Είναι δύσκολο να είσαι “Περαστικός“. Δεν στέκεσαι πουθενά. Πας από εδώ, πας από εκεί, ακούς, κουβεντιάζεις, μιλάς. Κομμάτια γίνεσαι κάθε μέρα. Κι όταν γυρίζεις σπίτι δεν σκέφτεσαι τίποτα. Πέφτεις κοιμάσαι, αλλά και πάλι στον ύπνο σου μπασκετικά όνειρα βλέπεις. Ένα τέτοιο είδα κι εγώ χθες…
Ήμουν λέει στην Αθήνα, αλλά έμοιαζε -το όνειρό μου- σαν σκηνή από ελληνική ταινία. Ξέρετε που ξεκινά η καταδίωξη στα διόδια κι αίφνης βρίσκεται στο Σύνταγμα και στην επόμενη στροφή στα λιμανάκια στη Βουλιαγμένη. Ε, κάπως έτσι ήταν και το όνειρό μου.
Τη μια ήμουν στην Καλλιθέα, την άλλη βρισκόμουν στη Νέα Σμύρνη, στη Γλυφάδα και πριν το καταλάβω έβλεπα τα νερά της Χαλκίδας να αλλάζουν κατεύθυνση. Και τσουπ, να πάλι πίσω στην Αθήνα, να αγναντεύω τη θάλασσα.
Στο Φάληρο βρέθηκα. Το μόνο σταθερό στοιχείο του ονείρου μου ήταν η στολή που φορούσα. Γαλάζια, σαν αυτή που φορούν οι αεροπόροι. Σαν… Ίκαρος ήμουν! Ίκαρος Καλλιθέας, Ίκαρος Νέας Σμύρνης, Ίκαρος Χαλκίδας, Ίκαρος Π. Φαλήρου.
Εκεί που έβλεπα τη θάλασσα να ‘σου κι ο Κώστας ο Σορώτος να μου λέει ότι θα ανεβάσουμε την ομάδα στην Α2. Δεν πρόλαβα να ακούσω περισσότερα γιατί ξύπνησα. Συμπέρανα ότι η ομάδα έπαιζε Β’ εθνική. Αλλά υπάρχει ομάδα στη Β’ εθνική, που να λέγεται Ίκαρος Π. Φαλήρου; Δεν υπάρχει…
Άντε να βρω τώρα ονειροκρίτη, να μου εξηγήσει τί σημαίνει το όνειρο.
