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός.
