Το All Star Game 2014… ανήκει στο παρελθόν. Για πολλοστή φορά, όμως, επρόκειτο για ένα διήμερο ξεγνοιασιάς, κι ας μην ήταν το θέαμα υψηλού επιπέδου, όπως παλαιότερες περιόδους. Αυτό το γεγονός δείχνει κάτι. Ποιότητα και διάθεση μαζί, που δεν υπήρχαν. Δεν υπάρχουν γενικότερα δηλαδή ΚΑΙ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Παρά την προσπάθεια, που κατέβαλαν οι πρωταγωνιστές δεν πέτυχαν να ενθουσιάσουν.
Υπάρχουν δικαιολογίες, όπως είναι οι συνεχείς ευρωαγώνες, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Διόλου άδικα ο Δημήτρης Βάσσης “έκλεψε την παράσταση” στο περιθώριο του αγώνα με αγωνιστικό αμαξίδιο, χάρη στο αντρίκειο “ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας“, που χόρεψε, κι ας μην το παρακολούθησαν διά ζώσης ούτε οι δημοσιογράφοι. Που επέλεξαν να δώσουν το “παρών” στο “κυρίως μενού” της ημέρας, στον αγώνα των Ελλήνων και ξένων Αll Stars.
Το βέβαιο είναι, ότι: Η διοίκηση και όλοι όσοι συναποτελούν τον ΕΣΑΚΕ ορθά-ορθότατα έδωσαν την ευκαιρία σε μία πόλη (Χανιά) να απολαύσει την θεσμοθετημένη πια γιορτή, την οποία από ηλιθιότητα ή εμπάθεια κάποιοι σνομπάρουν.
Κάποτε η γιορτή αυτή αποτελούσε την ευκαιρία για ένα συναπάντημα των παραγόντων, οι οποίοι φθείρονται -ενίοτε αδίκως- μεσούσης της περιόδου και επιδίδονται σε αντιπαλότητες, που ελάχιστα βοηθούν το άθλημα και ας πιστεύουν εκείνοι το αντίθετο. Είδαμε παράγοντες στα Χανιά. Δεν είδαμε πολλούς προέδρους.
Σε κάθε περίπτωση, ο Γιώργος Χαλβατζάκης οφείλει εκ των πραγμάτων να συνεχίσει και ανανεώσει την προσπάθεια αυτή κόντρα στη μιζέρια, που προκαλούν ορισμένοι από αφέλεια ή ιδιοτέλεια. Και ως νέος άνθρωπος, με φρέσκες ιδέες, οφείλει –στον βαθμό που είναι εφικτό λόγω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας– να ενισχύσει τον “θεσμό” και κατ’ επέκτασιν να προβάλλει το άθλημα.
Ένας… Χολίδης λιγότερος, αλλά αμιγώς μπασκετικές δράσεις περισσότερες είναι ένα βήμα προς τα εμπρός. Όπως βήμα προς τα εμπρός είναι να υπάρξει επιτέλους καλαντάρι, ήτοι πρόβλεψη σ’ αυτή την δύσμοιρη χώρα, που κυρίως βούλιαξε εξαιτίας της τσαπατσουλιάς της.
Δεν ξέρουμε τι σχέδια έχουν κατά νου στη Λίγκα, αλλά όπως συνέβη παλαιότερα και με την πολύπαθη Ηλεία, το ίδιο πρέπει να συμβεί και με την σεισμόπληκτη Κεφαλονιά. Θα ήταν ένα μικρό δώρο για τους συνανθρώπους μας στο πανέμορφο νησί του Ιονίου, που συμπεριλαμβάνει το μπάσκετ στις προτεραιότητές του.
Προφανώς, θεωρούμε αναγκαίο, λοιπόν, να διεξαχθεί στην Κεφαλονιά, το All Star Game του 2015, ή έστω του 2016 αν δεν το επιτρέψουν οι διαμορφωθείσες συνθήκες για του χρόνου. Δεν θα είναι τόσο οικονομικό το αντίκτυπο, όσο ηθικό, ενίοτε πολύ πιο σημαντικό από τις φιλανθρωπικές προσπάθειες.
Τούτο δεν σημαίνει, πως δεν θα πρέπει ο ΕΣΑΚΕ, ή όποιοι άλλοι συνδιοργανωτές να ασκήσουν όλη τους την επιρροή για παράλληλες δράσεις αλληλεγγύης στους δοκιμαζόμενους πολίτες του νησιού.
Το κλειστό του Αργοστολίου δεν πληροί τις προδιαγραφές που θα ήθελε κανείς, σε χωρητικότητα και λειτουργικότητα, αλλά -αν δεν αντιμετωπίζει προβλήματα στατικότητος, λόγω των ισχυρών σεισμικών δονήσεων- είναι μια λύση. Ας το δουν αυτό οι υπεύθυνοι.
Και δεν αναφερόμαστε στο κλειστό του Ληξουρίου, που ξέρουμε ότι για πολύ καιρό ακόμη θα στεγάζει κόσμο, που έμεινε άστεγος από το χτύπημα του τρελο-Εγκέλαδου, που χρόνια τώρα δεν αφήνει ήσυχους τους κατοίκους.
Επιπλέον, η πλευρά της Παλλικής αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα στο οδικό δίκτυο και θα αντιμετωπίζει για καιρό, αν λάβει κανείς υπόψιν πώς κινούνται οι κρατικές υπηρεσίες. Αργοστόλι, Ληξούρι και όλες οι περιοχές που επλήγησαν θα έχουν την ευκαιρία, ωστόσο, να δουν τα αστέρια του μπάσκετ από κοντά και για δύο-τρεις ώρες να ξεχαστούν από τα προβλήματα.
Έτσι ή αλλιώς, η πρόβλεψη, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό σε περίοδο όπου επικρατεί πολιτική και οικονομική ρευστότητα, συνιστά συστατικό επιτυχία της κάθε διοργάνωσης. Και τί πιο όμορφο, να προετοιμάζεται οκτώ-δέκα μήνες μια περιοχή με την προσδοκία της γιορτής. Ουτοπική, ή όχι, η πρότασή μας για την Κεφαλονιά είναι μια πρόταση. Και στο φινάλε, ας γίνει το ακατόρθωτο, κατορθωτό…
“Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας“.
Όσκαρ Ουάιλντ
